Dag lief meisje

Eenmaal thuis wisten we dat we stappen moesten maken om Milou een mooi afscheid te geven. De uitvaartonderneming kwam langs om onze wensen te bespreken. Maar de enige wens die ik kon verzinnen was onmogelijk. Ik wilde alleen mijn dochter levend terug. Gelukkig namen de dames van de onderneming ons veel werk uit handen. Nog dezelfde dag hebben ze Milou opgehaald uit Rotterdam en naar het uitvaartcentrum in Naaldwijk gebracht. Het idee dat ze niet meer in het kille ziekenhuis was, gaf toch een fijn gevoel. 

Maar ondanks dat er veel voor ons geregeld wordt, zijn er dingen die we toch echt zelf moeten doen. Aangifte bij de gemeente Rotterdam. Aangifte van geboorte en tegelijk aangifte van overlijden. Weer een moment waarop we keihard herinnert worden aan wat er gebeurd is. Wanneer mijn man de tijden op de officiële documenten ziet staan, breekt hij opnieuw. 

Ook moeten we toch echt zelf muziek uitkiezen. Wat kies je uit voor een baby'tje dat nog nooit muziek heeft gehoord? Pas later kwam ik er achter dat er veel muziek gemaakt is rondom het verliezen van een baby. Maar ik wilde toen niet zoeken naar muziek. Dat voelde als accepteren dat ze er niet meer was. Maar accepteren kon ik het niet. Iets anders wat we echt zelf moeten doen, is bedenken of we iets willen zeggen. Natuurlijk willen we dat. Maar wat zeg je tegen je kind dat je niet hebt gekend? Waarvan je niet eens weet hoe ze klinkt of welke kleur haar ogen waren? Alles stellen we uit tot het allerlaatste moment. Lieve familie neemt Timothy een nachtje over zodat wij alles kunnen regelen.

Een paar dagen voor het afscheid wil ik toch nog kijken. Ik weet dat ik spijt krijg als ik het niet doe. Samen met mijn ouders rijdt ik naar het uitvaartcentrum. M'n vader zet ons af voor de deur, ik heb namelijk ook een zware buikoperatie gehad, dus dit uitstapje kost fysiek bakken energie. Samen met mijn moeder kijk ik naar Milou. Ze is nog veel mooier als in het ziekenhuis. De rode vlekken zijn minder heftig. In die grote kamer valt pas op hoe klein ze eigenlijk is. 

Op zaterdag 20 augustus nemen we definitief afscheid van Milou. Al vroeg in de ochtend ga ik uit bed en maak me klaar voor het moeilijkste moment ooit. Voor de dienst begint, kijk ik nog een keer in het mandje. Nog 1 laatste blik. Nog 1 laatste keer toedekken. Nog 1 keer proberen dit gezichtje nooit meer te vergeten. Voor de allerlaatste keer het mandje sluiten.

Aan het eind van de dienst, trekt Dennis' broer aan het koordje van een knuffeltje. In doodse stilte klink alleen "somewhere over the rainbow". Tranen stromen over mijn wangen. Als iedereen afscheid heeft genomen van Milou, blijven Dennis en ik achter. Samen staan we stil bij het mandje. 

Dag lief meisje. Tot ooit.💫

Trending op Mamaplaats: Dood en rouw is als een tweede natuur geworden