Ik gil het uit!

Het is heel lang stil geweest vanuit mij, maar met een goede reden. Er is zo ont-zet-tend veel gebeurd....

Ik neem jullie even mee naar 23 september 2018; jawel.... meer dan een jaar geleden.

Mijn man en ik zitten rustig op de bank tv te kijken. Het is namelijk een zondagavond en we proberen ons nog even vast te klampen aan het weekend. Ik hoor een piepje op mijn telefoon en weet dat er een mail binnen komt. Ik heb alle mail op mijn telefoon; zowel privé als werk. En een mail op zondagavond kan iets betekenen voor de werkweek dus ik kijk toch maar even.

'We hebben mail...' stamel ik. In het onderwerp staat 'Incredible news for you'. Wat vrij vertaald betekent 'spring op en neer met een hoog stemmetje en laat vanalles uit je handen vallen terwijl je probeert de laptop aan te zwengelen, maar iemand ineens alle knopjes heeft verwisseld'.

Na 1000 jaar start de laptop eindelijk op en we openen de mail....

'It is with a full and happy heart that I....' en daar stond een heel verhaal.... maar mijn ogen gaan niet over de tekst op zoek naar informatie. In de hoek van de email zie ik een kleine foto van een jongetje dat heel nieuwsgierig de wereld in kijkt. Mijn hart maakt een sprongetje en ik voel dingen die ik nog nooit heb gevoeld. Dit jongetje... ik moet hem beschermen, ik ken hem al, waar heb ik hem eerder gezien....Oh mijn hartje....

Mijn man roept allerlei dingen en ik begin te lezen... ergens tussen de woorden over de achtergrond van de birth mom, het feit dat we 2 maanden eerder al waren uitgekozen, maar dat men heeft gewacht met ons te informeren, vanwege onze eerdere adoptie avonturen (waarover later meer)... besef ik dat we ouders zijn geworden...na 8 jaar zijn we ouders geworden van een prachtig mannetje. Hij is geboren op 19 september 2018 en wacht nu op ons.

Mijn man en ik kijken elkaar aan, praten door elkaar heen en vallen ineens stil. Het is zover... waar we zo lang op hebben gehoopt, waar we van hebben gedroomd, waar we niet zeker van waren of het ooit ging gebeuren....de tranen biggelen over mijn wangen...We vallen elkaar in de armen en lachen en huilen tegelijk. Wat een onwerkelijke situatie... is het wel echt deze keer...we zijn ouders.... oh my god we zijn ouders... oh em gee... we zijn ouders (in mijn hoofd vreugde, hysterie en een beetje paniek).

We zijn ouders van dit machtig mooie mannetje en mijn hart stroomt over. We kijken naar de foto en mijn man verzucht...'dit is mijn zoon'. Dit is onze zoon... we komen er aan...

Intussen is er heel veel gebeurd en ik zal jullie proberen mee te nemen op onze reis, zonder teveel prijs te geven van het verhaal van onze zoon. Dit is namelijk zijn verhaal...aan hem de mooie taak om dat te delen als hij dat zou willen... later als hij groot is...