"Ik voel niks voor mijn dochter; ik vind haar eng"

Wanneer we enigszins op adem zijn, weten we dat we onze families op de hoogte moeten brengen. Een loodzware taak, want we vertellen 6 keer dat we een dochter hebben en dat ze dood is. Direct komen onze ouders, broers en zussen naar ons toe. Wanneer mijn ouders met Timothy binnenkomen, knuffelen we hem stevig, alsof we hem weken niet hebben gezien. Het was maar 3 uurtjes geleden dat we hem achterlieten bij z'n tante. Wanneer onze ouders er zijn, brengt de verpleegster Milou naar ons toe. Ze hebben haar gewassen en in een mandje gelegd. Het geheel ziet er, ondanks alles, prachtig uit. Maar ik voel een steen in m'n maag als het mandje open gaat. We zien dat de vlekken niet alleen op haar lijfje zitten, maar ook onder haar ogen, op het puntje van haar neus en vanuit haar mondhoeken. Ik vind het een naar gezicht. Ik wil eigenlijk niet kijken, al helemaal niet vasthouden. 

's Avonds lucht ik mijn hart bij een van de verpleegsters. Hoewel ik het niet aan kan om Milou bij mij te hebben, voel ik me daar ontzettend schuldig over. Ze is mijn dochter, mijn meisje. Ik zou vol liefde moeten zijn, haar nooit meer los willen laten. Maar ik voel helemaal niks voor haar. Ik vind haar eng. Volgens de verpleging is het niet erg. Alles is goed. Maar het is wel belangrijk om herinneringen te maken met Milou. Ze zal maar kort fysiek hier zijn, dus later kan het niet. Zelf hebben ze al afdrukjes gemaakt van haar voetjes en handje. 1 handje, want die ander was als vuistje al te stijf. Ook hebben ze een fotograaf geregeld van stichting Make a memory. Die zal foto's maken van Milou en van ons met Milou. Als we het niet doen, krijgen we later spijt.

Die nacht slaap ik, ondanks 2 slaappillen, niet. Ik dommel wat maar schrik telkens wakker van herbelevingen. De volgende dag komt de fotograaf. We zien er gigantisch tegenop, maar willen er het beste van maken. Aan mijn moeder vraag ik of ze kleertjes mee wil nemen. Dan lijkt Milou tenminste wat meer op een echte baby. De verpleging kleedt haar aan en brengt haar bij ons. Als het mandje bij mij op bed staat, schrik ik weer van haar gezichtje, maar al snel went het en houd ik haar zelfs een poosje vast. We kijken naar haar, strelen haar vingertjes en over haar donkere haartjes. Daarna streel ik over haar wangetjes. Maar wat ik voel is geen warm, zacht babywangetje. Het voelt alsof ik een steen aai. Koud en hard. Direct is alle angst terug. Wanneer de fotograaf weg is, komt alles los. We huilen tot de tranen op zijn. Daarna val ik als een blok in slaap. 

De volgende dag moet ik naar huis. Milou zal in het ziekenhuis blijven. We kunnen het niet aan haar mee te nemen. Dat betekent wel afscheid nemen. Ik weet niet of ik haar voor het definitieve afscheid nog wil zien, dus ik neem afscheid alsof het de laatste keer is. Ondanks de angst, voel ik dat dat moet. Nog 1 keer kijken. Nog 1 keer toedekken. Nog 1 keer haar handjes pakken. Dan gaat het mandje dicht en vertrekken we. Ik voel me leeg. Als we het ziekenhuis uitgaan, komen we langs het winkeltje. Kleine babykleertjes en vrolijke ballonnen hangen buiten. Het doet pijn om te zien. Met lege armen stappen we in de auto. Verdoofd komen we thuis en kruip ik in bed. Wetende dat we vanalles moeten regelen, krijgen we niks voor elkaar. Het liefst bleef ik voor altijd in bed.

Leestip: Deel 3: "Abortus van een drieling, maar het moest van mijn ouders"