We zouden nu je eerste verjaardag vieren

Geen nieuwe herinneringen

Deze week zou je eigenlijk geboren moeten zijn, gezond. We zouden nu je eerste verjaardag vieren, je zou misschien je eerste stapjes hebben gezet, je eerste woordje hebben gezegd, we zouden je nu een jaar erbij hebben in ons gezin. Maar we hebben je nu al langer dan een jaar bij ons, in een urntje bij je altaar, en heel, heel diep in ons hart. En we missen je, elke dag. Dat gemis voelen we heel erg. Maar extra rond speciale dagen. En alles voelt zo dubbel, want je broertje is ook alweer een paar maanden bij ons, ons regenboogje. En daar zijn we zo dankbaar voor. Maar het is ook confronterend, want in alles wat hij is en doet, weten we dat jij dat nooit zal doen. De weinige herinneringen die we met je hebben zijn de enige die we hebben, daar komen geen nieuwe bij. En dat is ook iets wat we elke dag voelen.

De stilte na de geboorte

In september 2019, een jaar na de geboorte van ons eerste kindje, dochter Alva, werd ons sterrenkindje Isaac geboren, veel te vroeg. Mijn vliezen waren zonder reden gebroken. Isaac heeft nog een paar dagen geleefd in mijn buik, we konden niks doen, alleen hopen en afwachten. Maar eind september beviel ik van een hem nadat zijn hartje ermee stopte. Het mocht niet zo zijn. In het ziekenhuis werd de bevalling opgewekt. Het moment van de stilte na zijn geboorte herleef ik elke dag. Nog steeds. Drie maanden na zijn geboorte bleek ik zwanger van zijn broertje, Melchior. En vanaf dat moment werd ik geleefd. Ik miste Isaac zo enorm, maar was tegelijkertijd zo intens blij met de aantocht van zijn broertje. Het was een ontzettend zware zwangerschap. Fysiek, want ik was net bevallen en alweer zwanger. Maar mentaal nog meer. De angst die er elke dag was om ook dit kindje te vroeg te verliezen. En daarnaast ook het rouwen, het verdriet en tegelijkertijd de dankbaarheid voor dit kindje.

In het begin van de nieuwe zwangerschap vond ik het zo moeilijk als mensen vroegen of dit mijn eerste zwangerschap was of dat ik al meer kinderen had. Mijn derde, zei ik dan. Want Isaac is en blijft ons tweede kindje. Ik vond het zo ontzettend belangrijk dat te erkennen, hem te erkennen en vooral hem te noemen. Ik heb hem gedragen, hem gevoeld, ik ben van hem bevallen, heb hem vastgehouden. Maar ik heb hem ook moeten laten gaan, afscheid moeten nemen. De dood van een kindje, in welk stadium dan ook is zo lastig om mee om te gaan, voor de ouders, maar ook voor de omgeving. Ik heb hem gezien, hem bij me gehad, hem gedragen, maar voor heel veel mensen is hij niet tastbaar geweest. En al helemaal niet voor buitenstaanders.Het verlies van een kindjeTijdens mijn laatste zwangerschap vroeg iemand mij of ik zwanger was van mijn eerste kindje. Toen ik vertelde dat het mijn derde kindje was, zei ze: oh ik snap wel dat dit een zware zwangerschap is, jij hebt er al twee rondlopen. Bam, realiteit. En op dat soort momenten was ik niet voorbereid. Toen ik vervolgens stamelde dat de tweede helaas niet rondloopt maar dat hij was overleden tijdens de zwangerschap zei ze: oh wat naar voor je, maar ik ken iemand waarbij het kindje in de laatste week van de zwangerschap dát is pas erg. Ik was zo uit het veld geslagen en verdrietig. Hoe kun je nou oordelen over iemands verdriet? Het verlies van een kindje is altijd intens verdrietig, aan het begin, in het midden, aan het einde van de zwangerschap. Vanaf een positieve test heb je daar al duizenden dromen bij. Natuurlijk worden die gevoelens nog zoveel sterker met hoe langer je je kindje bij je draagt. Maar ik heb naast dit verlies ook miskramen gehad, en ik weet dat ook dat ontzettend veel pijn doet en verdrietig is, dus je kunt niet oordelen over hoe iemand dat verdriet voelt.

