15 augustus 2019 zou ik uitgerekend zijn van onze zoon. Echter is hij precies een maand eerder, op 15 juli, al geboren. Na een plotselinge bevalling maakte onze Teun een goede start. Hij hoefde niet aan de beademing. En sondevoeding was ook niet nodig. Voor een premature baby was hij ook prima qua gewicht. Enkel zijn glucose moest via een infuus nog op peil gehouden worden maar na een dag of twee mocht deze ook verwijderd worden. Na een week in het ziekenhuis mochten we dan ook al naar huis. En eenmaal thuis aangekomen kwam eigenlijk de klap pas. Ik had niet gedacht dat het me toch nog zo bezig zou houden. Een maand te vroeg is lang niet zo heftig als de baby'tjes van amper een kilo zwaar die maanden lang in het ziekenhuis moeten blijven. Teun deed het goed, hij dronk goed en sliep goed. Hij zag nog wel flink geel vanwege zijn bilirubine en hij bleef in de eerste twee weken voornamelijk af vallen maar niets om ons zorgen over te maken volgens de kinderarts. Hij zou enkel wat meer in de gaten gehouden worden wat betekende dat wij de eerste weken na de bevallen meermaals terug naar het ziekenhuis moesten. Máár al met al dus een goede afloop.Waarom voelde ik dan een gemis? In het begin kon ik mijn vinger er niet op leggen. Er kwam veel bezoek, dingen werden geregeld en ik ging maar met de stroom mee. Teun sliep en dronk de eerste weken thuis prima. Een paar weken later begonnen hele zware tijden voor ons maar nu was in principe dus alles oké, maar toch ook niet. Mijn vriendin en buurvrouw was in oktober uitgerekend en mede door haar laatste loodjes besefte ik wat er miste.  Ik miste zijn getrappel in de buik. Ik miste het zwanger zijn.  Ik miste die éne maand. Die ene maand waarin Teun nog in mijn buik had moeten zitten.De maand waarin ik de laatste hand aan de babykamer zou leggen. Waarin ik met verlof zou gaan na nog lang doorgewerkt te hebben. Waarin ik nog rustig wat middagdutjes zou doen. De maand waarin ik alle kleertjes zou wassen en mijn nesteldrang de vrije loop zou geven. De maand waarin ik nog zonder me ergens druk over te hoeven maken lekker kon genieten van een taartje op het terras in de zon. De laatste weken voor mijn bevalling begon ik me eigenlijk pas een beetje zwanger te voelen. Mijn buik was nog helemaal niet zo groot. Vaak dachten mensen ook dat ik pas een maand of 5 ver was. Ik had amper last van klachten en werkte gewoon zoveel mogelijk door en stelde veel dingen uit naar mijn verlof. Hoewel het werk lichamelijk nog prima ging zag ik wel steeds meer uit naar mijn verlof en de plannen die ik ervoor gemaakt had. Een lijstje met benodigdheden voor een vluchtkoffer. Een geboorteplan wat ik nog af wil maken en zo voegde ik bijna iedere dag nog wel iets toe aan mijn to do lijst. De laatste week voor mijn verlof zou beginnen voelde ik me minder fit. Ik had last van een grieperig gevoel en was moe. Ik heb me welgeteld één middag ziek gemeld en na die dag knapte ik flink op, genoeg om de dag erna weer naar werk te gaan. Ik hoefde immers nog maar drie dagen tot ik met verlof zou gaan dus dat was nog wel vol te houden. En toen, de volgende middag, twee dagen voor mijn verlof in zou gaan, beviel ik van Teun.Alles moest ineens heel snel, noodoplossingen werden aangedragen. Er was geen tijd voor 'even nog dit of dat'. Mijn babyshower werd een after-babyshower. En amper twee maanden na de geboorte van Teun kreeg ik een intens verlangen om weer zwanger te zijn. Nu negen maanden later steekt het heel af en toe nog wel een beetje om een hoogzwangere vrouw te zien en daarbij mijn gedachte op de volle loop te laten. Maar dan denk ik terug aan alle mooie momenten van de afgelopen maanden en dat geeft me weer energie. Een andere goede vriendin van me is bíjna uitgerekend. Ik ben ontzettend blij voor haar en vind het prachtig en zo bijzonder om het van zo dichtbij te mogen meemaken. Het helpt mij nog steeds met alles een plekje te geven. En hoewel het nooit hetzelfde gaat zijn hoop ik in de toekomst het hele wonderlijke avontuur nog eens te mogen ervaren, maar dan het allerliefste wél van begin tot eind. 

