6 maanden

Na Jaiden zijn overleden stond ik erop mijn hoofd boven water te houden. Ik had Jaiden beloofd door te gaan, hoe dan ook, en dat doe ik ook maar dan wel op mijn manier. Verlies is altijd zwaar, wie het dan ook is, maar dit is ondragelijk. Ik heb zoveel rust en tijd nodig en die eis ik ook en die geef ik mezelf en mijn vriend net zo. 

Hij doet dit op zijn manier maar hij begrijpt mijn pijn want hij is ook zijn kind verloren. Al staan vrienden en familie achter ons, ze lijken het toch niet allemaal te begrijpen. Alsof ik van de ene op de andere dag alles in een doosje opzij kan schuiven en met volle moed verder kan gaan alsof er niks aan de hand is. 

Ze zeggen ook wel, dat is niet mijn bedoeling maar het doet allemaal al zoveel pijn. Ik was zo trots om mama te worden en het is zo oneerlijk dat het lichaam van mijn eerste kindje een gen had gemuteerd wat hem ongeneeselijk ziek maakte. 

We zijn bezig om weer zwanger te worden en daar gaat ook heel veel emotie in zitten, zeker als het dan allemaal langer en langer duurt. We proberen er het beste van te maken, elke dag weer. Jaiden zou nu 6 maandjes zijn. Ik zie zoveel kennisen en vrienden om ons heen kindjes krijgen, allemaal gezond en allemaal gelukkig. Ik wil niet jaloers zijn, want ik blijf de hoop houden dat wij op een dag ook dat geluk mogen meemaken, maar toch heb ik soms van binnen een gevoel van waarom zij wel en wij niet... 

Ik ben blij voor de kindjes waar het wel goed mee gaat, maar ik zou toch zo graag willen dat deze mensen beseffen dat een gezond kindje krijgen niet vanzelfsprekend is en dat ze dankbaar moeten zijn dat ze het geluk hebben dat hun kindje er mag zijn. 

Sinds Jaiden er niet meer is maak ik me niet meer druk om kleine dingetjes, er zijn belangrijkere dingen in het leven. Mijn verhalen schieten soms van hot naar her maar het is ook niet makkelijk om alles goed te verwoorden als er zoveel door je heen gaat. 

Ik hoop dat ik op een dag alles mag meemaken met een kindje wat ik met Jaiden niet meer kan. Ik zal bij het bedje blijven staan tot mijn baby in slaap valt en ik zal er staan als het weer wakker word. Ik mis zoveel dingen die ik met Jaiden had willen doen en dat geduld word zwaar op de proef gesteld. 

Het is moeilijk. Ik denk soms bij mezelf hoeveel kan een mens aan.. blijkbaar een heleboel. Ik heb gelukkig ook mensen om me heen die dat zien en zeggen, ik kan me niet voorstellen wat jullie allemaal mee moeten maken en dan nog met 2 benen op de grond blijven staan. Ja eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe ik t voor mekaar krijg. Ik haal de kracht uit de liefde voor Jaiden en de liefde voor een nieuw kindje. Zij maken mij sterk. 

Ik heb Jaiden belooft om sterk te zijn en stiekem helpt hij mij een beetje. Ik doe alles voor me kinderen. Zij houden mij sterk. Mama geeft nooit op ! Ik hou van mijn engeltje die altijd bij me is, al kan ik m niet zien. En ik zal net zo veel van zijn broertje of zusje houden. Tot die tijd houden we ons sterk en zetten we door, niks wat ons tegenhoud. Liefde overwint alles.