Ik heb in het afgelopen jaar gemerkt hoe lastig mensen het vinden het te benoemen, hem te benoemen. Maar vanuit mijzelf kan ik zeggen dat ik het zo belangrijk vind als mensen, hoe moeilijk ook, ernaar vragen. Hem erkennen. En ondanks dat het zo’n gevoelig onderwerp is, wil elke ouder dat zijn of haar kind genoemd wordt, zoveel liever dan het te negeren. Daar heb ik ontzettend mee geworsteld. En in die tijd kwam ik erachter dat er mensen zijn die daar zo verschillend mee omgaan. De liefste woorden kwamen ook vaak uit onverwachte hoek. En ik heb er begrip voor, want de dood is iets allesomvattend en heel moeilijk voor veel mensen om over te praten. Maar het voelt zo oneerlijk om wel te vragen naar mijn levende kindjes en daarbij niet te vragen hoe het met mij gaat en het verlies. Want dat is net zo groot aanwezig als de blijdschap om mijn twee gezonde kindjes. Elke dag dat ik opsta en naar bed ga is Isaac net zo aanwezig in mijn hoofd als de andere twee.

Elke stap die hij zet, zet jij niet...Het besef dat er gewoon nooit meer te vertellen zal zijn dan de weinige herinneringen die ik met hem heb doet pijn. Er komen geen verhalen bij, geen momenten, geen mijlpalen. En juist nu ik de ontwikkelingen van Melchior volg besef ik mij ook bij elke stap die hij zet, dat Isaac die nooit gaat zetten. En dan voel ik mij schuldig, omdat ik hem zo graag bij mij zou hebben, maar ook zijn broertje nooit zou willen missen. De hele zwangerschap van Melchior ben ik bang geweest hem te verliezen en dat gevoel is nooit meer weggegaan. Als ouder ben je denk ik altijd bang dat er iets met je kind kan gebeuren. Maar verlies van zo dichtbij zal altijd een versterkend effect hebben op de angst die ik nu voel. Ik heb heel veel moeite Melchior los te laten, het liefst heb ik hem de hele dag heel dichtbij. Maar ik zal het moeten leren want ik kan er niet altijd elke minuut bij zijn om hem in de gaten te houden. En ook dan heb je over zoveel dingen geen controle.

En langzaam, dag voor dag krijgt het verlies van Isaac meer een plek. De liefde was al groot maar wordt ook elke dag groter. Er zijn zoveel momenten op een dag dat ik hem zou willen vasthouden, hem kusjes zou willen geven, hem nog even willen zien. Maar langzaam komt er steeds vaker een lach op mijn gezicht als ik aan mijn hele kleine jongetje denk. En dan hoop ik zo dat hij voelt hoeveel liefde ik voor hem heb. Dat hij net als zijn zus en broertje een plek heeft in ons gezin, dat wij ook zo verschrikkelijk veel van hem houden. En dat als wij een dag niet over hem praten, hij wel altijd in onze gedachte is.

De lastige dagenRond deze dagen, als hij een jaar oud zou worden, voel ik het nog net even meer. Dan denk ik aan alles wat had kunnen zijn en niet zo heeft mogen zijn. Maar knuffel ik extra met mijn lieve kindjes en besef ik mij dat ik ook een ontzettende geluksvogel ben dat ik ook twee gezonde kinderen heb mogen krijgen. Dan probeer ik de angst om ze te verliezen te verdrukken en mij te concentreren op het feit dat Isaac waar hij ook is, ook de liefde van ons voelt.