The tale of the 2 mismatches

Als jullie dit lezen zijn we al veel verder dan nu… Ik wilde dit stukje van ons adoptieverhaal nog niet delen. Niet omdat ik het achter wilde houden, het mooier wilde maken, maar omdat het pijnlijk is. Het adoptieproces is mooi en magisch; zoals ik eerder schreef… maar ook rauw en hartverscheurend.

En ik weet dat als we eenmaal ons gezin compleet hebben en het geluk hebben om ons kindje in de armen te sluiten, dit deel van het verhaal naar de achtergrond verdwijnt.

Maar ik weet ook dat dit stuk onderdeel van ons pad blijft… ons pad naar een gezin.

En daarom ga ik het hebben over mismatches. ‘Huh wut???, why?’, hoor ik je denken. ‘Moet ik dat wel doen?’, ‘Ik wil oriënterende aao’s (aspirant adoptieouders) geen angst aanjagen’, heb ik zelf gedacht. Maar ik ga het doen. Niet om angst in te boezemen, maar omdat dit onderdeel is van de USA adopties, omdat het ook realiteit is en om meer begrip te verkrijgen omtrent de situaties waar geboorte ouders in zitten. Ik zal uiteraard niet in detail gaan als het gaat om de ‘nitty gritty’ in onze ervaringen. Dat is niet aan ons om te vertellen en hoort binnen de privacy van de geboorteouders.

Dat gezegd hebbende begin ik met onze eerste intended match. Deze was in december 2017, net nadat we waren ingeschreven en we ons wachtperiode aan het aftrappen waren met een vakantie op Kaapverdië. We kregen de magische mail met ‘you have been chosen’. We waren verrast, dolgelukkig en ‘in verwachting’. Onze vakantie bestond uit skypen met het adoptiebureau in Nederland, contact met USA en gelukzalig zuchten en proosten. Thuis gekomen stonden we meteen in de regel-modus. We informeerden de familie en onze vrienden en maakten alles thuis in orde. We hadden regelmatig contact met het adoptiebureau in de USA die ons van de laatste updates voorzag. Naarmate we de uitgerekende datum naderde, kregen we meerdere verontrustende signalen van de adoptiebureaus. Positief zoals we zijn en met ons eigen referentiekader, hebben we nooit kunnen inschatten hoe heftig de situatie was voor de geboortemoeder. Wij kennen dat soort situaties niet en eerlijk, zelfs nu, na alle details denk ik soms nog: ‘het lijkt wel een slechte film met een inktzwart einde’. Dus toen in ons skype gesprek met het USA adoptiebureau werd aangegeven dat we deze intended match los moesten laten, sloeg dat in als een bom. We waren nog nooit zo dichtbij een gezin geweest en ineens was dat als sneeuw voor de zon verdwenen. En natuurlijk hoor je dat dit kan gebeuren, maar je weet het pas als het je overkomt.

En dan? Dan sluit je de gelederen… tenminste dat hebben wij gedaan. We hebben er over gepraat, we zijn boos geweest op de situatie, vonden het niet eerlijk, hadden een zwaar hart over wat er aan de andere kant van de oceaan was gebeurd en probeerde het te begrijpen en het te laten zijn. We hebben een klein afscheidsritueeltje bedacht en dat was voor ons de manier om hier aan voorbij te komen.

Wat ons heeft geholpen is de ervaring van bijna 7 jaar met het vormen van een gezin en we ‘gewend’ zijn aan het verwerken van teleurstellingen en verdriet samen. En daar ligt voor ons ook meteen onze kracht. We gaan beiden anders om met dit soort dingen, we both shake differently, maar we doen het samen. In dit soort tijden komen we altijd weer tot de kern van wie wij zijn, onze basis, onze liefde voor elkaar. Het klinkt warm and fuzzy, maar ik geloof dat als je aan je adoptie avontuur begint, je echt als stel heel stevig in je schoenen moet staan. Immers wordt op de weg naar toestemming om te mogen adopteren elke steen bloot gelegd.