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen hoe de dagen voorafgaand aan de bevalling verlopen zijn. In deze blog wil ik jullie vertellen hoe de bevalling zelf verliep en hoe ik het ervaren heb. In de ochtend zijn wij in het ziekenhuis aangekomen. Ik reed met onze verloskundige mee en vriend reed achter ons aan. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ben ik naar juiste afdeling gereden. Ik had ontzettend veel last van rug en been weeën en de cocon waar iedere bevallende vrouw in moet raken was ook ver te zoeken. Van nature heb ik graag de controle en ik regel het liefste alles zelf. Het is niet zozeer zo dat ik niet tegen onverwachte situaties kan maar ik speel daar het liefste zelf op in. Zo ook dus deze keer. Er werden een aantal vragen gesteld over mij persoonlijk, over de controles bij de verloskundige en over mijn gezondheid en die van onze families. Hier gaf ik zo veel mogelijk zelf antwoord op tussen de weeën door.Bij binnenkomst op de verloskamer ging ik meteen op bed liggen. We kregen uitleg over de knoppen en op welke we moesten drukken bij welke situatie en mijn verloskundige droeg mij over aan de verloskundige van het ziekenhuis. Daarna werd ik door de verloskundige van het ziekenhuis getoucheerd. inmiddels zat ik al op zes centimeter, twee centimeter meer dan toen we thuis vertrokken. Naast de verloskundige waren er nog wat verpleegkundigen aanwezig en verder alleen nog mijn vriend. Een week eerder hadden wij onze cursus 'prettig bevallen voor 2' afgerond. Vriend haalde een aantal ademhalingstechnieken naar voren die we daar geleerd hebben. En zo zijn we eigenlijk samen de weeën doorgekomen. We maakten tussendoor praatjes met de verpleegkundigen, af en toe even een slokje water drinken en naarmate de weeën vorderden kreeg ik ook zo nu en dan een nat washandje op mijn voorhoofd. Het was ook gewoon midden juli nét tussen twee hittegolven in. Na ruim een uur begon ik persdrang te krijgen. De verpleegkundigen en de verloskundige waren al eventjes de kamer uit. Vriend vroeg of hij nou ook alweer op de rode of op de gele knop moest drukken. Ik riep hem dat hij maar op de gele(spoed) moest drukken. achteraf gezien was dat nogal overdreven maar wisten wij veel. We hoorden de verpleegkundigen onderling vragen: 'heeft iemand de knoppen aan meneer uitgelegd?'De persdrang werd erger en nogmaals werd ik getoucheerd. Een krappe 10 cm maar ze wilde wel even een second opinion. En zo stonden er uiteindelijk nóg een verloskundige en verpleegkundige rond mijn bed. Deze verloskundige was al wat ouder. Ze controleerde al een keer. 'Nog éven wachten' zei ze en weg was ze weer. Zo lag ik nog een minuut of tien waarbij ik nog een paar keer getoucheerd werd. De oudere verloskundige was een stuk hardhandiger en al snel was ik het dan ook zat. Gelukkig was het toen eindelijk zover. Ik mocht gaan persen. De persweeën waren heftig maar ook kort. Ik kon per wee maar één x goed persen waardoor het allemaal toch wat langzamer verliep dan vooraf verwacht. Uiteindelijk voelde ik dat de persweeën afzwakten. De verloskundige besloot dat ik aan de weeën opwekkers moest. Dit moment vergeet ik nooit meer. Vanaf het moment dat deze opwekkers begonnen te werken dacht ik dat ik weg zou vallen. Ik kwam in een hele heftige weeën storm terecht waarbij het vooral rug en been weeën waren. En telkens als ik dacht dat ik eindelijk zover was kwam de verloskundige even melden dat we tóch nog even twaalf, acht of vijf minuutjes moesten wachten. Die minuutjes leken op dat moment wel úren. Uiteindelijk was ik het zat. Ik voelde aan mijn lichaam dat dit het was, erop of eronder. Ik riep dat ik niet meer kon en dat ik nú verder wilde. Eindelijk mocht ik dan toch gaan persen. En toen ging alles héél vlug. Ik kreeg een plaatselijke verdoving. Een knipje, waarvan het geluid zóveel verschrikkelijker