Het eerste moment na de bevalling was bijkomen van de pijn en knuffelen met Jaimy. T duurde zeker 2uur voor ik weer kon staan. In die tijd werd Jaimy aangekleed en werd ik gereed gemaakt om te douchen. Om 23:30 mocht ik douchen. Lopen was nog pijnlijk maar dat warme water was heerlijk. Ik had een bad in de kamer maar die mocht ik niet gebruiken "jammer joh". Omdat ik zo laat was bevallen met wat complicaties voor de bevalling mocht ik die nacht in de verloskamer blijven. Tijdens het douchen werd mijn bed verwisseld en konden we proberen te gaan slapen. Ik werd om de 2 a 3uur gecontroleerd op mijn temperatuur, bloeddruk en of ik mijn blaas leeg kon plassen en Jaimy kreeg zijn flesje en werd ook zijn temperatuur bij gemeten. We hadden aangegeven dat we een nachtje naar t geboortehotel wilde. De volgende ochtend werden we wakker gemaakt met beschuit met muisjes en een lekker ontbijt. Rond 11uur werden we naar t geboortehotel van t jkz in het haga ziekenhuis gebracht waar we de grootste kamer kregen. T zag er allemaal goed uit en we werden goed verzorgd en gecontroleerd. Helaas mocht er met de corona maar 1 persoon per dag op visite komen en daarom hadden we besloten dat we na 1 dag in t hotel naar huis wilde zodat we daar ons bezoek konden ontvangen. Het geboorte hotel gaf ons wel rust zo de 1e dag met ze 3tjes en 24uur per dag hulp in de buurt. dinsdag 5 januari gingen we naar huis. Best wel een intensieve dag voor een baby'tje. Alles is al nieuw en dan aankleden, in een maxicosi, naar buiten, in de auto, naar huis, in een nieuw huis en alle gezichten waar die aan moet wennen. Om 12uur kwam de kraamzorg waar we een hele fijne week mee hebben gehad en ons heel goed op weg heeft geholpen. Wij hadden Kraamzorg nu die ook de kraamzorg doen in het ziekenhuis. dezelfde dag kwamen onze ouders op visite alles bij mekaar best wel druk maar ook hun hebben lang gewacht op dit mooie moment. Sinds die tijd is elke dag weer een mooie dag vol ontdekkingen en leer momenten. De flesjes die steeds meer worden. De slaaptijden die veranderen. Het karaktertje wat ontwikkeld. Een lachje dat word ontdekt. Voor mijn 1e zwangerschap keek ik daar allemaal naar uit maar werd ons kindje door de natuur van ons afgenomen en nu is alles werkelijkheid en nog indrukwekkender en mooier dan verwacht. Jaimy is nu net 3 maanden geweest. Dalijk gaat hij zijn 1e hapjes eten.. weer een nieuwe fase. Kijk al uit naar de luiers. Die ik trouwens helemaal niet vervelend vind al zit die helemaal onder. Zodra ik ze broek uit trek krijg ik een glimlach wat t allemaal weer goed maakt. Op naar de 4 maanden!

