Dus, een jaar geleden vandaag, lag ik in het ziekenhuis en werd ik bijna ontslagen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de datum nog wist, maar niet bij stil had gestaan. Tot ik een herinnering kreeg op snapchat, ik had namelijk een foto gemaakt dat ik daar lag en dus opgeslagen. Het gevoel van angst bekroop mij een beetje. Ik waande mezelf weer in dat moment en blikte terug. Om vervolgens naast mij een lief klein meisje te zien spelen.

Geschreven op 17 november 2020. 

Wanneer ik even geen wee heb voelt de verloskundige voor ontsluiting. Maar net op dat moment zet er een wee op. Omdat ze voelt voor onsluiting doet het nog meer zeer. Ik begin spontaan te roepen dat ze moet stoppen en zit zowaar tegen haar been te schoppen om dat ik haar weg wilde hebben. Oeps! Ik verwachtte eerlijk gezegd niet veel. Om 12u zat ik namelijk nog maar op 5cm en het is nu 13u. Ik bedoel, wat kan er gebeuren in een uur? Nou, heel veel dus, ik blijk namelijk 10cm te hebben! Wow, shit is getting real. In alle vaart maken ze het bed klaar en worden de spullen gepakt. Bij de volgende wee mag ik mee persen. Dit geeft ontzettend veel opluchting. Ik kan nu meegaan in de pijn en mijn kracht er in zetten. Ook dit lijkt in een rap tempo te gaan. Al snel begint het hoofdje langzaam te staan. Ik weet nog goed dat de verloskundige zei dat ze een hoofdje met bruine haartjes langzaam kon zien. Ik kijk vol glundering naar Djerf, bruin haar! Net zoals ik. Naast al haar nichtjes en neefje de enige die niet blond is haha! Wanneer het hoofdje eenmaal staat mag ik perswee proberen weg te zuchten zodat ze niet terug schiet. Dit gaat verassend goed, kon ik dit een uur terug niet ff doen?

29 oktober, half 7, de wekker gaat. Vandaag is de dag dat we onze kleine meid gaan halen. Ondanks dat ik mij hier bewust van ben, heb ik voor de verandering wél goed geslapen. Alsof mijn lijf wist, morgen wordt zwaar, nu laat ik je slapen. Ik ben 38.4 weken zwanger. Ik wordt ingeleid om uitputting te voorkomen en met die gbs bacterie is het alleen maar mooi dat ik vanaf het begin gelijk in het ziekenhuis ben.

Na een nachtje in het ziekenhuis ben ik weer thuis en probeer ik te relativeren wat er allemaal is gebeurd. Het is zondag en ik moet de aanstaande dinsdag en donderdag weer terug voor een controle van mijn harde buiken doormiddel van een CTG. Die dinsdag laat de CTG zien dat alles goed is, nu hopen dat dat donderdag ook zo is.

Ik ben nog maar net in mijn derde trimester en ben 27+5 weken zwanger. Ik zit van de een op de andere dag volledig onder de rode bultjes. Ik dacht, dat het door een vergiftiging kwam. Wist ik veel. Ik zei tegen Djerf dat ik even zou wachten tot de volgende dag en als het niet wegtrok dat ik de verloskundige belde. Ondertussen zocht ik de symptomen van een zwangerschapsvergiftiging op. Rode bultjes stonden er niet bij, maar wel een aantal andere dingen die ik ook herkende. Hoofdpijn en verlies van concentratie onder andere. Hm, de volgende middag belde ik toch maar even de verloskundige. Ze was net bezig met een spoedje en belde mij een halfuur later weer.

Ik las overal op internet en kreeg van velen te horen dat zodra het tweede trimester aanbreekt je je een stuk beter zult voelen. De kwaaltjes nemen wat af eveneens als je vermoeidheid en je krijgt de zogehete pregancy glow.

Dus, 29 februari, een postieve test in mijn handen. Ik bespaar jullie het verhaal van iedereen op de hoogte stellen. Je kent het wel, je bedenkt wat leuks om het kenbaar te maken, mensen zijn blij, huilen misschien en je krijgt een heel kruisverhoor. Al ben ik mij er wel bewust van dat dit niet voor iedereen zo gaat. Ik kan mijzelf dus gelukkig prijzen dat we zoveel mooie reacties gekregen hebben op deze onverwachte zwangerschap.

Het is zaterdag 29 februari 2020, ja echt, velen dachten dat het een grap was toen we het vertelde, nadat mijn menstruatie al een paar dagen niet doorzette besluit ik een test te doen. Ik ben dan al een jaar lang bezig met het vinden van een anticonceptiepil die wél bij me past. Schijnt dat ik op mijn moeder lijk, we kunnen slecht tegen hormonen. De pil waar ik nu mee gestart was, was de laatste optie. Omdat ik zelf niet heel groot ben en niet bizar veel woog (1.65m & 55 kg) was het een pil met een zo min mogelijke samenstelling aan hormonen. Het ging wat beter dacht ik, maar al snel werd ik er weer slecht van. Ik zag alweer totaal op tegen de menstruatie want dan was het op z’n ergst. Sowieso zie je op tegen een menstruatie, duh. Maar, die kwam maar niet, althans zette dus niet door. Ik besluit donderdag (27 feb) de huisarts te bellen om te vragen of dit normaal was. Ik ben immers bij een eerdere pil ook 4 weken niet ongesteld geweest en dat hoorde er toen bij.. Het antwoord was nee. Slik, oke en nu? Wacht maar even twee weken en doe dan anders een test. TWEE WEKEN? ECHT NIET! Als het zo was wilde ik het nú weten. Ik liet het Djerf weten, niet wanneer ik een test deed, anders zat hij alleen maar op hete kolen. Wilde ik hem niet aandoen want het zal wel niet zo zijn. We zijn weer bij zaterdag. Op het moment dat dit zich alles afspeelt woonde ik bij mijn schoonouders, die wisten van niks (achteraf bleek anders haha).