Leven en dood - een ode aan alle opa’s

Geschreven op 17 november 2020. 

Vandaag is het 2 jaar geleden dat ik afscheid heb genomen van mijn opa. Een man die een belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leven. Zijn wijze gezicht, is dan ook vereeuwigd met inkt op mijn arm. Hij heeft mij veel belangrijke dingen bijgebracht. Vooral humor, zijn sleutel tot een gelukkig leven en zijn manier van dingen verwerken. Iets waar niet iedereen de essentie (voor hem) van kon begrijpen. Mijn opa beloofde mij altijd, wanneer jij trouwt, neem ik de eerste dans. Wanneer jij kinderen krijgt, neem ik ze aan de hand mee zoals ik bij jou deed. Tot mijn grote verdriet moet hij dit missen. Als ik toch nog een keer zijn gezicht kon zien. Zijn reactie op hoe ik mijn leven nu leid. Ik ben dan niet perse getrouwd, maar ook met een geregistreerd partnerschap; hadden wij ons dansje gedaan. Ik zal nooit zien hoe onze dochter in zijn armen en op zijn nek gedragen word, lachend, reikend naar zijn witte baard.

Dus vandaag sta ik even extra stil bij deze dag. Leven en dood zijn twee dingen waarvan de scheidingslijn ertussen, angstaanjagend dun is. Ik rouw om mijn opa en tegelijkertijd ervaar ik intens geluk met onze dochter, met ons gezin.

Gelukkig heeft onze dochter het rijkdom van 2 opa’s in haar leven. En ik hoop dat ze zullen leven om net zo belangrijk voor haar te kunnen zijn zoals mijn opa voor mij was. Ze zal van beiden veel leren, op twee totaal verschillende vlakken. Maar een levensles van je opa meekrijgen, is een prachtig gegeven. Het is een bijzondere band die wordt geschept. En als ik zie hoe trots haar opa’s zijn, kan ik huilen van geluk. Haar vader is de meest belangrijke man in haar leven. Haar opa’s staan daar niet ver vanaf.

Ze is gezegend, met haar opa’s en met een ieder die van haar houdt. En wij met haar❤️