Wervelwindweek

Na die gewone zondagavond die ineens de belangrijkste zondagavond uit ons leven werd, was alles in rep en roer…. en daarmee bedoel ik al-les…

Wijzelf… en als ik voor mezelf spreek; delen van mijzelf onafhankelijk van elkaar. Waar mijn hoofd de rust probeerde te bewaren, was mijn lichaam in alle staten… in wakker staat als ik moest slapen en in standje kapot als ik vanalles wilde doen. Mijn hoofd had ook een heel eigen leven en besloot hele gesprekken te houden met zichzelf in het holst van de nacht. Maar oh wat is het het waard!

In 1 week gebeurt er dan zoveel…. Waar zal ik beginnen…

Eerst praten we maandag met A New Way, en dan wordt alles een stukje echter. Omdat we al een groot avontuur erop hebben zitten, is er met ons afgesproken dat we pas op de hoogte zouden worden gebracht van goed nieuws, als alles in kannen en kruiken zou zijn. Dat betekent dat we pas gebeld zouden worden als het kindje geboren was en de papieren getekend waren. Na de geboorte wordt een periode van minimaal 72 uur in acht genomen voor de geboorteouders. Zij mogen na 72 uur de papieren tekenen. Deze periode is voor hen, voor het denken en voelen, voor het maken van de juiste keuze, voor het nemen van afscheid…

Het gesprek is hysterisch van alle kanten (if I may say so); wat heeft iedereen met ons meegeleefd en wat is iedereen blij voor en met ons.

Er gaan wat officiële mails over en weer tussen ANW, ARC en ons en we krijgen alle files uit de USA die we nodig hebben. We zetten nogmaals op papier dat we met ons volle verstand en zeker overvol hartje ‘ja’ zeggen en gaan mee in de stappen die gezet moeten worden. In een roes, een waas, maar gelukkig kunnen we vertrouwen op deskundige mensen.

Naast alle officiële papieren, krijgen we ook wat meer info over wie de geboorteouders zijn en de naam die ze zelf hebben gegeven aan onze zoon. Wij hebben altijd gezegd dat we de naam mee zouden nemen die de geboorteouders hebben gekozen. En natuurlijk hebben we dit gedaan. Dit is de band tussen onze zoon en zijn geboortemoeder; eentje die ons heilig is en waar wij niet aan zitten. Het is aan onze zoon om te bepalen wat hij hier van vindt en wat hij hier mee zou willen. Voor ons is het een stukje van hem… het maakt hem compleet, want hij is geliefd door zoveel mensen.

Het is inmiddels dinsdag 25 september en we ontvangen mail van ANW. Het voorstel is bijna klaar en het verzoek of we donderdag naar kantoor kunnen komen om te tekenen. Inmiddels hebben we de producer van ‘Met open armen’ ingelicht over ons fantastische nieuws en zij gaan donderdag mee.

Intussen zetten we ons huis in de USA in optie, worden er vluchten in optie gezet en boeken we een huurauto. Het is ineens zo tastbaar, maar ook nog zo onwerkelijk.

Het is woensdag 26 september. Het is de dag dat mijn ‘kleine’ broertje jarig is en de dag dat we het plaatsingsvoorstel krijgen. Aan ons de vraag om alles goed door te lezen zodat we goed voorbereid zijn op donderdag. Het komt ineens heel dichtbij!

Intussen proberen we nog wat werk te verzetten bij onze werkgevers. Maar we merken allebei dat dit echt niet gaat en we besluiten vrij te nemen en vast de boel in te pakken. In die paar dagen; eigenlijk pas vanaf we ANW hebben gesproken, zijn we als een gek aan het wassen. Vooral babykleertjes liggen fris gewassen en gestreken op stapeltjes klaar. En elke keer weer de vraag ‘wat hebben we nodig’ en de angst om iets te vergeten.

Donderdag 27 september staat het team van ‘Met open armen’ al vroeg op de stoep. We drinken thee, filmen wat thuis en gaan richting het centrum van Nijmegen om ook daar nog was ‘shotjes’ te maken.

En dan is het zover…. we bellen aan bij ANW en lopen de welbekende trap op. De tranen prikken al als ik Sanne zie…. we’ve come a long way!

We zitten aan de grote tafel en we krijgen de papieren en foto’s onder de neus. Sanne laat ons even alleen en we lezen, zetten krabbels en kijken verliefd naar de foto’s. De camera’s draaien, maar we merken er niets van. Het team van ‘Met open armen’ volgt ons al een tijdje en ik voel hun emotie ook.

Sanne komt terug en bespreekt wat we in de USA kunnen verwachten en wordt weggeroepen voor een telefoontje. Ze komt terug en brengt weer fantastisch nieuws: we hebben toestemming van de Centrale Autoriteiten om af te reizen en onze zoon te ontmoeten.

Dit was echt de spreekwoordelijke druppel (in positieve zin) en ik barst in tranen uit. Het is nu allemaal officieel! We rijden naar huis, maar stoppen nog even bij Café Eten en Drinken bij ons in Lent. Even een kop koffie zegt het productieteam van ‘Met open armen’, We lopen binnen en zien daar een deel van onze familie en vrienden die voor ons een gefeliciteerd – we zijn zo gelukkig voor jullie – daar heffen we het glas op – welkom lieve jongen – en we zwaaien jullie uit – borrel.

Zwaaien jullie uit??? Jawel, want…

Het is vrijdag 28 september en de bel gaat al heeeeeeel vroeg. Ik weet niet of het nacht is of ochtend en of ik nou van voor of van achteren leef. 1 van onze vrienden staat vroeg voor de deur om mee te gaan naar Schiphol. Vandaag vliegen we naar de USA. De bel gaat nog een keer en nog een keer en dan zijn we compleet. Ouders en vriendinnen staan klaar om ons naar Schiphol te brengen met voor ongeveer een maand aan bagage en een hoeveel kleding voor onze uk die me de mogelijkheid geeft hem 3 x per dag om te kleden. Maar het is zo lastig kiezen, alles is zo schattig…en we hebben jaaaaaaren gewacht dus het mag gewoon 😛

Op Schiphol staat het productieteam te wachten en ook daar wordt onze entourage geïnterviewd 😀 en sta ik onwennig en nerveus met een lege maxi cosi in de hand. Het is tijd om afscheid te nemen van de mensen die met ons mee zijn… een lach en een traan, want we weten dat we met z’n tweeën weg gaan en met z’n drieën terug komen. Na al die jaren van hoop en wanhoop is het eindelijk zover. We gaan heel snel onze zoon in de armen sluiten. Maar ergens durf ik mijn reserves nog niet helemaal los te laten. Het is pas echt als hij in mijn armen ligt!

Na een vertraging van 5 uur (!) stappen we eindelijk in het vliegtuig. Zodra we los zijn van de grond voel ik het… mijn angst verdwijnt een beetje.

Lieve Aaron…. we zijn onderweg naar jou ❤