2 jaar geleden
Een jaar later. Van Ziekenhuisopname naar een meisje van 9 maand
Het is vandaag een jaar geleden dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, ik zal even vertellen hoe het nu gaat
Dus, een jaar geleden vandaag, lag ik in het ziekenhuis en werd ik bijna ontslagen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de datum nog wist, maar niet bij stil had gestaan. Tot ik een herinnering kreeg op snapchat, ik had namelijk een foto gemaakt dat ik daar lag en dus opgeslagen. Het gevoel van angst bekroop mij een beetje. Ik waande mezelf weer in dat moment en blikte terug. Om vervolgens naast mij een lief klein meisje te zien spelen.
Voor de info, ik was opgenomen in het ziekenhuis vanwege en dreigende vroeggeboorte toen ik precies 28 weken zwanger was. Ik lag op het randje om naar Nijmegen te gaan. Later bleek ook nog dat ik drager was van het GBS bacterie en werd dus medisch. Uiteindelijk ben ik ingeleid met 38.4 weken. Als je hier meer over wilt weten lees dan vooral mijn vorige blogs!
Het moment dat ik in het ziekenhuis lag was eng. Verliezen we ons meisje, blijft ze zitten, komt ze nu, over een week, over een maand? Niemand weet het en die onzekerheid was moordend. Maar ze bleef zitten. Toen kwam de angst voor het bevallen, gaat het goed, word ze ziek, geef ik de bacterie door? En ze zeggen niet voor niets dat je niet moet googlen, ik heb het geweten. Foei wat naar!
De bevalling ging snel en goed gelukkig. Ik kreeg antibiotica tijdens de bevalling en ik en de kleine meid werden ontzettend goed in de gaten gehouden. De antibiotica zorgde ervoor dat de kans van ziek worden aanzienlijk kleiner was. Een keuze waar ik niet lang over na hoefde te denken. Toen Shijoya eenmaal was geboren moesten we nog 24u ter observatie blijven. Alles ging goed, wij waren beiden gezond en mochten na 24u naar huis! Shijoya kon nog tot 8 weken na de geboorte ziek worden. 8 weken.. verdomme dat is lang. Ik wist elk symptoom en hield haar zo strak in de gaten dat ik niet meer wist wat goed of slecht was. Djerf deelde deze zorgen maar kon er wat nuchterder naar kijken. Ze deed het goed, klein meisje dus deed wat langer over groeien maar dat maakte niet uit. Ik vond het eng en heb dan ook meermaals getwijfeld of ik het wel goed deed. Op een gegeven punt zat ik huilend op de bank met haar in mijn armen. Djerf vroeg wat er was. “Ze zit niet meer veilig in mijn buik”. Dat besef was er ineens. Ik ben samen met Djerf verantwoordelijk voor dit lieve kleine meisje. Ik ben degene die de bacterie droeg waardoor ze ziek kan worden. Dat oergevoel van je kind beschermen was er al, maar kickte toen ineens in als een bom.
Shijoya was een tevreden baby, dat ze dan ook ineens een slechte week had waarin ze ook nog veel spuugde schrok ik van. Dat was een van de symptomen. Ik wilde het zekere voor het onzekere nemen en belde de huisarts.
Ongeschreven regel: wanneer een moeder het niet vertrouwd, kijk je het kind na en wel direct.
En dat deden ze, ik had voor de zoveelste keer alles in mijn hoofd gehaald. Maar mijn zorgen bleken onnodig. Ze had gewoon een mindere week en ontwikkelde zich verder ontzettend goed. Ik was opgelucht. Ze was namelijk nog maar 6 weken oud!
Toen was die 8e week daar. Oh wat waren we trots, die bacterie heeft haar niet te pakken gekregen! Geen gekke dingen en ik kon mijn zorgen een beetje laten varen en waar ik dit zeker al deed, kon ik nog meer genieten. Ik heb angsten ervaard waarvan ik niet wist dat ze bestonden voordat ik moeder was. Iedere andere ouder zal dit kunnen beamen. Dat oergevoel zit ergens in je en kun je moeilijk beschrijven.
En dan nu 16 augustus 2021, precies een jaar later. Kijk ik naar een perfect klein meisje van 9 maand oud. Ze gaat als een speer. Kletst honderduit, kruipt, staat, knuffelt de honden en is nogsteeds een tevreden kindje. Wat zijn we gelukkig met haar. We genieten van elke seconde. Waar ik een jaar geleden dacht dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn meisje. Pak ik haar elke dag stevig vast, hou haar dicht bij me. Ze is hier, bij ons, zoals het hoort. Ze ontdekt en beleeft, groeit en geniet. Ik ben dankbaar voor haar en voor alles dat ze ons geeft. Dit is een geluk zoals nooit gekend. Lieve dochter, Shijoya, we houden van je, ik ben blij dat jij, er bent❤️