Elke keer als David mij aankijkt heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds krijg ik er kippenvel van, maar dan niet het goede soort. Anderzijds is het lang geleden dat er iemand op die manier naar mij kijkt. Met enige weemoed denk ik terug aan Remco, hij kon ook zo naar mij kijken. Op de momenten dat David mij weer indringend aankijkt mis is Remco en zou ik zo weer rechtsomkeert maken naar Hoogeveen. Meestal direct schud ik het van mij af, dat was een ander leven en niet bepaald een om trots op te zijn.
David is anders, hij is volwassener en net een tikkeltje te glad. Toch weet hij mij elke keer weer te raken, de ene keer met een klein cadeautje, de andere keer met een onverwachts bezoekje. Het meest vreemde van alles is dat hij mij met nog geen vinger heeft aangeraakt. Hij probeert me ook niet te verleiden om drugs te nemen, hij weet dat ik die rommel heb afgezworen. Ik weet na een paar maanden nog steeds niet wat hij precies van mij wil. Elke keer als ik het hem vraag glimlacht hij en klopt mij dan zachtjes op mijn schouder. 'Ik wil helemaal niets van je, Jess. Ik vind je leuk en wie weet komt er een dag dat je mij ook leuk vind. Gewoon op jouw tempo, want als het aan mij lag waren we gister al uit eten geweest.'
“Hij is veel te mooi voor je Jess, je bent te gewoon voor hem. Te lelijk ook. Jij hoort bij gewone mannen, die net niet mooi zijn.” De stem in mijn hoofd waarschuwt mij al heel lang voor David, maar ik merk dat ik de stem steeds meer weet te negeren.
In een opwelling bel ik Coby. 'Coobster, ik moet met je praten!'
'Jezus Jess, weet je wel hoe laat het is,' zegt een slaperige Coby. Ik kijk snel op mijn horloge.
'Sorry, ik had even geen idee. David is net weg, hij zei weer hetzelfde als altijd. Wat moet ik doen?'
'Hou nou eens op met dat getwijfel!' Coby klinkt ineens heel wakker. 'Of je maakt een move of je haakt af. Dat eeuwige gedraai om David heen. Ja, hij is misschien te mooi om waar te zijn en ja, het is een gladjakker, maar hij lijkt oprecht. Als ik het mis heb mag je me vermoorden.' We schieten tegelijk in de lach.
'Zoals altijd weet je het weer goed te verwoorden. Het wordt tijd dat ik hem eens aan de haak sla. Ga maar gauw weer slapen, spreek je snel.'

Ik vertelde aan Lex dat ik Patrick tijdens het uitgaan was tegengekomen, wat natuurlijk niet waar is. Patrick kwam ook wel eens bij Marvin en hij keek altijd net iets langer dan gebruikelijk, ik kreeg er kriebels van in mijn buik. Ergens wist ik dat ik Remco niet had moeten laten gaan maar ik was op zoek naar spanning en sensatie, ik nam mijzelf plechtig voor om geen saaie doos te worden. Ik flirtte met Marvin en Patrick en al gauw had ik ze allebei om mijn vinger gewonden. Althans, dat dacht ik, want uiteraard hadden ze mij in hun macht. Wanhopig op zoek naar aandacht en dat kreeg ik bij hen allebei. Ik schrik als ik bedenk dat ik op zoek ben naar aandacht in plaats van liefde. Ik weet niet eens wat liefde is, ik heb het nooit gekend. Ik herinner mij nog vaag de liefde van mijn moeder, die was onvoorwaardelijk en altijd aanwezig. Was dat dan wat ik wilde? Wat mij betreft bestaat dat soort liefde alleen in sprookjesboeken. Er bestaan geen moeders die met thee en koekjes thuis zitten als hun kind uit school komt. Ik verdring de gedachte dat die moeders wel bestaan en dat mijn moeder daar een van was.

