Hoogzwanger en je beste vriendin verliezen...

Tranen in mijn ogen bij alleen al de titel typen..

Na 12 jaar zit de pijn nog steeds diep. Wat mis ik jou enorm.

Jouw glimlach en mooie krullen. Toen ik naar Rotterdam verhuisde was jij mijn rechter arm. Samen waren wij een topteam! Toen ik mijn rijbewijs had gehaald, gingen we samen een ritje maken en raakte verdwaald. Lachen, huilen, alles kon.

De dag dat mijn telefoon ging, zal ik nooit meer vergeten. Ik was in mijn zwangerschapsverlof. 40 weken zwanger, en zakte voor mijn gevoel door de grond. Ik belde de verloskundige om te vragen of ze het kindje wil halen, ik kon niet stoppen met huilen. Dat kon niet goed zijn voor mijn kind. Zij stelde me gerust.

De dagen erna belde ik steeds naar je nummer, zodat ik je stem kon horen via de voicemail.

De dag van het afscheid, iedereen adviseerde om niet te gaan in mijn toestand. Maar ik moest gaan, ik moest jou nog een laatste keer zien. 

Buiten stonden veel mensen, en keken me aan. Ik werd voorgelaten en kon de kamer naar binnen.

Je ouders en zusje waren bij jou, toen ik je moeder zag. Zakte ik door op mijn knieen van verdriet. Zij bukte en zei zoveel liefs tegen mij. Ik liep naar je kist en zag je slapen. Zo mooi was je nog steeds, ik kon het nog steeds niet geloven..

12 jaar nu verder, en ik mis je. Ik wil je zoveel vertellen..

Soms denk ik dat je over mijn oudste waakt. Dat jij zijn engel bent. Een dag zullen we weer samen zijn.

Je zult vast ook boos zijn op mij, dat ik je nooit heb vervangen. Een ander de kans heb gegeven. Ik heb veel lieve mensen om me heen, maar geen 1 is er zoals jou. Jij en ik waren voor altijd.