Daar ben je...

Het is een lange vlucht... niet alleen door die 5 uur vertraging, maar ook omdat we enorm ongeduldig zijn...en dat er een meneer naast me zit die pro Trump en pro guns is, helpt ook niet.Maar het is vooral het gevoel dat we naar het 'onbekende' vliegen wat het zo spannend maakt. De vlucht verloopt eigenlijk best goed; het productieteam maakt nog wat filmpjes in het vliegtuig, we kijken wat tv.... en ik mijmer vooral...Wat staat ons te gebeuren? Hoe ben je, hoe ruik je?

Ik zie het lampje 'riemen vast' aan gaan en de kriebels in mijn buik worden nog heftiger. We zijn er; in jouw geboorteland. Hier ergens ben jij en we gaan je heel snel ontmoeten.De landing gaat vlot, we stappen het vliegtuig uit en lopen naar de bagageband. We zijn allemaal in jubelstemming. Het team van 'Met open armen', filmt onze aankomst in de USA en we gaan richting de huurauto's. Na (heel) wat gedoe met het ophalen van de auto's en alle bagage er in krijgen, zijn we op weg naar ons huurhuis. Ik rij; het is inmiddels donker en ik krijg een automaat mee.... een automaat! Wie heeft dat in hemelsnaam bedacht??? Ik mis een pedaal en ik heb een pookje nodig. Afijn...nadat mijn man 5 x met zijn neus tegen de vooruit heeft gezeten, omdat ik zo nodig de rem in moest drukken, zijn we dan eindelijk op weg. Ik volg de auto van de producer...tenminste....dat denk ik. Ik voel de vermoeidheid en de spanning, ik rij in een heel ander land, in een automaat en ben vergeten welke auto ik nu moest volgen. Yup...dat is de muts die ik ben. Wonder boven wonder komen we bij ons huurhuis aan. We stappen naar binnen en het voelt meteen goed. Hier gaan we onze eerste maand als gezin doorbrengen.

We lopen samen met het team van 'Met open armen' door het huis. Het is een mooi huis, knus en warm. Ik zie het helemaal zitten. We ploffen moe op de bank en kijken even rond. Marleen van het productieteam gaat meteen wat boodschappen doen; heel erg fijn. Natasja komt naar ons toe met een pakketje... een boek vol berichten van thuis, de tranen lopen over mijn wangen. In het boek bemoedigende berichtjes, we lezen hoe enorm iedereen meeleeft en hoe welkom Aaron is... we voelen de liefde.Natasja en het team laten ons met rust en gaan naar hun hotel. De deur gaat dicht en ineens zijn we samen. We gaan de laatste nacht in als duo... Morgen gaan we namelijk Aaron ontmoeten.

We lopen wat onwennig naar boven en pakken wat dingen uit. De nacht is rusteloos...Niet alleen de nieuwe omgeving en andere geluiden houden we wakker, maar vooral de dag van morgen. Morgen gaan we onze Aaron ontmoeten en ik kijk er enorm naar uit...maar tegelijkertijd slaat de onzekerheid toe.Er gaat vanalles door mijn hoofd; wat als hij me niet leuk of aardig vindt, wat als ik het niet kan, wat als ik niet weet wat ik moet doen, wat als ik hem niet kan troosten...

Het is zaterdagochtend...ik zie de zon opkomen en de vogeltjes kwetteren er flink op los. Voor het eerst zien we hoe onze omgeving er bij daglicht uit ziet.We doen een poging om te ontbijten, drinken sloten koffie en drentelen wat door het huis en de tuin.De bel gaat en het team staat voor de deur. We drinken wat meer koffie, lachen zenuwachtig en dan stappen we in de auto naar het kantoor van het adoptiebureau. Het is maar 20 minuutjes rijden, maar het voelt als een lange rit. We zien het kantoor en mijn hart slaat een paar keer over. Mijn man knijpt nog even in mijn hand en we stappen uit. Er komen 2 dames op ons af om ons welkom te heten. Wat fijn om hen live te zien en te spreken.We gaan het kantoor in en daar zijn nog wat meer mensen. We gaan zitten en we krijgen wat uitleg over de papieren die we moeten tekenen. Als we dat gedaan hebben, praten we nog wat. Vanuit mijn ooghoek zie ik een dame aankomen met een heel klein jongetje in haar armen. Mijn man en ik vallen stil... ik loop naar haar toe en ik krijg hem in mijn armen...een paar mooie, grote ogen kijken me aan en ik voel de rust over me heen vallen... Daar ben je dan...onze lieve Aaron.Ik bestudeer zijn gezichtje en tel zijn vingertjes... het is alsof ik hem al heel lang ken...tenminste zo voelt het. Ik zie en hoor niemand anders meer... alleen het kleine hummeltje in mijn armen en mijn man. Wat er daarna precies is gebeurd, weet ik niet meer om eerlijk te zijn. We hebben Aaron de fles gegeven en ik weet dat we foto's hebben gemaakt. Hoe lang alles heeft geduurd weet ik ook niet :-D.Het enige wat ik weet is dat ik Aaron vast had om nooit meer los te laten. Dat ik meteen de connectie voelde en het als vanzelf ging. Ik herkende Aaron niet alleen van de foto's, maar ook van binnen. Heel gek, een connectie die heel diep gaat.Wat ik nog wel weet is dat we ineens buiten stonden met de maxi cosi en we aan het kijken waren hoe die stoel nou in de auto moest.

We zijn naar ons huis gereden en ik kon mijn ogen niet van dit kleine, perfecte mannetje afhouden. Thuis hebben we de dag vooral doorgebracht met kijken naar ons mannetje, genietend van elk zuchtje en ander geluidje en overspoeld worden door liefde.Wat een mooi mannetje is hij en hoe schattig slaapt hij, gaapt hij, rekt hij zich uit.

De eerste nacht was even wennen; voor Aaron was dit de vierde plek waar hij was in zijn 10 dagen oude leventje. Wij klinken anders, ruiken anders... het is niet niks. Hij wilde nergens anders zijn dan dicht tegen mij aan en dat heb ik gedaan. De rest van de nacht heb ik telkens in zijn bedje gekeken...'ja hij ligt er echt'....'wat is hij lief'....'wat is hij perfect'...

We zijn samen... we zijn compleet....