Jess, tussen fictie en non-fictie #6

'Remco, ik moet even met je praten. Kan je nu komen?'
'Ik denk dat ik al weet waar het over gaat,' zegt hij zuchtend. Ik hang op en ik voel me mismoedig, ik voel me een enorm kutwijf en hij verdient absoluut beter. Anderzijds is er dat onbestemde gevoel, hij werkt als een soort rem en eigenlijk zou dat goed moeten zijn.
De laatste paar weken nam ik af en toe samen met Remco wat speed en dat was wat mij betreft puur voor de seks. Die was wel oke maar ik wist dat er meer was, meer moest zijn. Remco sprak over studeren in Groningen en zijn leven op poten zetten. Hij vroeg of ik met hem mee wilde gaan, samen studeren en samenwonen, weg uit Hoogeveen en iets van ons leven maken. Samen. Het hele idee klonk aanlokkelijk maar benauwde tegelijkertijd. Ik was nog niet klaar voor een nieuw leven, althans, dat moest ik hem nog vertellen maar schoof het voor mij uit. Vandaag is het moment dat ik hem niet langer aan het lijntje kan houden.

'Je gaat niet mee naar Groningen,' zegt hij bij binnenkomst als hij mijn gezicht ziet. Ik schud langzaam mijn hoofd, ik krijg geen woord over mijn lippen.
'Ik zie het aan je, Jess, de drugs nemen je langzamerhand over. Zie je dan niet dat je je leven hiermee verknalt? Dat er meer is dan houseparty's, speed en xtc? Het maakt je kapot, niet alleen lichamelijk, ook geestelijk. Je moet hulp zoeken, dit kan niet lang goed gaan.'
'Waar haal jij ineens die wijsheid vandaan?' sneer ik. 'Jij bent degene geweest die mij met al die troep heeft laten kennismaken!'
'Dus nu is het mijn schuld dat je alleen maar meer van die rommel wil? Denk eens na over de toekomst, Jess! Je bent intelligent, daar moet je wat mee doen! Ik wil je wel helpen, maar dan moet je mij wel toelaten.'
Die laatste zin hakt erin, voor hem had ik de afgelopen maanden mijn muur laten zakken, er was alleen nog maar een dun glazen wandje over. Zijn woorden raken mij en niet op een goede manier, ik voel een muur van gewapend beton om mij heen trekken. Ik schud mijn hoofd.
'Dat kan ik niet.'
'Ja, dat kan je best, je wil het alleen niet. Denk je dat ik mijn ogen in mijn achterzak heb? Ik zie hoe je flirt met anderen om te krijgen wat je hebben wil. Je bent geraffineerd, Jess, en dat bedoel ik niet positief. Mijn moeder zei het ook al.'
'Wat zei je moeder ook al?' vraag ik scherp.
'Dat je geraffineerd bent,' zegt hij en durft mij niet aan te kijken. 'Ik kan je uit deze puinhoop halen, als je dat wil.'

Het gesprek met Remco liep uit op niets, van binnen schreeuwde ik dat hij mij moest helpen, mij mee moest nemen naar Groningen. Ik keek hem echter kil aan en zei dat hij moest vertrekken.
Al een paar dagen later besefte ik dat ik een fout had gemaakt. Een fout die ik niet meer kon herstellen en ik huilde twee dagen achter elkaar. Het was Coby die mij uiteindelijk uit mijn verdriet haalde. 'Ga mee naar Groningen, even lekker niks doen,' zei ze.
We spoelden de paddo's weg met Yoki Drink en rookten een joint in het Noorderpark. Urenlang hebben we gepraat over de toekomst en Coby stak niet onder stoelen of banken dat ze het stom vond dat ik niet met Remco mee was gegaan. 'Hij was je gouden ticket om hier weg te komen, nu sta je er alleen voor.'

'Nu sta je er alleen voor.' De woorden van Coby komen te pas en te onpas tevoorschijn en achtervolgen mij zelfs in mijn slaap. Sta ik er inderdaad alleen voor? In een opwelling fiets ik naar Marvin, hij heeft altijd overal een antwoord op en weet vast wel wat ik moet doen.
'Jess! Wat leuk!' roept hij verrast als hij de deur open doet. 'Wil je wat drinken? Wat wil je dit keer hebben? Ik heb een paar nieuwe soorten binnen die je moet proberen.'
'Ik kom eigenlijk alleen voor advies,' zeg ik en begin direct te huilen. Marvin komt naast me zitten en slaat een arm om mij heen.
'Ik hoorde dat je Remco de bons hebt gegeven. Hij was goed voor je, weet je. Hier, drink even wat.' Hij reikt mij een glas aan en drink deze in een keer leeg.
'Dank je,' glimlach ik.
'Ik heb je altijd al een mooie vrouw gevonden, Jess,' zegt Marvin en komt dichterbij zitten. Ik doe geen moeite om hem weg te duwen, ook ik vind hem een lekker ding. Zodra hij mij zoent merk ik direct dat hij anders is dan Remco. Niet zacht en liefdevol, maar ruw en hardhandig, het wind me op. Ik laat hem leiden en doe precies wat hij zegt.
Een kwartier later laat ik mij tevreden van hem afglijden en kleed me snel aan.
'Ga je nu al?' vraagt Marvin en hij klinkt teleurgesteld. Ik knik kort.
'Doe nog maar een zakje van het nieuwe spul.'

