Mijn dochter is een pittige.Eentje met een ‘temperamentje plus’ zeg maar. Ik wist het al toen zij in mijn buik zat. Ze lag letterlijk en figuurlijk dwars. Ze lag al overdwars in de buik, wekenlang, tot de laatste dagen. Een versie in het ziekenhuis, om dat kindje toch even goed te leggen. Dokter erbij, ja die gaan we even proberen te keren. Op het moment suprême deed ze dat zelf, zonder enige aanraking. Toen had ik kunnen weten, dit is er eentje. Ze kwam eruit, nou ja, niet vanzelf ofzo, maar dat deel skip ik even. En ja, daar was ze, Alva met haar extreem karakteristieke koppie en een grote bos haar. Ini mini met haar amper 2700 gram. Maar zo’n gezichtje dat ik nu nog terug kan zien als ik naar haar kijk. Een aanhankelijke baby, dat zijn ze allemaal, dat weet ik wel, maar nu ik vergelijkingsmateriaal heb zie ik verschil. Ze keek zo wijs en pikte alles snel op. Ik noemde haar altijd al mijn tiener, incognito in babyvorm. Alles ging zo snel, maar ze pikte ook alles snel op. Zo ook haar eigen willetje. Ze weigerde pertinent een borst, waardoor ik maandenlang met een meloen aan een kant hing. Ze weigerde overigens van alles, dat was snel duidelijk. Toen de eerste woordjes kwamen zag ik al, dit meisje heeft een selectief woordgeheugen. “Nee” was standaard het antwoord. Talloze foto’s van een peuter in een hoekje iets stiekems aan het doen. Het was mijn eerste, dit hoort erbij dacht ik.

Een werkdag. Meeste ouders kennen het, haasten naar huis, want dan begint eigenlijk pas de echte werkdag. En dan kom je thuis… Je maakt het eten wat je denkt dat ze lekker vinden, niet in eerste instantie waar je zelf trek in hebt. Maar je doet het, avond aan avond, elke keer weer. Want ze moeten gezond, vers en goed eten. Dus sta je drie kwartier na een werkdag in de keuken, precies dat te maken wat ze hebben uitgekozen. Ondertussen worden ze opgehaald van het kinderdagverblijf en de BSO. Elke dag maak ik dezelfde fout te denken dat we een harmonieus gezellig gezinsdiner gaan nuttigen. Ze komen binnen terwijl ik nog bezig ben. De toon is gezet, de sfeer zit erin. Twee huilende kinderen. De ene wilde de deur open maken, terwijl de ander dat al heeft gedaan en er hard bij lacht. Twee kinderen slaan elkaar. Hup, uit elkaar, filmpje aan dan maar. Snel het eten op tafel. We zeggen dat ze nog twee minuten hebben. Ruzie, wie mag de tv uit zetten. Een gevecht volgt, tussen de kinderen uiteraard, ze vallen over elkaar terwijl ze ruzie maken wie als eerst gaat zitten. Ze hebben een eigen stoel, maar dat maakt verder niet uit. “Gadverrrrr, dit is het goorste wat ik ooit heb gezien” “Oh, je hebt het zelf uitgekozen, dus ik dacht je blij te maken met dit eten”. “Bah, jakkes, gadver, ik ga niet eten”. “Oke, dan eet je niet, maar we zitten hier wel aan tafel met zijn allen, dat vinden wij zo gezellig om even samen de dag door te nemen”.

Ik mis je...

Alva

De allerlaatste keer...♡ 6 maanden en 1 dag.. en soms is een foto ook gewoon genoeg, en hoeven daar niet heel veel woorden bij.. ♡ je bent mijn allerliefste kleine grote held Melchior.

Alva

Melsie

Geen nieuwe herinneringen