Blog 7 - Of toch het begin van...

Oké, dat was dus geen urine maar vruchtwater! Ik dacht dat er een hele plons zou komen (zoals je wel eens in films ziet), maar nee dit was maar een beetje.

Oh jeetje toen begonnen de "echte" weeën ook... Ik zat dus op de wc (zie vorige blog) en ik riep mijn man dat de baby er aan ging komen maar dat hij nog wel even verder kon slapen. Wel vroeg ik hem om alvast de verloskundige te bellen. Soms hoor je verhalen dat het nog wel eens de hele dag kan gaan duren dus ik dacht, dat duurt nog wel even. Na een uur ongeveer zelf het een en ander weggepuft te hebben, had ik hem toch maar wakker gemaakt. Inmiddels kwamen de weeën om de 5 minuten. Hij had meteen de verloskundige weer gebeld en ze kwam er aan. Toen ze er was, merkte ze al dat ik erg heftige weeën had en meldde al bij voorbaat dat het maar beter was als ik thuis zou gaan bevallen (in plaats van mijn voorkeur naar het ziekenhuis, ook omdat de weeën al zo vlot achter elkaar kwamen) dus heeft ze meteen de slaapkamer in orde gemaakt. Oké, even omschakelen. Thuis bevallen? We gaan ervoor!

Omdat ik dus nog steeds met heftige weeën op de wc zat, probeerde zij en mijn man me naar de slaapkamer te begeleiden. Toen ik eenmaal lag, leek het wel of de weeën nog heftiger werden!

D. sliep gelukkig door alle heisa (lees, mijn gegil) heen. Toen mijn ouders er waren, werd ze net een beetje wakker en riep ze papa. Mijn man had haar naar beneden gebracht. Ze schrok wel een beetje dat mama zo'n pijn had en dat de verloskundige ineens in huis was. Maar eenmaal beneden was het feest met opa en oma!

De verloskundige ging ondertussen voelen op hoeveel ontsluiting ik zat en had al 8 cm! Wow, dit gaat snel. Ik mocht al rustig proberen een beetje mee te persen. Even later kwamen de echte persweeën, toen mocht ik actief gaan mee persen. Elke keer ging het 2 stapjes vooruit en weer een stap terug. Weer 2 vooruit en weer 1 terug...

Inmiddels was ook de kraamzorg gearriveerd om te ondersteunen bij de bevalling. Op een gegeven moment, vlotte het niet snel genoeg en is er op een wee een knip gezet. Na een paar keer flink persen kwam daar eindelijk zijn hoofdje! Na nog een paar keer echt flink persen, wilde zijn schoudertjes maar niet komen en ging zijn hartslag naar beneden, dus toen moest de verloskundige een handje komen helpen. Hij moest er nu uit! Ook toen ging het nog niet snel genoeg. Ik moest op handen en knieën gaan zitten en toen hebben ze hem met duw en trek werk, ter wereld gebracht. Ik keek tussen mijn benen door en daar lag een roze hoopje op het bed, maar hij huilde niet... Ik schrok! En vroeg meteen: "waarom huilt hij niet?!" Ik kreeg geen antwoord. Ze waren bezig met hem op gang te brengen. Later zag ik hem gelukkig wel ademen. Hij ademde wel wat zwaar en de verloskundige begon hem iets harder droog te wrijven. Pas na een minuut (wat wel een uur leek te duren) begon hij goed te huilen. Ondertussen was (door de andere verloskundige, die was inmiddels gearriveerd i.v.m. wisseling van de dienst) de ambulance al gebeld, de 'hoofd' verloskundige zei dat ik niet bang moest zijn maar dat ze hem wel even wilden laten nakijken omdat hij een zware start heeft. En omdat ze hem aan zijn schoudertje er uit hebben getrokken, wilde ze dat even ook even goed laten nakijken. Ze was nog steeds bezig met hem op gang te brengen en ondertussen hielp de kraamzorg mij om weer te gaan liggen. Toen kreeg ik eindelijk mijn mannetje op mijn borst gelegd. Wauw, daar was hij dan... Het eerste wat ik aan mijn man vroeg: Is het echt een jongetje en ik schoof het dekentje opzij. Ja hoor, alles er op en er aan! Haha.

Toen de ambulance broeders er waren, werd hij goed nagekeken en op alles gecheckt. Gelukkig was alles met hem in orde maar we moesten wel echt even rustig aan doen met zijn schoudertje. Toen ze weer weg waren moest ik nog even goed mijn best doen om de placenta er uit te krijgen. Paar keer weer flink persen maar het lukte niet. 2 keer een spuit in mijn been gehad om de weeën wat op te wekken maar nee hoor, na een uur nog geen enkele vooruitgang. Sorry, maar de placenta wilt niet komen dus je moet toch nog even naar het ziekenhuis dus de ambulance komt er zo weer aan. Wat?! Shit...

Mijn man en ik vroegen wel of D. eerst even naar haar broertje mocht komen kijken. Tuurlijk mocht dat. Hij ging haar halen en wat keek ze trots toen de slaapkamer op kwam! Wat een prachtig moment met z'n viertjes, oh wat was ze blij om ein-de-lijk haar broertje in het echt te zien. Ze vond het eerst wel een beetje spannend want hij zat nog een beetje onder het bloed, maar later wilde ze hem steeds kusjes geven (wel op zijn mutsje). 

En daar waren de ambulance broeders weer...