was dan het gevoel, en nog twee keer persen. Bij de laatste keer riep ik nog 'néé éven wachten!' Maar voor ik uitgesproken was kwam om twee over half 2 's middag onze Teun ter wereld. Hij huilde, de pijn was direct weg, en ik voelde me ineens weer prima. Móe, maar dat was ook niet gek na twee korte nachten en een bevalling, maar verder helemaal prima. Hij werd op mijn buik gelegd, papa maakte foto's en alles was even heel rustig. Nadat papa de navelstreng had doorgeknipt wilde ik dat ze Teun van mijn buik haalden. Ik wilde zo snel mogelijk de placenta eruit werken zodat ik samen met Teuntje kon zijn. Helaas kwam de placenta niet. Hij kwam los maar de navelstreng was losgescheurd waardoor ze hem er niet uit kregen. De verloskundige zei dat het helaas te lang duurde en dat ik naar de OK gestuurd zou worden. Op dat moment kon het me ook allemaal weinig meer schelen. Tijdens het wachten werd me wel 1000 keer gevraagd naar mijn naam en geboortedatum. Op een gegeven moment hoorde ik twee verpleegkundigen praten over bloedverlies. Ik sprak ze aan want ik voelde beneden wel veel nattigheid. Toen ze de dekens wegtrokken bleek dat ik best hevig aan het bloeden was en werd ik alsnog met spoed de OK ingereden waar ze de placenta gingen verwijderen. Uiteindelijk werd ik ruim 4 uur later op onze kamer gereden waar papa met baby Teun aan het wachten was. Hij was aan het buidelen met Teun en ik kon de ongerustheid van zijn gezicht aflezen. Toen ik goed en wel geïnstalleerd was kreeg ik onze kleine man bij me en alles was goed. Ons werd uitgelegd dat Teun het gezien de omstandigheden ontzettend goed deed. Enkel zijn glucose was nog niet op peil en vanwege de vroeggeboorte en mijn bloedverlies mochten we voorlopig nog niet naar huis. Al met al heeft de bevalling in het ziekenhuis een krappe 5,5 uur geduurd en achteraf gezien ben ik ontzettend blij dat ik het in het begin nog totaal niet doorhad dat het al begonnen was. Hierdoor kijk ik terug op een heftige maar zeer korte bevalling. En ondanks dat ik graag thuis had willen bevallen heb ik er vrede mee dat het op deze manier verlopen is. 

04:15 Ik word wakker van een heftigere kramp. Ik adem door en de pijn trekt weer weg. Deze was wel wat heftiger dan de twee krampjes die ik eerder voelde maar ik probeer gewoon verder te slapen. Nog voor ik weer een beetje makkelijk lig volgt er weer eenzelfde pijnscheut. Ik merk ook dat ik weer moet plassen, dus hup uit bed en maar weer naar het toilet.Op weg naar boven krijg ik op de trap weer een pijnscheut. Een beetje langer nu dan de vorige. Doorademen denk ik, het zijn oefen weeën. De pijn ebt weer weg en ik ga terug naar de slaapkamer waar vriend nog in diepe coma ligt.Terwijl ik op de rand van het bed zit adem ik door en bedenk me dat ik vandaag nog een afspraak bij de fysio heb. Ik markeer het in mijn telefoon met een rood vlaggetje want deze afspraak ben ik al een keer vergeten(zwangerschapsdementie?). Ik wacht nog even maar de pijnscheuten blijven uit en ik besluit om verder te slapen.Op de een of andere manier kan ik de slaap niet vatten. Op het moment dat ik me nog maar een keer wil omdraaien krijg ik weer een golf van een pijnlijke kramp die deze keer van mijn rug helemaal doortrekt naar mijn benen. Nog voor de golf goed en wel weg is volgt er nog een. Stomme oefen weeën denk ik. Deze keer blijft er weinig tijd tussen en na zo een tijdje doorgegaan te zijn heb ik sterk de drang om even te wandelen. Ik loop de trap af, halverwege een oefenwee, en eenmaal beneden begroet ik de hond die een beetje verward om me heen drentelt. Ik loop wat rondjes door de kamer terwijl ik nog een stuk of 4 pijnscheuten opvang, en ik zie op mijn telefoon dat het inmiddels bijna half 6 is. Het begint ook al bijna licht te worden buiten dus ik sleep mezelf de trap op in de hoop dat die oefen weeën zo stoppen en ik nog wat slaap kan pakken.  