Alweer 3 maanden verder maar beloofd is beloofd. Mijn bevalling ging niet zoals ik t had verwacht maar dat maakte het niet minder mooi. Met 35 weken ben ik met heftige krampen naar t ziekenhuis gegaan. Eenmaal daar aan de ctg bleek dat ik weeën had omdat Jaimy zich nu eindelijk had gedraaid. Een aantal weken lag hij in stuit. Ik zou met 36 een versie stuitligging krijgen. Bij een versie stuitligging word de baby van buiten af handmatig gedraaid. Omdat Jaimy het zelf gelukt was, was dit niet meer nodig. 4 uur lang hielden de weeën aan en moest ik een nachtje blijven. Die nacht namen de weën af en de volgende avond mocht ik naar huis. Mijn laatste controle was op 29 december. Ik had een pijnlijke kerst gehad met veel pijn veel voor weeën. Mijn idee was dan ook dat het niet lang meer ging duren. De gynaecoloog stelde voor om mij op 8januari in te laten lijden. Ik zei al dat ik t idee had dat ik dat niet ging halen. Met oud en nieuw waren we lekker thuis, geen visite, geen drukte. Mijn man ging na 12uur snachts even naar zijn broer. Daar zat ik dan met een bom energie op de bank. Ik ben uit verveling 4uur lang bezig geweest om alle kerstspullen op te ruimen. Mijn man verklaarde me voor gek maar ik was blij dat alles nu echt aan kant was voor de baby. Vrijdag middag 01 januari liet ik mijn vader weten dat de kerstspullen ingepakt waren om bij hun in de kelder te zetten. Zaterdag zou mijn man de spullen brengen. Zaterdag belde ik weer mijn vader maar hij had liever zondag de spullen want dan had die nog even de tijd om zijn eigen spullen ook op te ruimen. Dat voelde voor mij niet goed want wie weet kon er ell moment wat gebeuren. ik liet mijn vader weten dat die spullen echt zaterdag daar heen moesten en dat begreep hij ook wel, zo gezegd zo gedaan. En alsof t zo moest zijn want de volgende ochtend 03 januari om 06:15 braken mijn vliezen. Ik ben op de wc gaan zitten em belde het ziekenhuis. Ik mocht meteen komen. Om kwart voor 7 waren we in het ziekenhuis. Ik werd aan de ctg gelegd en er werd gekeken hoeveel ontluiting ik had. Ik zat op 3cm. Gelukkig dacht ik dan schiet t deze keer mksschien wel op. mijn 1e bevalling duurde 14,5 uur en er word gezegd dat de 2e sneller gaat. Ja top, bij mij dus niet! 2uur later zat ik op 4cm en 2uur daarna op 4,5.. dat schoot dua totaal niet op. Ondertussen had ik aangeveven dat ik wel toe was aan een epiduraal (ruggeprik). De kamer werd gevuld met een verpleegkundige, arts, gynaecoloog, verloskundige en annestesist. Alles werd in orde gemaakt en ik kreeg mijn prik. Mijn enige reactie was 'oh auw'. De arts zei, nou dat is een milde reactie, normaal schreeuwen ze de kamer bij elkaar. Ik kon even ontspannen, letterlijk even. Ik kreeg een bloeddruk meter om mijn arm waaruit bleek dat mijn bloeddruk steeds daalde. Hiervoor kreeg ik zoutoplos toegediend maar na 3 a 4 zakken kwam er geen verandering in. ondertussen begonnen mijn weeën af te nemen en begonnen ze de weeën opwekkers te starten. Elk half uur werden deze opgevoerd. Op een bepaald moment werd er gezien dat ik 3 heftige weeën achter mekaar kreeg waardoor Jaimy's hartslag omlaag ging zodra de wee voorbij was. Alle combinaties bij mekaar vond de arts zorgwekkend en zo werd er besloten om zowel de weeën opwekkers als de epiduraal te stoppen. Voor t stoppen van de weeën opwekkers moet er een tegen medicijn worden ingespoten. Hierdoor gaf mijn lichaam een soort afkick reactie. Ik kreeg t koud, begon te klappertandenben begon te trillen. ondertussen stond de kamer alweer vol met verpleging, artsen, gynaecoloog, verloskundige en annestesist. Als mijn lichaam niet rustig werd en zelf ze werk ging doen zou ik een spoed keizersnee krijgen. Ik had me daar allang bij neergelegd maar mijn lichaam werd rustiger en daardoor kon de ruggeprik en de weeën opwekkers weer aan worden gezet. Helaas werktte de ruggeprik niet meer volledig omdat in de tussentijd mijn ontsluiting naar 6cm was gevorderd. De tijd tikte verder en t werd alleen maar later. Mijn ontsluiting vorderde voor mijn gevoel heel langzaam. Ik had al weken voorweeën gehad. Om kwart over 6 waren me vliezen gebroken en ondertussen was t al avond en lag ik te vechten tegen de pijn en mijn weeën weg te puffen omdat de epiduraal zo goed als niks meer deed. Ik was er wel een beetje klaar mee. Rond 20:45 begon ik eindelijk pers weeën te voelen. Ik dacht yes nu mag ik persen en voor je t weet is die er dalijk.. maaarr nee ik zat op 8cm.. de verloskundige vond t ook lang duren en besloot me te helpen. ik moest nog heel even volhouden tot 9cm en daarna ging ze proberen t laaste randje mee te helpen. Dat werkte en om kwart over 9 mocht ik persen. Om 21:27 werd na t verlies van ons 1e zoontje, rouw, verdriet, pijn, een 2e zwangerschap, emoties, hormonen en wekenlang voorweeën ons prachtige 2e jongetje geboren. 2875 gram vol liefde. Alles wat ik had gewenst was nu echt realiteit. Gezond en wel. Ik kon mij eindelijk weer gelukkig voelen. En tot de dag van vandaag is t een ongelovelijk lief en vrolijk mannetje van nu 5,5 kilo. Hij eet goed en slaapt goed en word elke dag lachend wakker. Mijn grootste kleine liefde ♡ Jaimy ♡ 

