Je was zo mooi

"Uw dochter is helaas overleden." Wanneer de kinderarts die woorden uitspreekt, besef ik niet eens wat hij eigenlijk zegt. Dat kan niet waar zijn. Hij is vast in de verkeerde kamer, want ik heb hem nog niet eerder gezien. Achter mij hoor ik een deur open gaan. Mijn man komt huilend naast mij staan. Heel langzaam realiseer ik wat de woorden van de kinderarts betekenen. Dat het klopt wat hij zegt. Milou is overleden. In al die jaren dat mijn man en ik samen zijn, heb ik hem nog nooit zien huilen. Maar nu hangt hij snikkend over mij heen. Tranen rollen over zijn wangen. De deur gaat opnieuw open. De verpleging legt Milou op mijn borst. Als ik kijk, zie ik een klein, pasgeboren meisje. Ze is zo mooi. Maar op haar gezicht zijn duidelijk sporen van de reanimatie te zien. Uit haar neusje stroomt nog wat bloed. Langzaam komt het besef binnen dat dit mijn dochter is, maar dat ze niet meer leeft. Dat ik haar nooit zal zien opgroeien. Nooit zal horen hoe haar huiltje klinkt. Nooit zal weten welke kleur haar oogjes hebben. Het voelt alsof we in een bubbel zitten. Een hele, hele slechte film. Een nachtmerrie. Ik probeer wakker te worden, maar steeds als ik mijn ogen open doe, is het beeld nog precies hetzelfde. Voorzichtig streel ik over haar hoofdje. Haar handjes, haar wangetjes. Ze is nog warm en zacht. We geven kusjes en huilen. Schreeuwen. Waar heeft dit zo mis kunnen gaan? Na een poosje moet ik verplaatsen naar een ander bed. Milou wordt overgedragen aan mijn man. Hulpeloos staat hij daar met het levenloze, kleine lijfje stevig in zijn armen. 

Wanneer ik in het juiste bed lig, wordt ze weer op mijn borst gelegd. Ik krijg een deken over ons heen en de opdracht: "Leg de dekens maar goed over haar heen. We gaan straks een stukje rijden door het ziekenhuis. Een dood kindje is dan voor anderen niet zo'n fijn gezicht." Voorzichtig doe ik wat er wordt gevraagd. Wanneer we door het ziekenhuis rijden, zie ik andere stellen met pasgeboren baby's. Levende baby's. Ik lig op een bed met een dood kindje dat niet gezien mag worden. Dat is voor anderen niet zo'n fijn gezicht. 

Eenmaal op de patiëntenkamer, blijven we met z'n drieën achter. Samen huilen we, de tranen blijven stromen. Terwijl we huilen, voel ik Milou langzaam van mijn borst glijden. Door de ruggenprik kan ik haar niet goed terugkrijgen op mijn borst. Het dekentje valt open. Dan pas zien we haar lijfje. Haar hele buikje is vuurrood. Er zijn verschillende afdrukken zichtbaar in blauwe plekken. Opeens galmt de stem van de verpleging door ons hoofd. "Een dood kindje is niet zo fijn om te zien." Binnen een seconde verandert het gevoel naar ons meisje. Ze moet weg. Dit is te confronterend om te moeten zien. Te naar. Te echt. We drukken op het belletje en vragen aan de verpleegster of ze alsjeblieft voor Milou wil zorgen. Voorzichtig en vol liefde neemt ze Milou van mij over. Wanneer ze de kamer uitloopt, komt alles los. We schreeuwen, huilen. Willen niks liever dan naar huis en onze zoon, onze Timothy nooit meer loslaten. 

Trending op Mamaplaats: En dan heeft je kindje van 3 opeens kanker..