'Gelukkig ben ik morgen vrij' is mijn gedachte. Eenmaal bovenaan de trap heb ik alleen nog maar de behoefte om op mijn knieën naast het bed te zitten en met mijn bovenlijf op bed te leunen. Zo lig ik uiteindelijk nog wel ruim een uur. De pijnscheuten ebben weg en er komt wat meer rust in mijn lichaam. 07:15: Vriend word wakker. Hij vraagt wat ik in vredesnaam aan het doen ben en waarom ik hem niet wakker gemaakt heb. Terwijl ik aan het antwoorden ben krijg ik weer een golf door mijn lichaam die van rug naar heupen naar benen door golft. 'Ik heb al de halve nacht van die irritante oefen weeën' zeg ik tegen hem. Hij vraagt of ik de verloskundige al een keer gebeld heb. Ik zeg hem van niet, want dat mag immers alleen in nood en ik ben nou niet echt in nood vind ik. Vriend besluit toch even te bellen. De verloskundige vraagt de standaard vragen en zegt dat het inderdaad wel eens oefen weeën zouden kunnen zijn. Ze adviseert me om even onder de douche te gaan en later nog eens terug te bellen.Zo goed en kwaad als het kan ga ik onder de douche in de douchebak zitten. En daar begint het. Een weeën storm die maar niet lijkt te eindigen. Vriend belt de verloskundige terug terwijl hij snel wat babykleertjes in de was smijt. Mijn verlof gaat pas eind van de week in dus ik heb nog niet echt iets van dat soort dingen afgevinkt van mijn to-do list. De verloskundige is er binnen een kwartier zegt hij terwijl ik me weer een soort van onder de douche vandaan weet te slepen. Ik zeg tegen vriend: 'als dit oefen weeën zijn, dan laat de echte maar zitten!'

Gedurende de dag houd ik me een beetje rustig. Ik moet vaak plassen maar er komen steeds maar een paar druppeltjes uit. Geen punt denk ik. Ik heb al op meerdere plekken gehoord en gelezen dat dit normaal kan zijn in de laatste weken van je zwangerschap. Vanavond heb ik nog een barbecue van werk waarmee we het nieuwe seizoen inluiden. Voor mij is het tevens het afscheidsfeestje voor mijn verlof wat komende zaterdag ingaat. En wát heb ik daar naar uitgekeken zeg. Mijn zwangerschap was totaal niet zwaar en tot de 34 weken werkte ik gewoon nog ruim 32-38 uur. Pas in de afgelopen week kreeg ik last van wat kwaaltjes. Wat ik ergens ook wel fijn vond want ik begin me nu pas echt zwanger te voelen en het hoort er toch een beetje bij. Ik heb mezelf dan ook voorgenomen echt te gaan genieten van mijn laatste weekjes. In de namiddag stap ik in de auto. Onderweg pik ik nog wat collega's op want ik kan net zo goed de Bob zijn als ik toch niet drink vind ik. De barbecue is gezellig en zolang ik in de buurt van het toilet kan zitten is het voor mij allemaal prima. Om 22:30 vind ik het wel mooi geweest. De dag ervoor was laat geworden, de nacht was kort en ik voel aan mijn lichaam dat het tijd is om rust te nemen.Onderweg zet ik mijn carpoolers weer thuis af en rond 23:30 ben ik thuis. Vriend voelt zich inmiddels weer een stuk beter en vraagt of ik nog een film kijk met hem. Maar ik heb eigenlijk alleen nog maar behoefte aan een warme douche en slaap.Onder de douche voel ik even een lichte pijnscheut of kramp of hoe je het ook kunt omschrijven. Mijn eerste gedachte is; een oefenwee. Heb ik ook gehoord/gelezen dat het vanaf deze periode normaal is om die te krijgen. Gelukkig nog maar 5 dagen tot aan mijn verlof!Als ik klaar ben met douchen leg ik voor de zekerheid de onderlegger uit het kraampakket op het matras (voor het geval ik weer een ongelukje in de nacht krijg). Ik lees nog een artikel over vluchtkoffertjes en wat je vooral moet inpakken. Dit wil ik namelijk op de eerste dag van mijn verlof gaan doen.  Ik kijk op de klok, het is inmiddels half 1 's nachts. Tijd om te gaan slapen.Ik hoor vriend de trap op komen en tegelijkertijd voel ik weer een pijnscheutje. Nog een oefenwee.Al snel trekt het weer weg en val ik in slaap.

