Het was niet meer te doen, die zwangerschap - trimester 3 - deel 2

Na een nachtje in het ziekenhuis ben ik weer thuis en probeer ik te relativeren wat er allemaal is gebeurd. Het is zondag en ik moet de aanstaande dinsdag en donderdag weer terug voor een controle van mijn harde buiken doormiddel van een CTG. Die dinsdag laat de CTG zien dat alles goed is, nu hopen dat dat donderdag ook zo is.

Ik ben donderdag weer op controle, de CTG ziet er gelukkig weer goed uit. De klinisch verloskundige vraagt hoe het gaat. Ik vertel haar dat de harde buiken er nog wel zijn maar dat zolang ik rustig doe het goed uit te houden is. We vermoeden dat ik teveel hooi op mijn vork had genomen waardoor de harde buiken doorsloegen. Ook is de uitslag van de kweek die ze tijdens de opname hebben genomen binnen. Deze is positief getest op streptokokken-B, oftewel de GBS bacterie. Ze legt uit dat kindjes hier erg ziek van kunnen worden wanneer ze je geboortekanaal passeren. De kans is klein, maar wel aanwezig.

“Groep-B-streptokokken zijn bacteriën die bij veel mensen in de darmen of in de vagina en baarmoedermond voorkomen. Over het algemeen kan dit geen kwaad. Baby’s kunnen besmet raken tijdens de geboorte. In sommige gevallen leidt dit tot ziekteverschijnselen. De ziekte kan meestal goed behandeld worden met antibiotica.” - bron: RIVM

Ze verteld dat ik kan kiezen voor antibiotica tijdens de bevalling. Hierdoor wordt de kans op infectie aanzienlijk verkleind, mits ik twee giften antibiotica heb gehad. Dat betekent dat ik hoe dan ook in het ziekenhuis moet bevallen, scheelt dat mijn voorkeur hier al lag en dat ik vanaf 36 weken medisch ben en onder het ziekenhuis val. Ik hoef niet te twijfelen, dit doe ik. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat ik de kans op infectie kon verkleinen maar het niet heb gedaan en onze dochter ziek wordt. Ik ga weer naar huis.

Diezelfde namiddag krijg ik weer last van harde buiken, het lopen word weer lastig. De afspraak was ook, zodra dit gebeurt, bel je. Ik mocht ook alleen op de voorwaarde van mijzelf kunnen inspannen naar huis. Ik bel het ziekenhuis en vertel wat er speelt. Maar de dienstdoende verloskundige wimpelt het af?! Pardon? Ik hang beledigd op. Ik moest het maar aankijken. Een uur later gaat het nog niet beter en ik bel weer. Weer antwoord ze lakoniek, ik zeg dat ik graag wil dat er naar gekeken wordt. Nee hoor en weer hangt ze op. Wanneer er weer een halfuur verstrijkt is zowel Djerf als ik er klaar mee. Hij appt zijn moeder, ze komt onze kant op en dan belt zij wel even met het ziekenhuis. Met een strenge ondertoon legt ze de situatie uit. Er is een andere VK aanwezig, we mogen even langskomen voor een check! Gelukkig zakte het na een paar uur weer af. Echter was de VK niet tevreden over haar collega. Ik had gelijk moeten kunnen komen, beter het zekere voor het onzekere.

De volgende weken leef ik vooral in angst, ik tel de weken af, elke week is er eentje. Ik zit mijzelf in de weg omdat ik weinig mag en kan. Djerf besluit een rolstoel te huren. Zo kan ik op z’n minst nog even naar het dorp of mee met de honden. Hij zorgde ervoor dat ik niet gek werd tussen de vier muren van het huis en dat ik nog wat plezier had. Soms gingen we gewoon even naar een buitengebied waar hij mij voortduwde langs de weilanden.

Week 32 breekt aan, ik maak een klein vreugdesprongetje. We kunnen nu in elk geval in ons eigen ziekenhuis bevallen! Maar toch blijft de angst. Wanneer je de gbs bacterie draagt is de kans op infectie vergroot als je langdurig gebroken vliezen hebt. Ik was dus bij elk druppeltje bang dat het mijn vliezen waren, want het hoeft dus geen vloedgolf te zijn. Soms schrok ik wakker, midden in de nacht met het idee dat ik vruchtwater lekte. Maar dan moest ik gewoon heel nodig naar het toilet.. De kleine meid was namelijk met week 30 al ingedaald en vond mijn blaas vast lekker liggen.

Ik had ook het een en ander opgezocht over wat een infectie met de gbs bacterie kon doen bij een kindje. Ik stopte al snel met lezen. Dingen zoals een hersenvliesontsteking wil je je gedachten niet vies aan maken. Ik probeerde mezelf zoveel mogelijk af te leiden om er niet aan te denken.

Ik sliep inmiddels na de ziekenhuisopname steeds minder, vaak maar zo’n 4 à 5 uur per nacht. Ik was kapot, de harde buiken waren er nogsteeds en de bekkeninstabiliteit was om te janken.

Ik ben 37.4 weken zwanger wanneer ik zoals alle voorgaande dagen om half 6 wakker ben. Normaal werd ik wakker door een trap van de kleine meid, nu uit mezelf. Ik voel haar straks wel denk ik. Ik besluit maar uit bed te gaan en beneden wat tv te kijken en te eten. Een paar uur later voelde ik haar nog niet.. Ik ga even rustig liggen en probeer beweging uit te lokken door mijn handen op mijn buik te leggen en wat te porren. Nog steeds niks. Om 12u, trommel ik Djerf wakker en leg het uit om vervolgens het ziekenhuis te bellen. We moeten gelijk komen. Op de afdeling brengen ze mij naar een kamer om een CTG aan te sluiten. Er is een hartslag, oke, opluchting! Toch maken ze zich zorgen omdat er nogsteeds geen beweging is. Na 2 u aan de CTG, verschillende houdingen en een hongerige man verder is daar eindelijk beweging! Ze sturen mij nog even langs de gynaecoloog. Ik heb nog veel vruchtwater, hierdoor komt het wel eens voor dat je de bewegingen minder goed voelt. Met een opgelucht hart kunnen we weer naar huis. Ik moet mij de volgende week weer melden.

De volgende dagen begin ik last te krijgen van voorweeën en soms flinke ook. Dit resulteerde in nog minder slaap, ik was kapot.

Als ik 38.3 weken zwanger ben heb ik weer een afspraak bij de gynaecoloog. Ze vraagt hoe het gaat, ik leg alles uit en ze gaat even een inwendig onderzoek doen en een echo. De voorweeën doen haar werk, ik heb al 2cm ontsluiting. We gaan weer zitten om de volgende stappen te bespreken. “Zo, je mag je morgen melden, dan gaan we je inleiden” U zei?! Ik kijk mijn moeder aan die op dat moment mee is. Hoe komt het zo vraagt ze. De gyneacoloog legt uit dat ze uitputting willen voorkomen, het echte werk moet immers nog gedaan worden. “Of wil je het weekend overbruggen?” Vraagt de gynaecoloog. Nee, we doen het morgen zeg ik, dat moet zo zijn. Ik app Djerf dat het morgen gaat gebeuren. Hij bleef verassend cool maar ik denk dat hij vanbinnen wel even de moed moest verzamelen. Die avond liep ik als een gek rond, ik moest perse nog even een was draaien en checkte de vluchttas zo’n honderd keer. Toen, op 29 oktober konden we ons om half 8 melden en kon de bevalling beginnen.. dit vertel ik in een blog gewijd aan mijn bevalling