Het is nog dagelijks onwerkelijk en onbeschijvelijk wat we mee hebben gemaakt in 2 jaar tijd. Zoals velen vraag ik mijzelf ook vaak af, hoe dan? Ik besloot het allemaal op te schrijven maar dan ook echt allemaal. Ik ga er een boek van maken. Het is nog niet af en ik moet nog maar zien of t uitgebracht kan worden maar met dit boek wil ik ouders helpen die ook in een zelfde soort situatie zaten, zitten, hebben meegemaakt. Laten weten dat je er niet alleen voor staat, dat hun manier van verwerken goed is want er is geen 'manier'. Iedereen moet zijn gevoel daarin volgen en doen wat goed voelt. Ook zwanger worden en een kindje krijgen na t verlies van een kindje hoef je je niet schuldig om te voelen. Waarom zou je je wens niet mogen verwezenlijken als dat mogelijk is en je weer gelukkig kunnen voelen na alles wat je hebt moeten doorstaan. Buiten dat hebben we op medisch gebied ook een hoop geleerd wat andere kan helpen. Ik wil hierin ook iets vormen waarbij ouders informatie met mekaar kunnen delen en helpen.

Ik heb een tijdje niks geschreven, geen idee waarom want er is eigenlijk een hoop gebeurd. Voor iedereen was 2020 een raar jaar, voor de een misschoen wat meer dan voor de ander maar we hadden er allemaal mee te dealen op wat voor manier dan ook. Ons jaar begon met rouw, verdriet en toch een soort nieuw begin. we besloten om weer te proberen om een kindje te krijgen, maar deze keer besefte we heel erg dat dat niet vanzelf sprekend is. Na 4 maanden werd ik zwanger en tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet geloven. We zijn 20 juli getrouwd. Ik ben nu 37+5 dagen in verwachting. Al mijn controlles zijn in t ziekenhuis geweest en alles gaat goed. Vandaag is er besloten dat ik 8 januati met 39 weken word  ingeleid. Niet eens echt om medische redenen, dat hoeft ook niet altijd. Maar meer om mijn gemoedstoestand. na alles wat we al mee hebben moeten maken, de voorweeën waar ik erg last van heb, de pijn waar ik elke dag mee te dealen heb vind de gynaecoloog t mooi geweest en willen ze me 'verlossen'. Ik heb hier voor me gevoel zo lang naar uitgekeken en op gewacht. Een hopelijk gezond jongetje waar we dalijk voor mogen zorgen. Er word nu tegen me gezegd 'geniet nog maar even van je rust', haha welke rust. Op dit moment lig ik in bed en nee ik kan niet slapen. Ik zou wel willen want mijn man ligt al in dromenland maar de baby denkt ja dag, slapen doe ik wel als ik geboren ben! daarbij heb ik last van spasmes, pijn me rug, voorweeën, een baby die niet weet hoe die lekker ligt, 20x naar de wc. Nee rust is er niet.. Maar ik neem t voor lief. Dadelijk in de kraamweek verwacht ik een fijne tijd en mijn man is 6 weken vrij, daar moet ik echt van profiteren! nog een paar dagen dan is t zover. Op naar 2021!

Na alles wat mijn man en ik hebben moeten doorstaan, zijn we zo intens dankbaar dat er nu weer een mannetje op komst is. Ik voel me beter dan tijdens de 1e zwangerschap. Dat doet me ook goed. Maar juist de momenten dat ik lekker bezig ben en mijn gang ga is t ineens zo onrealistisch dat er weer een mooi mannetje in mijn buik groeit. Als ik dan na alle inspannibg ga zitten gaat hij bewegen . Ik leg mijn hand op mijn buik en praat tegen hem. We hebben op onze manier hele gesprekken. Met 18+3 weken hebben we de 20 weken echo gehad. Alles zag er goed uit. Ik heb er wel een goed gevoel over, maar de angst blijft toch ergens kriebelen. Bij Jaiden zag t er ook goed uit tot 30 weken, pas toen merkte ze dat zijn groei achter begon te lopen en achteraf bleek hij een gen te hebben wat op echo's niet te zien is. Ik let dus ook heel erg op de groei, zolang dat goed blijft heb ik er een positief gevoel over. aanstaande 14 september heb ik een tussentijdse controle. Al mijn controles vinden plaats bij de gynaecoloog i.v.m de vorige zwangerschap. Helaas is de ene gynaecoloog niet de ander. Zo hebben we de ene keer een heel lief mens en de andere keer denk ik, ja t is voor hun maar werk. Zolang ze maar goed op ons kind letten en alles goed in de gaten houden ben ik tevreden. Iedereen heeft zo ze mindere dagen. Vooral de foto's die we achteraf krijgen maken alles goed. Geweldig om zo'n klein mannetje te zien wat in mijn buik groeit. Het blijft toch wonderbaarlijk en dankbaar dat zoiets kan en wij weer een kindje mogen krijgen.

