Eenmaal thuis wisten we dat we stappen moesten maken om Milou een mooi afscheid te geven. De uitvaartonderneming kwam langs om onze wensen te bespreken. Maar de enige wens die ik kon verzinnen was onmogelijk. Ik wilde alleen mijn dochter levend terug. Gelukkig namen de dames van de onderneming ons veel werk uit handen. Nog dezelfde dag hebben ze Milou opgehaald uit Rotterdam en naar het uitvaartcentrum in Naaldwijk gebracht. Het idee dat ze niet meer in het kille ziekenhuis was, gaf toch een fijn gevoel. 

Wanneer we enigszins op adem zijn, weten we dat we onze families op de hoogte moeten brengen. Een loodzware taak, want we vertellen 6 keer dat we een dochter hebben en dat ze dood is. Direct komen onze ouders, broers en zussen naar ons toe. Wanneer mijn ouders met Timothy binnenkomen, knuffelen we hem stevig, alsof we hem weken niet hebben gezien. Het was maar 3 uurtjes geleden dat we hem achterlieten bij z'n tante. Wanneer onze ouders er zijn, brengt de verpleegster Milou naar ons toe. Ze hebben haar gewassen en in een mandje gelegd. Het geheel ziet er, ondanks alles, prachtig uit. Maar ik voel een steen in m'n maag als het mandje open gaat. We zien dat de vlekken niet alleen op haar lijfje zitten, maar ook onder haar ogen, op het puntje van haar neus en vanuit haar mondhoeken. Ik vind het een naar gezicht. Ik wil eigenlijk niet kijken, al helemaal niet vasthouden. 

"Uw dochter is helaas overleden." Wanneer de kinderarts die woorden uitspreekt, besef ik niet eens wat hij eigenlijk zegt. Dat kan niet waar zijn. Hij is vast in de verkeerde kamer, want ik heb hem nog niet eerder gezien. Achter mij hoor ik een deur open gaan. Mijn man komt huilend naast mij staan. Heel langzaam realiseer ik wat de woorden van de kinderarts betekenen. Dat het klopt wat hij zegt. Milou is overleden. In al die jaren dat mijn man en ik samen zijn, heb ik hem nog nooit zien huilen. Maar nu hangt hij snikkend over mij heen. Tranen rollen over zijn wangen. De deur gaat opnieuw open. De verpleging legt Milou op mijn borst. Als ik kijk, zie ik een klein, pasgeboren meisje. Ze is zo mooi. Maar op haar gezicht zijn duidelijk sporen van de reanimatie te zien. Uit haar neusje stroomt nog wat bloed. Langzaam komt het besef binnen dat dit mijn dochter is, maar dat ze niet meer leeft. Dat ik haar nooit zal zien opgroeien. Nooit zal horen hoe haar huiltje klinkt. Nooit zal weten welke kleur haar oogjes hebben. Het voelt alsof we in een bubbel zitten. Een hele, hele slechte film. Een nachtmerrie. Ik probeer wakker te worden, maar steeds als ik mijn ogen open doe, is het beeld nog precies hetzelfde. Voorzichtig streel ik over haar hoofdje. Haar handjes, haar wangetjes. Ze is nog warm en zacht. We geven kusjes en huilen. Schreeuwen. Waar heeft dit zo mis kunnen gaan? Na een poosje moet ik verplaatsen naar een ander bed. Milou wordt overgedragen aan mijn man. Hulpeloos staat hij daar met het levenloze, kleine lijfje stevig in zijn armen. 

Wanneer een zwangerschapstest twee streepjes laat zien, verandert direct je hele toekomstbeeld. Zo ook bij ons, half januari 2022. Onze zoon was net 1 geworden toen we er achter kwamen dat ik weer zwanger was. Direct begonnen de dromen. Twee kindjes, vlak na elkaar. Een broertje of zusje voor onze zoon. Een vriendje waar hij altijd mee zou kunnen spelen. Integenstelling tot de eerste zwangerschap voelde ik mij prima. Zelfs toen ik in de eerste paar weken corona opliep was ik niet heel erg ziek.