Mijn dochter heeft een temperamentje

Mijn dochter is een pittige.Eentje met een ‘temperamentje plus’ zeg maar. Ik wist het al toen zij in mijn buik zat. Ze lag letterlijk en figuurlijk dwars. Ze lag al overdwars in de buik, wekenlang, tot de laatste dagen. Een versie in het ziekenhuis, om dat kindje toch even goed te leggen. Dokter erbij, ja die gaan we even proberen te keren. Op het moment suprême deed ze dat zelf, zonder enige aanraking. Toen had ik kunnen weten, dit is er eentje. Ze kwam eruit, nou ja, niet vanzelf ofzo, maar dat deel skip ik even. En ja, daar was ze, Alva met haar extreem karakteristieke koppie en een grote bos haar. Ini mini met haar amper 2700 gram. Maar zo’n gezichtje dat ik nu nog terug kan zien als ik naar haar kijk. Een aanhankelijke baby, dat zijn ze allemaal, dat weet ik wel, maar nu ik vergelijkingsmateriaal heb zie ik verschil. Ze keek zo wijs en pikte alles snel op. Ik noemde haar altijd al mijn tiener, incognito in babyvorm. Alles ging zo snel, maar ze pikte ook alles snel op. Zo ook haar eigen willetje. Ze weigerde pertinent een borst, waardoor ik maandenlang met een meloen aan een kant hing. Ze weigerde overigens van alles, dat was snel duidelijk. Toen de eerste woordjes kwamen zag ik al, dit meisje heeft een selectief woordgeheugen. “Nee” was standaard het antwoord. Talloze foto’s van een peuter in een hoekje iets stiekems aan het doen. Het was mijn eerste, dit hoort erbij dacht ik.

En toen begon ze echt te kletsen. Hele zinnen, ver voor ‘de gebruikelijke’ leeftijd. Omdat het mijn eerste was las ik van die ‘Ouders van Nu, wat kan je kind nu dan?’ Ze sprak zinnen van zes woorden, waar ‘gebruikelijk’ was zinnen van twee woorden. Dat varieert natuurlijk enorm, maar opvallend was vooral de woorden die ze gebruikte. Het was een heerlijk kindje, altijd ‘aan’. Vrolijk, liedjes, dansjes, verhalen. Ze ging, en gaat nog steeds, erg goed op aandacht van anderen. Maar ook haar temperamentje kwam naar boven. Ze kon, en kan, zo ontzettend ontploffen. En dat herken ik zo. Ze gaat heel lang door, is avontuurlijk, lacht veel, vertelt verhalen, liefst met allemaal gebaren erbij, een sfeermaker. En dan opeens, bam! Is het teveel, overprikkeld, de kleinste aanleiding is de druppel.

Ik lachte het altijd wegZo van ‘ja dit is me er eentje’. Ik kon jaloers zijn op kindjes die niet wegliepen, in de buurt van hun ouder bleven, geen grote mond hadden, geen drama van alles maakte. Ik heb mij vaak afgevraagd, “ben ik te soft, doe ik het niet goed, heb ik mijn kind niet in de hand, loopt ze over mij heen?” Maar tegelijkertijd herkende ik zoveel van mijzelf in haar. Het altijd opzoeken van grenzen, en er altijd net even overheen willen gaan. Ik snap het zo. Anderen zeiden: “Wat heerlijk, ze is zo outgoing, je laat haar los en ze fladdert rond.” Vaak ook trots hoor, als we weer ergens waren waar ze niemand kent, direct de show stelen. Maar die mensen zagen niet wat er daarna thuis gebeurde. Een kind, totaal over de rooie, waar geen houden aan was.

Het kwam vooral terug sinds haar babytijd in het slapen. Moeilijk inslapen, niet doorslapen en vroeg wakker. Middagdutjes, niet aan haar besteed. Hoe erg ik ook mijn best deed, slaap is namelijk alles, en daar deed ik alles voor. “Dat gaat veranderen als ze naar school gaat” zei iedereen. En dat was zo. Ze sliep beter in. Niet door, ze komt tot de dag van vandaag bij mij in bed ergens in de nacht. Ze wordt op de – door ons geaccepteerde tijd – wakker rond 6. Maar haar temperamentje blijft. Ze schreeuw, ze tiert, ze vloekt, ze trapt. Ik ben regelmatig “De aller stomste moeder die er ooit heeft bestaan”.

