Hoogzwanger en je beste vriendin verliezen...
Tranen in mijn ogen bij alleen al de titel typen..
Tranen in mijn ogen bij alleen al de titel typen..
YEP, nog steeds borstvoeding... Van plan om nu een dreumes borstvoeding te geven? NOPE...
Allemaal regels en hoe je iets moet doen met je kindje. Net of alle mensen hetzelfde zijn, niet dus. En babys zijn ook ieder anders.
8 maanden is toch al een hele prestatie? Vooral na een keizersnede, als het niet natuurlijk op gang komt? Ik kon dit toch makkelijk los laten 9 en 11 jaar geleden?! Waarom nu niet?
Wat gebeurt er nou allemaal met mij? Altijd overal controle op, niets was teveel. Hoe meer hoe beter. Tot in de puntjes perfectie. En nu niks meer kunnen, dingen vergeten. Steeds moe en jezelf analyseren. Zit je dan bij de huisarts, je tranen weg te pikken. Huilen deed ik nooit, geen tijd voor. Doorgaan was mijn sterke kant. Ga iets leuks voor jezelf doen zegt de huisarts. Ik kijk hem aan, iets leuks? Wanneer heb ik dat gedaan voor het laatst? Door mijn afwezigheid thuis, voelde ik me schuldig om iets voor mezelf te doen. Als er vrije tijd was dan moest ik iets met de kinderen doen. Want ik wil overal perfect in zijn. Maar mijn emmer was vol geraakt. Er was geen plek meer voor nieuwe informatie, de emmer liep over. Opeens stopt werk en zit je thuis. Het enige wat ik mezelf steeds vroeg is, hoe ben ik hier in beland.
Ik was toch de supervrouw die alles kon, 70 uur per week werken, 3 kinderen, huishouden. Terugvliegen op vrijdag van London en zaterdag ochtend naar de voetbalwedstrijd van de kinderen. Ik was toch die vrouw die daarnaast ook meedeed aan alle sociale verplichtingen, uit eten gaan, verjaardagen etc. En nu? Wie ben ik nu? Wat is er gebeurt? Je ziet niks aan mij, maar door mijn bril is alles veranderd. Snakkend naar vroeger toen ik "normaal" was.