We zitten allemaal aan de ontbijttafel. Of toch bijna. De jongste van het gezin is vijf en is altijd met alles het laatst klaar. Het laatst om haar jas aan te doen,  laatst om in de auto te stappen en dus ook het laatst aan de tafel.Hoe traag haar uitvoering ook is, binnen in haar hoofd gaat het alles behalve traag.Ze komt huilend naar de tafel gestapt. Ik vraag wat er is voorgevallen? Heeft ze zich gestoten? Is ze gevallen? Is ze verschrokken van een 'aanval van de kat'. (Die kan zo super hoog op je afspringen, hij doet je niets, maar wat kan hij je doen verschrikken!)."Ik weet het aller aller minste." - Dikke tranen rollen over haar wangen.Mijn man schiet kei hard in de lach en krijgt dus meteen een por van mij. Dit is niet grappig! Ze heeft verdriet! 

Onze oudste dochter houdt van haarbanden, diademen en oorwarmers. Haarbanden in verschillende kleuren, diademen met oortjes en zeemeermin staarten. Glitters en panterpatronen kleuren de kast met haar accessoires als je hem open doet. 

Het is zo verdomd jammer, maar er is niets meer aan te doen!Waar ik het over heb?

De zorgjuf zette een doos zakdoekjes voor mijn neus, zodat ik de tranen kon drogen die langs mijn wangen liepen. Ze had samen met de juf van ons zoontje (7), verteld dat ze dachten dat hij niet gelukkig was in zijn klasje van het tweede leerjaar. (Groep 4).