'Remco, ik moet even met je praten. Kan je nu komen?'
'Ik denk dat ik al weet waar het over gaat,' zegt hij zuchtend. Ik hang op en ik voel me mismoedig, ik voel me een enorm kutwijf en hij verdient absoluut beter. Anderzijds is er dat onbestemde gevoel, hij werkt als een soort rem en eigenlijk zou dat goed moeten zijn.
De laatste paar weken nam ik af en toe samen met Remco wat speed en dat was wat mij betreft puur voor de seks. Die was wel oke maar ik wist dat er meer was, meer moest zijn. Remco sprak over studeren in Groningen en zijn leven op poten zetten. Hij vroeg of ik met hem mee wilde gaan, samen studeren en samenwonen, weg uit Hoogeveen en iets van ons leven maken. Samen. Het hele idee klonk aanlokkelijk maar benauwde tegelijkertijd. Ik was nog niet klaar voor een nieuw leven, althans, dat moest ik hem nog vertellen maar schoof het voor mij uit. Vandaag is het moment dat ik hem niet langer aan het lijntje kan houden.

Remco blijkt een lieverd, te lief als je het mij vraagt en eigenlijk totaal ongeschikt voor mij. Hij doet alles wat ik vraag en eerlijk gezegd maak ik daar wel eens misbruik van. Als een soort goedmaker ga ik mee naar zijn ouders, die wilden wel eens weten met wie Remco al zijn vrije uren doorbrengt. Ik blowde een paar dagen niet, at gezond en zorgde voor zoveel buitenlucht dat ik mooie blosjes op mijn wangen had. Ik wilde een goede indruk maken.
'Hai, ik ben Jess,' zei ik vrolijk en steek mijn hand uit. Zijn ouders blijken hartelijke mensen en stellen geen vervelende vragen, al kijkt Remco's vader mij vaak zo doordringend aan dat ik er enorm zenuwachtig van wordt. De gespeelde vrolijkheid begint te benauwen en ik wil zo snel mogelijk weg.
'Je lust toch wel chili con carne?' vraagt Remco's moeder en ik weet niet waarom maar ik knik. 'Gaan jullie maar even naar boven,' vervolgt ze en knipoogt even veelbetekenend naar Remco. Die pakt opgelaten mijn hand en sleept mij mee naar zijn kamer.
'Sorry, ik wist niet dat ze zo irritant zou gaan doen,' zegt hij en gaat op zijn bed zitten. Ik weet niet wat hij nu van mij verwacht en kies ervoor om op zijn bureaustoel te gaan zitten. Remco frunnikt wat zenuwachtig aan zijn mouw en zijn verlegenheid irriteert me.
'Kom naast me zitten,' zegt Remco. Ik kijk hem aan en ik weet wat er komen gaat; we zoenen, zijn handen verdwijnen onder mijn shirt en daar blijft het dan bij. Ik ben dan ook van mijn stuk gebracht als hij mij achterover duwt en naast mij komt liggen. Dit keer legt hij zijn hand op de knoop van mijn broek maar ik duw zijn hand weg, ik verstijf en kijk Remco angstig aan.
'Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je geen pijn,' fluistert hij en knoopt mijn broek open. Nogmaals duw ik zijn hand weg, ik wil dit niet. Nooit meer. Dat hebben Gerard en Eduard voorgoed voor mij verpest.
'Remco, niet doen, alsjeblieft. Ik wil dit niet.'
'We hebben nu al een aantal weken verkering, het wordt wel eens tijd voor de volgende stap toch?' Remco kijkt mij vragend aan en ik schud mijn hoofd.
'Sorry, ik kan het niet, echt niet.'
'Misschien heb ik iets voor je waardoor je wat kan ontspannen,' zegt Remco en trekt de la van zijn bureau open. Hij houdt een zakje met pillen voor mijn neus en weer schud ik mijn hoofd.
'Geen drugs, niet vandaag. We zijn verdorie bij jou thuis!' snauw ik en ga rechtop zitten. Gelukkig wordt er geroepen dat het eten klaar is en ik ga snel naar beneden zonder Remco nog aan te kijken.