Ik had me niet kunnen voorstellen hoe dol D. op haar broertje zou zijn. Toen we haar na de 20 weken echo vertelden dat ze een broertje zou krijgen, was ze eerst wel een beetje teleurgesteld. Ze wilde graag een zusje om mee te spelen... Maar toen mijn man en ik haar vertelden dat ze dan al haar speelgoed zou moeten delen vond ze het toch iets minder 'erg' haha.

Wat heeft ze al die tijd uitgekeken naar haar broertje. Toen we (eindelijk, aan het eind van de middag) weer thuis kwamen, wist ze geen raad om hem nog eens te komen bekijken. Ja hij was er echt! Ik kwam naar binnen gestrompeld en papa had baby B. in de maxicosi. Er werd voor mij een stoel klaar gezet en D. ging direct naast de maxicosi op de bank zitten. Met haar armen open van: kom maar op! Baby B. was in de maxicosi een beetje onrustig maar toen hij bij haar lag, keek hij haar met grote ogen aan en was muisstil. Alsof hij haar stem herkende van in mijn buik. Ze keken een paar seconden alleen maar, zo'n magisch moment. Wat later was het tijd voor zijn voeding (borstvoeding). Ik ging even in alle rust in de keuken zitten met mijn rug naar de woonkamer. Maar D. was inmiddels weer lekker aan het spelen en kwebbelde er op los. Ik zag dat baby B. met zijn hoofdje aan het draaien was om haar te zoeken. Hij dronk niet, hij zocht zijn zus. Ik riep of ze er even bij wilde komen en toen zij er was keek hij even en was het weer goed. Toen ze weer weg ging, begon hij goed te drinken. 

Daar kwamen de ambulance broeders weer aan. "Hadden we nou net toch maar een bakkie koffie aangenomen van je moeder" grapten ze nog. Maar ik kon niet echt lachen. Ik was zo trots op mijzelf, thuis bevallen, zonder pijnstilling, prachtig jochie op de wereld gezet, wilt die stomme placenta er niet uit...

Oké, dat was dus geen urine maar vruchtwater! Ik dacht dat er een hele plons zou komen (zoals je wel eens in films ziet), maar nee dit was maar een beetje.