Ik mis je zo mijn kindje

Ik mis je...

Ik mis je zo ontzettend. Elke dag, elk uur, elke minuut. Als ik opsta denk ik aan je kleine koude lijfje op mijn borst. Als ik in de middag naar de andere kindjes kijk dagdroom ik soms weg. Zou je ook zo schaterlachen? Hoe zou je naar mij kijken? Hoe zouden je mollige beentjes en handjes aanvoelen? Ik zie voor mij hoe je tegen me aanligt als je moe bent, hoe ik je in de lucht gooi en je hardop lacht, hoe je mijn gezicht vastpakt en natte kusjes geeft.

In de avond voel ik mij schuldig, dat ik niks voor je heb kunnen doen. Maar ook schuldig omdat ik door ga met leven, omdat ik lach, omdat je soms uit mijn gedachten bent, omdat ik alle liefde die ik heb wel aan de andere kinderen kan geven en laten zien. Zie je het daarboven? Hoeveel ik van je hou? Weet je dat ik zoveel aan je denk?En dan voel ik het, de leegte, de stilte, het gemisHet is anderhalf jaar geleden dat je dood werd geboren. Nog elke avond voor ik in slaap val herleef ik je geboorte. Het steriele ziekenhuis, het verzet van mijn lijf, de duizenden gedachten. En de hoop, dat het toch allemaal niet zo was, dat je gewoon leefde. Dat ik daar niet lag, dat je hartje er niet mee gestopt was, dat ik je straks veilig bij me zou hebben. En dan voel ik het, de leegte, de stilte, het gemis. De kalmte toen je geboren werd, en iedereen even helemaal stil was. Geen uitbundige felicitaties, geen adem, geen warmte. Geen glibberig huilend baby’tje op mij. Maar een koud, heel, heel klein jongetje, met alles erop. En ook die waanzinnige trots.

Ik had je zoveel meer willen geven. Elke dag gaan er gedachten door mijn hoofd. Wat als.. Had ik niet… Maar het is zo, en daar moet ik mee leren leven. En de dagen komen en gaan. Elke dag sta ik op en ga ik weer naar bed. En in de tussentijd leef ik. Ik leef echt, maar nooit meer compleet. Ik geniet, maar nooit volop. Ik heb lief, maar nooit helemaal. Er is altijd een stukje voor jou.

Ik voel je weer in mijn buikEn de nachten zijn zwart. Ik ben vaak wakker, en dan kom jij altijd even langs, in mijn gedachten, in mijn lijf. Ik voel je weer, in mijn buik. Ik denk terug, aan het moment dat ik je achter moest laten. Ik zie het voor me, het moment dat ik naar huis moest. Jij bleef achter. Hartverscheurend. Die nacht kon ik niet slapen, jij lag zover bij mij vandaan in een koude ziekenhuiskoelcel. Je had bij mij moeten liggen, ik was met liefde nachten lang wakker geweest. Om je vast te houden, je te voeden, je te troosten, je zo dicht tegen mij aan te hebben. Er altijd voor je te zijn.

Ik denk terug aan de dag dat we je op mochten halen, om weer voor heel even bij ons te zijn. En dat de verpleegster zei: misschien is hij niet meer zo mooi als toen jullie hem achterlieten. Maar dat was je wel, je bent mijn kind, hoe kan ik je nou niet mooi vinden. Jij in je mandje, toegedekt met je popje naast je. De lift die we instapten, de rit in de auto, jij in ons huis nog eventjes. Jouw thuis. Het afscheid met de muziek die wij voor jou hadden gekozen. De regenboog die door de koepel te zien was en op ons scheen. En het definitieve afscheid. Van je lichaam, niet van je ziel. Want die leeft in mij, die zit diep in mijn hart.

Ik vraag het mij elke dag af, waar je bent, of je iets mee krijgt. En vooral, of je onze liefde voelt. Of je het weet, dat ik elke dag aan je denk, je lief heb, je mis.De pijn is een deel dat jij nog voortleeftSoms heb ik goede dagen, dan denk ik dat alles een plekje krijgt. En misschien is dat zo, maar wil ik dat nog niet. Misschien ben ik daar nog niet klaar voor. Omdat ik mij schuldig voel, alsof als ik het een plekje geef, er een gedeelte verloren gaat. Omdat de pijn voelen, zo’n groot gedeelte is van dat jij nog zo enorm in mij voortleeft. En ergens weet ik wel, dat je dat altijd zal doen. Maar juist door de pijn van het gemis voel ik dat jij er bent, elke dag.

Het is een lange weg, een proces, met vele fases. Er zijn dagen dat ik niet op wil staan. Gewoon met jou denkbeeldig in mijn armen hele dagen in bed wil doorbrengen. En ergens zou ik ook niet willen dat dat grote verdriet en die pijn in mijn hart weg zouden gaan. Maar het gaat steeds vaker over in warmte en liefde, en dat is goed.

Maar na elke nacht komt er weer een ochtend, waarin jij geboren bent. Jij er bent, maar er niet echt bent. En dan draag ik je mee, de hele dag, je bent altijd bij me. Elke dag. 

En ik mis je zo.