Het is 13 juli. Vandaag heb ik mijn allerlaatste 'lange' werkdag. Ik had deze dag eigenlijk een dagdienst maar omdat ik deze zomer met verlof ga wil ik graag nog een keer een avonddienst werken en dus heb ik deze een paar weken geleden geruild met een collega. Mijn vriend verkondigt het feit dat hij toevallig op deze zaterdagavond zijn 30e verjaardag wilde vieren en daarom ook flink wat volk heeft uitgenodigd. Ik heb écht geen zin in nog zo'n groot feest maar vooruit, je wordt maar één keer 30, en nog een láátste feestje voordat de baby komt gun ik hem ook wel. Ik zeg hem dan ook dat ik dan later wel zal aanschuiven. Al bijna een hele week heb ik last van een soort grieperig gevoel. Dat gevoel dat je hele lichaam een soort spierpijn ervaart zeg maar. Hierdoor heb ik mezelf op vrijdag, voor het eerst tijdens deze zwangerschap (of uberhaüpt sinds 2 jaar), ziek gemeld.  Bíjna wil ik me ook afmelden voor deze zaterdag maar een dagje rust heeft me goed gedaan en ik voel me als vanouds. Mijn dienst duurt van 16:00-23:30. Alsnog een pittige dienst maar ik kijk wel hoelang ik het volhoud. Na een avondje lekker gewerkt te hebben besluit ik dat het om 22:30 wel mooi geweest is en ga ik naar huis. Eenmaal daar aangekomen blijkt de hele tuin nog vol bezoek te zitten. Kleine tegenvaller want mijn energiepeil is toch wel snel gedaald na een lange werkdag. Om geen spelbreker te zijn heb ik me het toch een soort van gemakkelijk gemaakt in een van onze tuinstoelen en raak ik in gesprek met een vriendin. We zien dat haar zwangere schoonzusje(die toevallig net 1 dag over tijd is) online is op whatsapp en ik grap erover dat ze waarschijnlijk begonnen is met bevallen want waarom zou een hoogzwangere vrouw anders zo laat nog wakker zijn als ze ook kan slapen.  Rond 3 uur 's nachts zwaaien we de laatste feestgangers uit. Vriend heeft het er flink van genomen. Hij krijgt nog net zijn eigen schoenen uit getrokken en ploft in bed. Niet lang daarna produceert hij al een geluid wat het meest weg heeft van een bronstig hert. ik doe nog even een plasje en ga ook slapen.05:30:  Heb ik nou in bed geplast?! Ja dat moet wel. Maar dat is ook niet heel gek met ruim 35 weken zwangerschap. Het is ook maar een klein plasje, iets meer dan een paar druppeltjes. Ik ga even naar het toilet, gooi voor het gemak maar even een handdoek over het natte plekje en ga weer slapen. 07:00: ik word wakker. Weer even plassen en verder slapen. 08:30: Vriend is wakker en voelt zich...nouja zoals menig mens zich voelt na een avondje flink doorzuipen en eten. Hij gaat in de douche zitten en roept om hulp. Hij heeft niet vaak een kater, maar áls dan is het een flinke. En zo ook deze keer. Op het moment dat ik op sta uit bed om hem een handdoek aan te geven merk ik dat ik wéér moet plassen....