Onze ongelukkige zoon

De zorgjuf zette een doos zakdoekjes voor mijn neus, zodat ik de tranen kon drogen die langs mijn wangen liepen. Ze had samen met de juf van ons zoontje (7), verteld dat ze dachten dat hij niet gelukkig was in zijn klasje van het tweede leerjaar. (Groep 4). 

Dat kwam binnen hoor! Dat voelde even als een ‘epic fail’ moment. Want als er iets is waar je als mama naar streeft, dan is het wel het geluk van je kind. En daar was blijkbaar ergens iets serieus fout gelopen.

Niets gemerkt? 

En ja, we hadden thuis wel wat gemerkt. Hij was niet meer het vat met duizend vragen dat hij in de kleuterklas was. Vertrekken naar school deed hij niet vol enthousiasme, dat was waar, maar ongelukkig?!

Pas maanden later, na een bezoek aan een gespecialiseerde psychologe en na een coaching traject te hebben afgelegd, beseften we hoe ongelukkig hij écht was geweest, hoe diep het heeft gezeten. Hij heeft zich dom en anders gevoeld en hij heeft het ook bewust verstopt voor ons als ouders, om ons niet tot last te zijn. 

In de klas verdween hij stilletjes, de juf had met haar klas van 27 genoeg werk aan de winkel. Daar wilde hij niet ook nog een schepje bovenop doen. Dus onderging hij zijn ongelukkige gevoel en kwijnde eigenlijk een beetje weg.

Wat scheelde er dan? 

Wat was er dan aan de hand? Wel, hij had enorm problemen met leren lezen en de tafels, daar kreeg hij het Spaans benauwd van. Hij zag alle andere kinderen uit zijn klas alles vlot doen en had dan maar voor zichzelf besloten dat hij dom was en nooit zou leren lezen!

Maar als er iets was wat hij niet was, dan was het dom. Na een IQ-test vertelde de psycholoog hem dat hij net heel slim was en dat het lezen hem wel zou lukken.

Hoe zit het nu?

We zijn nu anderhalf jaar verder. Samen met de hoogbegaafdheid werden ook lateralisatie problemen bij onze zoon vastgesteld. Dat wil zeggen dat hij ergens in zijn vroege ontwikkeling een belangrijke fase heeft overgeslagen en dat zijn linker-en rechterhersenhelft niet goed communiceren met elkaar. Daarvoor gaat hij nu een jaar naar een gespecialiseerde therapeut. We zien verbetering in zijn geschrift en in zijn lezen. Hij leest nu net onder het niveau waar hij op zou moeten lezen. Zijn hoofd denkt als een racewagen, zijn handen willen niet mee. Hij is een krak in weetjes en programmeren en haalt informatie uit boeken die ver boven zijn niveau zijn. Hij voelt zich nu terug goed. Hij weet waarom hij zich anders voelt en dat hij niet dom is.

Het woord

Helaas brengt het woord ‘hoogbegaafd’ nog te vaak vreemde gezichten met zich mee. Mensen hebben hun oordeel klaar: “Daar heb je weer zo’n mama!”

Nu onze jongste een klasje over gaat slaan en dus een jaar eerder klaar is met kleuteren voel ik de blikken en de achterklap: “Waarom mag dat kind geen kind zijn, laat het toch spelen!”

Jammer, want met zo’n oordeel heb je echt geen idee wat hoogbegaafdheid is en wat het precies inhoudt.

Het enige wat ik wil voorkomen met deze versnelling, is dat ik straks weer bij de zorgjuf zit met een doos zakdoeken voor mijn neus! Ik vecht voor een gelukkig kind, net als jij en alle andere mama’s.

Als je ‘weer’ een ouder hoort vertellen over hun hoogbegaafde kind, geef hen dan het voordeel van de twijfel en weet dat het ingewikkelder in elkaar zit dan een IQ cijfertje aan de rechterkant van de Gauss curve.