Mijn toevallige bevalling

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen hoe de dagen voorafgaand aan de bevalling verlopen zijn. In deze blog wil ik jullie vertellen hoe de bevalling zelf verliep en hoe ik het ervaren heb. In de ochtend zijn wij in het ziekenhuis aangekomen. Ik reed met onze verloskundige mee en vriend reed achter ons aan. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ben ik naar juiste afdeling gereden. Ik had ontzettend veel last van rug en been weeën en de cocon waar iedere bevallende vrouw in moet raken was ook ver te zoeken. Van nature heb ik graag de controle en ik regel het liefste alles zelf. Het is niet zozeer zo dat ik niet tegen onverwachte situaties kan maar ik speel daar het liefste zelf op in. Zo ook dus deze keer. Er werden een aantal vragen gesteld over mij persoonlijk, over de controles bij de verloskundige en over mijn gezondheid en die van onze families. Hier gaf ik zo veel mogelijk zelf antwoord op tussen de weeën door.Bij binnenkomst op de verloskamer ging ik meteen op bed liggen. We kregen uitleg over de knoppen en op welke we moesten drukken bij welke situatie en mijn verloskundige droeg mij over aan de verloskundige van het ziekenhuis. Daarna werd ik door de verloskundige van het ziekenhuis getoucheerd. inmiddels zat ik al op zes centimeter, twee centimeter meer dan toen we thuis vertrokken. Naast de verloskundige waren er nog wat verpleegkundigen aanwezig en verder alleen nog mijn vriend. Een week eerder hadden wij onze cursus 'prettig bevallen voor 2' afgerond. Vriend haalde een aantal ademhalingstechnieken naar voren die we daar geleerd hebben. En zo zijn we eigenlijk samen de weeën doorgekomen. We maakten tussendoor praatjes met de verpleegkundigen, af en toe even een slokje water drinken en naarmate de weeën vorderden kreeg ik ook zo nu en dan een nat washandje op mijn voorhoofd. Het was ook gewoon midden juli nét tussen twee hittegolven in. Na ruim een uur begon ik persdrang te krijgen. De verpleegkundigen en de verloskundige waren al eventjes de kamer uit. Vriend vroeg of hij nou ook alweer op de rode of op de gele knop moest drukken. Ik riep hem dat hij maar op de gele(spoed) moest drukken. achteraf gezien was dat nogal overdreven maar wisten wij veel. We hoorden de verpleegkundigen onderling vragen: 'heeft iemand de knoppen aan meneer uitgelegd?'De persdrang werd erger en nogmaals werd ik getoucheerd. Een krappe 10 cm maar ze wilde wel even een second opinion. En zo stonden er uiteindelijk nóg een verloskundige en verpleegkundige rond mijn bed. Deze verloskundige was al wat ouder. Ze controleerde al een keer. 'Nog éven wachten' zei ze en weg was ze weer. Zo lag ik nog een minuut of tien waarbij ik nog een paar keer getoucheerd werd. De oudere verloskundige was een stuk hardhandiger en al snel was ik het dan ook zat. Gelukkig was het toen eindelijk zover. Ik mocht gaan persen. De persweeën waren heftig maar ook kort. Ik kon per wee maar één x goed persen waardoor het allemaal toch wat langzamer verliep dan vooraf verwacht. Uiteindelijk voelde ik dat de persweeën afzwakten. De verloskundige besloot dat ik aan de weeën opwekkers moest. Dit moment vergeet ik nooit meer. Vanaf het moment dat deze opwekkers begonnen te werken dacht ik dat ik weg zou vallen. Ik kwam in een hele heftige weeën storm terecht waarbij het vooral rug en been weeën waren. En telkens als ik dacht dat ik eindelijk zover was kwam de verloskundige even melden dat we tóch nog even twaalf, acht of vijf minuutjes moesten wachten. Die minuutjes leken op dat moment wel úren. Uiteindelijk was ik het zat. Ik voelde aan mijn lichaam dat dit het was, erop of eronder. Ik riep dat ik niet meer kon en dat ik nú verder wilde. Eindelijk mocht ik dan toch gaan persen. En toen ging alles héél vlug. Ik kreeg een plaatselijke verdoving. Een knipje, waarvan het geluid zóveel verschrikkelijker was dan het gevoel, en nog twee keer persen. Bij de laatste keer riep ik nog 'néé éven wachten!' Maar voor ik uitgesproken was kwam om twee over half 2 's middag onze Teun ter wereld. Hij huilde, de pijn was direct weg, en ik voelde me ineens weer prima. Móe, maar dat was ook niet gek na twee korte nachten en een bevalling, maar verder helemaal prima. Hij werd op mijn buik gelegd, papa maakte foto's en alles was even heel rustig. Nadat papa de navelstreng had doorgeknipt wilde ik dat ze Teun van mijn buik haalden. Ik wilde zo snel mogelijk de placenta eruit werken zodat ik samen met Teuntje kon zijn. Helaas kwam de placenta niet. Hij kwam los maar de navelstreng was losgescheurd waardoor ze hem er niet uit kregen. De verloskundige zei dat het helaas te lang duurde en dat ik naar de OK gestuurd zou worden. Op dat moment kon het me ook allemaal weinig meer schelen. Tijdens het wachten werd me wel 1000 keer gevraagd naar mijn naam en geboortedatum. Op een gegeven moment hoorde ik twee verpleegkundigen praten over bloedverlies. Ik sprak ze aan want ik voelde beneden wel veel nattigheid. Toen ze de dekens wegtrokken bleek dat ik best hevig aan het bloeden was en werd ik alsnog met spoed de OK ingereden waar ze de placenta gingen verwijderen. Uiteindelijk werd ik ruim 4 uur later op onze kamer gereden waar papa met baby Teun aan het wachten was. Hij was aan het buidelen met Teun en ik kon de ongerustheid van zijn gezicht aflezen. Toen ik goed en wel geïnstalleerd was kreeg ik onze kleine man bij me en alles was goed. Ons werd uitgelegd dat Teun het gezien de omstandigheden ontzettend goed deed. Enkel zijn glucose was nog niet op peil en vanwege de vroeggeboorte en mijn bloedverlies mochten we voorlopig nog niet naar huis. Al met al heeft de bevalling in het ziekenhuis een krappe 5,5 uur geduurd en achteraf gezien ben ik ontzettend blij dat ik het in het begin nog totaal niet doorhad dat het al begonnen was. Hierdoor kijk ik terug op een heftige maar zeer korte bevalling. En ondanks dat ik graag thuis had willen bevallen heb ik er vrede mee dat het op deze manier verlopen is.