Als jullie dit lezen zijn we al veel verder dan nu… Ik wilde dit stukje van ons adoptieverhaal nog niet delen. Niet omdat ik het achter wilde houden, het mooier wilde maken, maar omdat het pijnlijk is. Het adoptieproces is mooi en magisch; zoals ik eerder schreef… maar ook rauw en hartverscheurend.

Het is een lange vlucht... niet alleen door die 5 uur vertraging, maar ook omdat we enorm ongeduldig zijn...en dat er een meneer naast me zit die pro Trump en pro guns is, helpt ook niet.Maar het is vooral het gevoel dat we naar het 'onbekende' vliegen wat het zo spannend maakt. De vlucht verloopt eigenlijk best goed; het productieteam maakt nog wat filmpjes in het vliegtuig, we kijken wat tv.... en ik mijmer vooral...Wat staat ons te gebeuren? Hoe ben je, hoe ruik je?

Na die gewone zondagavond die ineens de belangrijkste zondagavond uit ons leven werd, was alles in rep en roer…. en daarmee bedoel ik al-les…

Het is heel lang stil geweest vanuit mij, maar met een goede reden. Er is zo ont-zet-tend veel gebeurd....