Bij een derde zwangerschap zou je denken dat je lichaam wel weet wat hij moest doen. Omdat ik bij de eerste spontaan te vroeg thuis beviel en dit verder zonder te veel kleerscheuren goed was gegaan, koos ik er voor om bij de tweede zwangerschap ook thuis te bevallen.

Soms word ik er niet goed van, hoe klein ik de paprika en tomaten ook snijd, ze pulken het eruit. Soms zien ze het niet, en dan toch komt het weer naar buiten. 

Hoe ik het heb ervaren om met verlof te gaan in Corona tijd? Wisselend. Er zijn positieve dingen over te zeggen maar ook zeker negatieve dingen. Dat ik geen afscheid kon nemen op mijn werk vond ik één van de moeilijkste dingen. Gelukkig werd ik verrast door mijn lieve collega's. Je lees in mijn nieuwste blog het verhaal.

Hier nog een gezin met vier. Zo lief. Kinderen. Mama. Papa. Die koppies.. (L)

Opvoedpolitie deel 1.

Zoals velen van jullie weten ben ik al jaren lang een actief (inmiddels wat minder actieve) volleyballer. Toen ik acht jaar was kwamen Ben en Mia van de volleybalvereniging in de gymles om ons volleybal les te geven. Dit was wel fijn voor de juf, had die ook een uurtje vrij. Respect voor alle juffen op de basisschool trouwens.. Hoe houdt je het vol.

Begrijp me niet verkeerd, ik mag mezelf gelukkig prijzen dat mijn monsters zo goed willen en kunnen eten. Maar soms. Soms krijg ik het idee dat ze een lintworm hebben. Waar blijven toch alle broden, bananen, pakken melk en koekjes. Ik krijg het idee dat hier in huis altijd alles op is. Terwijl ik alleen maar hoor: Mama ik heb honger, mama mag ik een koekje?

Ik hoor jullie al denken, daar komt weer een blogger. Weer iemand die schrijft over haar gezin, het huishouden, de kinderen en hoe ze opgevoed worden. Wat gaat ons dat aan? Nou helemaal niets inderdaad. Toch wil ik graag de mensen die wel interesse hebben meenemen op een ludieke manier in mijn wereld, mijn gezin, mijn gezin met vijf.

Mijn drie kleine monstertjes.