Na het verlies van ons mooi jongetje zijn de maanden voorbij gevlogen met de hoop op een nieuwe zwangerschap. We hebben gehoopt en gewenst en onze wens kwam uit. Ik ben nu 14 weken en 5 dagen in verwachting van, jawel, een jongetje! Maandag 20 juli hebben Jordy en ik mekaar t ja woord gegeven en gaaan wij nu door t leven als man en vrouw. Alles lijkt nu toch weer positief te worden en we hopen ook dat de zwangerschap goed blijft gaan en we een lief llein gezond jongetje mogen krijgen. Deze positiviteit hadden we ook echt nodig. weer even dat duwtje in de rug. Iets wat ons verteld, t is jullie gegund.

Het is nu bijna 9 maanden na Jaidens overlijden en wij mogen nu eindelijk vrijuit vertellen dat ik 12 weken in verwachting ben. tot nu toe, wat nogsteeds vroeg is, is alles in orde. Vanwege de medische geschiedenis die we met Jaiden hebben meeegemaakt gaat mijn gynaecoloog in gesprek met het LUMC om te bespreken voor welke testen ik in aanmerking kom, waaronder de Nipt, die normaal zelf betaald moet worden, zou ik die eventueel vergoed krijgen. dit word natuurlijk door de ene gynaecoloog wel aangevraagd en de ander niet. mijn gynaecoloog vond persoonlijk dat ik daar recht op heb na alles wat we al mee hebben moeten maken. aanstaande week krijg ik bericht wat de beslissing is van t lumc. Ze hebben mij ook gevraagd of ik een vruchtwaterpunctie wil. Ik ben als de dood dat dat verkeerd gaat en heb t afgewezen. tuurlijk wil ik overal antwoord op maar dalijk is t nergens voor nodig en wat als t dan mis gaat. Op dit moment ben ik de afgelopen weken tot nu toe behoorlijk misselijk maar voel ik dat t beetje bij beetje beter gaat. probeer steeds meer te eten als t erin blijft. T zal voorlopig spannend blijven. Ik loop onder controle in t ziekenhuis waar alles extra in de gaten word gehouden en dat stelt me wel een beetje gerust. Mijn grootste wens is dat dit kindje gezond is en bij ons mag blijven. 18 juli hebben we de pretecho. 20 juli trouwen we en maken we t geslacht bekend. ik dacht de 1e weken dat t een meisje eas maar iets in mij is er 1000% zeker van day t een jongen is. Ik ben super benieuwd, allebei is welkom. 

Elke maand die voorbij gaat is er weer 1. Ja we moeten verder en hoe we dat doen? geen idee.. het gebeurd zoals t gebeurd.. Jaiden zijn plekje thuis is steeds een beetje veranderd in loop der tijd. Wij hebben een woonkamer van 10 meter lang waarvan in de achterkamer die grenst aan de open keuken de eettafel staat met daar achter t dressoir. toen Jaiden net was overleden nam die hele oppervlakte de ruimte in beslag met bloemen, kaarten, knuffels.. dat is steeds een beetje minder geworden. Nu heeft Jaiden zijn eigen hoekje. T hoekje waar zijn speelgoed zou komen te staan, waar die lekker zou kunnen spelen zonder dat mama en papa overal overheen zouden vallen is nu een hoekje met foto's op linnen aan de muur, daaronder een wit geverfd houten kratje met zijn knuffels met daarop zijn dekentje en konijn die bij hem heeft gelegen in t ziekenhuis. daarnaast op de hoek van t dressoir zijn blauwe beren urn met kaarsje en foto en t treintje dat hij heeft gekregen van mijn ouders, die voor t eerst opa en oma zijn geworden. T is nu precies hoe we t wilde. Zo verwerken we steeds een beetje dat Jaiden nu op een betere plek is. Jaiden is altijd bij mij dat weet ik zeker. Ik heb m gezien in me dromen. een lief klein jongetje, licht van huid met de mooiste helderblauwe ogen. Hij keek me aan alsof die wou zeggen t is goed mama, ik ben altijd bij jou, ik vergeet jou niet. Ja ik ga t steeds meer geloven. Al zie ik Jaiden niet, hij is er altijd. Ik ben zijn mama en daar ben ik trots op. Ooit op een dag zullen we weer samen zijn. tot die tijd maken papa en mama er t beste van. Er zal een broertje of zusje komen, dat hebben we beloofd! Jaiden weet dat, hij ziet alles!

Na Jaiden zijn overleden stond ik erop mijn hoofd boven water te houden. Ik had Jaiden beloofd door te gaan, hoe dan ook, en dat doe ik ook maar dan wel op mijn manier. Verlies is altijd zwaar, wie het dan ook is, maar dit is ondragelijk. Ik heb zoveel rust en tijd nodig en die eis ik ook en die geef ik mezelf en mijn vriend net zo.