Ik film haar soms in dit soort situatiesVoor mijzelf, maar soms post ik het ook. En daar kun je wat van vinden. Dat zullen mensen ook zeker doen. Maar mijn best bekeken filmpje ooit, was het filmpje van Alva haar Sint cadeau. Ze kreeg een Paw Patrol Puzzel. En even, gewoon voor een klein beetje credits naar deze Hulp Sint, ik zei als dat het geen goed cadeau was (haha). Maar de andere Sint (lees: mijn vriend) had dat met veel liefde uitgezocht. Het filmpje toont een Alva, die helemaal compleet uit haar plaat gaat, want dit was toch echt niet wat ze had gevraagd. Vervolgens smijt ze de puzzel op de grond met de woorden “Maar ik had dit toch helemaal niet gevraagd”. Ik moest lachen, maar wel ingehouden, en tevens een beetje huilen. Want meid, zo heb ik toch wel een steekje laten vallen in de opvoeding. Of niet? Misschien niet. Het is namelijk verdomde eerlijk. En zo heb ik je ook opgevoed. Zeg het als iets je niet bevalt, je mag echt wel eens boos zijn. Buiten alle lachende smileys ontving ik veel reacties over hoe fijn het was dat ik dit deelde, want veel kinderen reageren teleurgesteld en boos.

Terug naar het temperamentje. Dat komt echt overal in terug. En dat vind ik soms best lastig. Behalve voor mijzelf, ik citeer mijn vriendinnen “Ik heb het lastig, maar wat jij voor je kiezen krijgt..” is het voor haar vaak ook heel lastig. Zo kan ik mij voorstellen dan. Ik praat er vaak met haar over, en ze legt het uit. Want ze is verdomde slim met haar vier jaar oud. Maar ik probeer haar ook uit te leggen dat als ze zo boos doet tegen iedereen dat dat best wel eens lastig is voor de mensen om haar heen. En dan denk ik eraan, dat ik zo ontzettend vaak wil ontploffen, maar ja, ik ga al 36 jaar om met deze emoties. Dus het is zo logisch, dat ze die nog niet in de hand heeft.

Sinds de schooltijd gaat ze beter slapenWant ja, helemaal op. Ik was dus ook benieuwd wat juf over haar zei toen ik mijn billen op een kleuterstoeltje moest wurmen tijdens ons juffen gesprek. “Een ontzettend sociaal meisje, neemt graag het voortouw, veel vriendinnen, maar bepaald wel wat er moet gebeuren. Heel ijverig, krijgt graag waardering, zoekt aandacht op.” Ja, had zo over mij kunnen gaan.

Neemt niet weg dat ik een dagelijkse dosis ‘heftige peuterpuberteit’ over mij heen krijg. Waar ik soms niet mee om weet te gaan. Ik ben enorm zoekende in het systeem van aanpakken, straffen, belonen, negeren, bespreekbaar maken en grenzen stellen.

Op dit soort momenten kan ik er zijnIk ben in deze situaties dan ook de enige die haar echt rustig kan maken als ze overstuur is. Want ik snap het zo. Je hebt alles gegeven, je laatste energie, alles erin gestopt, en helaas pakt niet alles uit zoals je het voor ogen hebt. En dan ben je boos, teleurgesteld, verdrietig. Dan wil je schreeuwen, huilen, van je aftrappen. Maar ook zo graag een arm om je heen, een kus op je voorhoofd en iemand die zegt dat het allemaal heus goed komt en vooral iemand die zegt dat er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt.

Dus het enige wat ik dan kan doen is haar vasthouden, wiegen, kusjes geven. En zeggen dat ik haar begrijp, want dat doe ik. En ik zal onvoorwaardelijk van haar houden. Altijd.