5 jaar geleden
Blog 8 - Alsnog naar het ziekenhuis
Ben je net thuis bevallen, kun je alsnog naar het ziekenhuis. Wat een domper...
Daar kwamen de ambulance broeders weer aan. "Hadden we nou net toch maar een bakkie koffie aangenomen van je moeder" grapten ze nog. Maar ik kon niet echt lachen. Ik was zo trots op mijzelf, thuis bevallen, zonder pijnstilling, prachtig jochie op de wereld gezet, wilt die stomme placenta er niet uit...
Met behulp van de verloskundige werd ik in een badjas gehesen. Mijn man en de ambulance broeder hielpen me van de trap af. De woonkamer zat vol (mijn ouders en zussen). Ze wilden me allemaal feliciteren maar de broeders zeiden dat ze mij eerst mee moesten nemen naar het ziekenhuis.
Mijn vader en zussen bleven thuis bij D. en mijn moeder ging met mij mee in de ambulance, mijn man kwam er met baby B. gelijk achter aan. Evenals de 'andere verloskundige' (i.v.m. wisseling van de dienst) reed achter ons aan.
Shit, ik ben op stel en sprong in de ambulance mee gegaan en ben mijn 'vluchttas' helemaal vergeten... Mijn moeder belde of mijn vader deze kon komen brengen, gelukkig pasten mijn zussen op D.
Na een heftig ritje in de ambulance (met naweeën...) kwamen we dan aan in het ziekenhuis. Ik werd naar een kamertje gereden en gelukkig kwamen vlak daarna mijn man met baby B. en de verloskundige binnen. We moesten even wachten maar toen kwam er een verpleegster. Zij had mij aan het infuus met weeën-opwekkers gelegd. Eerst viel het nog wel mee, maar later... wat een HEL! Kreeg ik nog even een flinke dosis, erg pijnlijke, weeën. En heel snel achter elkaar. Ik was er zó klaar mee. Ik ben net thuis bevallen, ik heb al een kind op de wereld gezet, ik ben kapot en dan nog even een potje van deze weeën?! Ik liet mijn tranen de vrije loop en was in staat om zo het infuus er uit te trekken. Gelukkig waren daar mijn moeder en mijn man om op me in te praten dat dit echt even moest. En dat het zo over zou zijn. Nog heel even, nog heel even, het is bijna klaar...
Toen het infuus leeg was, kwam later de arts. Ik moest een keer flink persen. Niks... Kom op meid, flink persen! Ik perste met al mijn kracht en na nog 2 x was daar EINDELIJK de placenta. God zij dank...
Even later mocht ik even douchen (mijn moeder had ondertussen al snel de vluchttas van mijn vader bij de ingang van het ziekenhuis aangepakt en mijn vader ging weer naar huis) en kreeg ik van mijn moeder een heerlijk broodje zalm, waar ik mij de hele zwangerschap op verheugd had! Heerlijk. We moesten nog even wachten want B. moest toch ook nog worden nagekeken door een kinderarts voor zijn schoudertje. Een paar uur verstreken (even als een paar flinke bakken cappuccino haha) en daar kwam de arts, ons kleine mannetje na kijken. Hij bleek piekfijn in orde maar was nog wel steeds aan het kreunen. Dus toch pijn aan zijn schoudertje. We kregen voor hem een paar zetpillen mee en mochten naar huis!