'Gaat het wel goed met je, Jess?' Lex kijkt mij onderzoekend aan en ik knik snel, te snel. 'Jammer dat we Remco hier niet meer zien, hij had altijd een goede invloed op je. Heb je nu een vriendje?'
'Patrick Meijer.' Ik weet niet waarom ik het aan Lex vertel, het is er uit voordat ik er erg in heb.
'Patrick Meijer?' herhaalt Lex. 'Dat is nou niet direct het type waar ik je graag mee samen zie.
'Ken jij Patrick dan?' vraag ik verbaast.
'Hij heeft hier ook een poosje gewoond maar er was weinig eer aan te behalen, gezien zijn familie en zijn eigen instelling. Ik snap niet dat je uitgerekend hem hebt gekozen. Hoe ben je hem in godsnaam tegengekomen? Je moet je haast wel in de verkeerde kringen hebben begeven, Patrick is schorriemorrie van het laagste soort.'
Ik buig schuldbewust mijn hoofd maar probeer te herstellen. 'Ik kwam hem tegen tijdens het uitgaan en hij komt wel eens in het eetcafé wat eten,' mompel ik. Lex schudt zijn hoofd.
'Die jongen wordt je ondergang, Jess. Je moet ermee stoppen voordat het te laat is.'

Na het gesprek met Lex fiets ik direct naar Patrick toe, ik wil niet dat Lex gelijk gaat krijgen, ook al zegt een stemmetje in mijn hoofd dat ik op mijn hoede moet zijn vanaf nu. Ik rep met geen woord over het gesprek met Lex maar Patrick kijkt mij alleen maar grijnzend aan.
'Ik heb iets nieuws voor je om te proberen,' zegt hij en opent zijn beide handen. 'Wat wil je eerst, cocaïne of heroïne?'
'Geen van beide,' zeg ik en duw zijn handen weg. Ik zie te laat dat mijn antwoord niet is wat Patrick had verwacht en hij slaat mij hard in mijn gezicht.
'Jij ondankbaar kreng. Ik doe alles voor je, je hebt niets te weigeren.'
'Ik stop ermee,' zei ik tegen Patrick en sta op. Hij duwt mij terug op de bank.
'Jij gaat helemaal nergens heen, je gaat samen met mij high worden en daarna gaan we neuken.'
'Ik wil niets meer met jou te maken hebben,' schreeuw ik. Dat levert me nog een klap in mijn gezicht op.
'Jess,' zegt Patrick gevaarlijk kalm, 'jij gaat nu naar de slaapkamer, je kleedt je uit en wacht op mij.'
Mijn hart bonst in mijn keel en mijn ogen flitsen door de kamer om te zien hoe snel ik weg kan komen. De slaapkamer grenst aan de hal, ik moet dan mijn kans maar wagen. Ik knik en sta op. Patrick grijpt mijn arm vast en sist: 'Geen geintjes, dame.'
Ik voel zijn ogen in mijn rug priemen als ik in de hal sta. Ik maak een schijnbeweging richting de slaapkamerdeur maar trek dan een sprintje naar de voordeur.
'Godver!' hoor ik Patrick vloeken. Ik ruk de deur open en ren de galerij af zonder om te kijken.
'Jess! Kom hier, kutwijf!'
Ik klamp mij vast aan de eerste de beste die ik tegenkom en verschuil mij achter hem terwijl Patrick dichterbij komt.
'Ah, daar ben je! Excuseer mij, meneer. Dit is mijn nichtje, ze is geestelijk niet helemaal gezond. Kom, Jess, dan gaan we weer naar binnen.'
'Nee! Klootzak! Laat me los!' krijs ik. De man waar ik achter stond besluit dat hij zich er niet mee wil bemoeien en loopt snel naar zijn eigen appartement.
'Meneer!' schreeuw ik hem achterna. 'U moet mij helpen! Alstublieft!' Ik weet dat het geen zin heeft en ik besef ook dat ik in deze achterbuurt geen hulp kan verwachten. Patrick is veel sterker en tilt mij op alsof ik een veertje ben. Ik beuk met mijn vuisten op zijn rug maar hij geeft geen krimp. De voordeur draait hij op slot en laat de sleutel in zijn zak glijden.
'Lex weet waar ik ben!' zeg ik snel. 'Dus als ik te lang weg blijf gaan ze hier als eerste zoeken.' Patrick kijkt me aan met een scheve grijns.
'Ah, Lex... Je hebt hem dus over mij verteld. Dan heeft hij vast ook wel het een en ander over mij gezegd. Het is bewonderenswaardig dat je hier dan nog durft te komen, het getuigt van pure lef.'
'Wat had hij nog meer moeten vertellen dan dat je schorriemorrie bent?'
'Als Lex jou dat niet heeft verteld, waarom zou ik dat dan wel doen?' lacht Patrick vals. Ik probeer te bedenken of Lex mij goed genoeg kent en weet waar ik nu ben. Patrick slaat mij weer hard in mijn gezicht.
'Ik denk dat jij voorlopig hier maar even moet blijven.'