De opvoedpolitie

Opvoedpolitie deel 1.

Over dreigen, straffen en belonen. Het is soms barre ingewikkeld dat opvoeden. Niemand krijgt er een gebruiksaanwijzing bij.

Het is best bijzonder dat je om een beroep uit te oefenen jaren moet studeren, stage moet lopen en beoordeeld wordt. Tijdens je werk heb je functioneringsgesprekken en coaching gesprekken. Maar ouder worden kan iedereen. Zonder opleiding, zonder gebruiksaanwijzing. Niemand die na een jaar jouw functioneren eens onder de loep neemt en met verbeterpunten komt. Je moet het als ouders allemaal zelf (of samen) maar uitvinden. Inmiddels zijn wij bijna zes jaar onderweg, over het algemeen denk ik dat we het best goed doen. Ik bedoel; ze groeien, ze praten, ze poepen en ze plassen. Over het algemeen zijn ze vrolijk en doen ze het goed op school. De basis is gelegd.

Toch heb ik soms het idee dat ik bij de opvoedpolitie ben gekomen of zo. Ik loop nog net niet met een politie pet door het huis. Ik kan zo solliciteren als B.O.A. Want man. Er zijn momenten dat je ineens veranderd in een godzilla of zo. Ik hoor mezelf alweer dreigen. Het vervelende vind ik nog dat ik merk dat dreigen werkt. Als je je bord niet leeg eet, krijg je geen toetje. Als je niet opruimt, mag je geen tv kijken.. allemaal kleine voorbeelden van uitspraken die er bij in zijn geslopen en waarbij je merkt dat het effect heeft. Totdat je erbij stil staat hoe makkelijk je “dreigt”. De papa en ik hebben gezegd dat we minder zouden willen dreigen. Wij merken soms ook dat de monsters niet eens iets willen doen zonder dat er een beloning aan verbonden is. Excentrieke motivatie. Dat is niet een manier hoe wij de monsters willen opvoeden maar wat wel vaak gebeurd. Zeker op momenten dat we moe zijn, het druk hebben of snel even iets willen doen (wij willen nogal vaak even snel iets doen). Met drie monsters is het lastig: “even snel iets doen” er is er altijd eentje die uit de pas loopt. Met mijn lichtelijk autistische brein kan ik al snel veranderen in godzilla zodra er één uit de pas loopt. Dat wil ik niet meer.

Net zoals ik niet meer steeds mijn ouders wil horen praten. Herkennen jullie dat? Vroeger hadden papa en mama altijd standaard, super irritante zinnetjes… En nu 20 jaar later. Hoor ik het mezelf zeggen: Jongens doe maar niet, er gaat er straks één huilen.. drie tellen later: ja dat zei ik toch?? Jongens doe de tv maar zachter, straks worden jullie nog doof. Jongens niet binnen rennen… Je krijgt vierkante ogen zo dicht voor de tv. Je hoeft niet zo hard te praten, ik hoor je zo ook wel…. Nou ja, herkenbaar toch??

Daarom hebben wij besloten om eens contact te zoeken met @opvoedcoachjennifer. Zij wilde wel meedenken over hoe we konden zorgen dat de monsters ook vanuit intrinsieke motivatie iets voor ons wilden doen zonder dat wij eerst onze dreigbrievenbus open hoeven te trekken. Wil je weten hoe dat ons verging?? Lees dan de volgende blog..