Zoals je misschien is opgevallen, sprak ik net over een eerste intended match. En de titel is overduidelijk een spoiler alert natuurlijk.

Het is inmiddels april 2018 en zonder dat we er op hadden gerekend zo snel iets te horen, werd ik gebeld. We waren wederom uitgekozen! Ik hoorde Bo aan de andere kant van de telefoon de situatie uitleggen en mijn hart maakt een sprongetje. Dit voelt helemaal goed. Ik belde mijn man en nadat ik hem eindelijk te pakken had gekregen reden we beiden met gierende banden naar huis. We namen het dossier door, lazen de duiding, hadden ruggespraak met het adoptiebureau hier en skypte met het adoptiebureau in de USA. We waren er allemaal van overtuigd, dit paste; dit voelde anders, dit was onze match…

De weken vlogen voorbij, we wisten het geslacht, shopte gericht kleding en andere dingetjes. We skypten met de geboorte ouders, we overlegde over haar naam, het was een droomtijd.

Totdat we een mailtje kregen, een paar dagen voor de uitgerekende datum… het contact met de geboorte ouders was verminderd. Bij ons gingen alle alarmbellen af, maar we hadden hoop. Er waren immers duizenden plausibele redenen om je even terug te trekken. Maar toch… met de ervaring van de eerste intended match in ons achterhoofd merkten we dat we al een beetje afstand deden. We legden alles stil en namen elke dag een beetje meer afscheid. 1 dag na de uitgerekende datum kregen we een telefoontje van het adoptiebureau; de geboorte ouders hadden er voor gekozen om zelf voor hun meisje te zorgen.

En dan breekt weer die verwarrende tijd aan; verdriet om wat had kunnen zijn, maar ook een soort van liefde voor de geboorte ouders en de keuze die ze hebben gemaakt. Boos en oneerlijk dat dit ons een 2de keer overkomt (what are the odds?), maar ook fijn dat dit meisje opgroeit met haar ouders.

Mijn hartje was gelinkt aan een meisje dat ik nog nooit had ontmoet en ook nooit zou ontmoeten… dus het loskoppelen deed zeer. Wederom waren we dichterbij dan ooit, maar tegelijk enorm ver weg.

En toen kwamen ook meteen de vragen van onze omgeving (en verder weg) over hoe dit kan gebeuren. Een intended match is precies zoals het zegt; een voorgenomen match. De ouders hebben ons uitgekozen en hebben het voornemen om het adoptieplan door te zetten. Maar aan de andere kant hebben ze ook het recht om zich te bedenken. Dat ze zich bedenken kan allerlei redenen hebben. Als je al even probeert om je te verplaatsten in de geboorte ouders en de keuze die ze maken dan snap je dat elke strohalm aanleiding is om er voor te kiezen zelf voor je kindje te zorgen. En dat begrijp ik volkomen. Natuurlijk heb ik er enorme hartzeer van gehad en weet ik dat ook de geboorte ouders dit niet zomaar doen, maar ik weet dat dit het allerbeste is voor de kindjes. Opgroeien bij je biologische ouders die daar en dan de keuze hebben gemaakt om volledig voor je te gaan, voor je te zorgen en onvoorwaardelijk van je te houden.

En dan zijn we ook meteen terug bij de kern van adoptie; het is een manier om kinderen te beschermen en op te vangen als er geen enkele andere optie is. Er worden ouders voor een kindje gezocht en geen kindje voor ouders.

En dat dit ons 2 keer gebeurde? Dikke, vette pech! Er is geen reden voor, iedereen had de beste intenties, iedereen heeft haar werk prima gedaan… het is gewoon dikke, vette pech…

Deze 2 matches hebben ons veel gekost; pijn en verdriet, maar het is onderdeel van ons pad. Een onderdeel dat heeft geleid tot waar we nu zijn en een onderdeel dat recht heeft om te zijn….