Jess, tussen fictie en non-fictie #7

Ik vertelde aan Lex dat ik Patrick tijdens het uitgaan was tegengekomen, wat natuurlijk niet waar is. Patrick kwam ook wel eens bij Marvin en hij keek altijd net iets langer dan gebruikelijk, ik kreeg er kriebels van in mijn buik. Ergens wist ik dat ik Remco niet had moeten laten gaan maar ik was op zoek naar spanning en sensatie, ik nam mijzelf plechtig voor om geen saaie doos te worden. Ik flirtte met Marvin en Patrick en al gauw had ik ze allebei om mijn vinger gewonden. Althans, dat dacht ik, want uiteraard hadden ze mij in hun macht. Wanhopig op zoek naar aandacht en dat kreeg ik bij hen allebei. Ik schrik als ik bedenk dat ik op zoek ben naar aandacht in plaats van liefde. Ik weet niet eens wat liefde is, ik heb het nooit gekend. Ik herinner mij nog vaag de liefde van mijn moeder, die was onvoorwaardelijk en altijd aanwezig. Was dat dan wat ik wilde? Wat mij betreft bestaat dat soort liefde alleen in sprookjesboeken. Er bestaan geen moeders die met thee en koekjes thuis zitten als hun kind uit school komt. Ik verdring de gedachte dat die moeders wel bestaan en dat mijn moeder daar een van was.

Er gaat een schok door mij heen als ik besef dat ik vandaag achttien ben geworden. Er is alleen niemand die het mij komt vieren. Ik ben inmiddels drie dagen bij Patrick en hij heeft gezegd dat ik mag gaan als ik dat wil. Hij lachte er vals bij en ik weet niet precies of hij serieus was. Ik besluit om te gaan, of om in ieder geval een poging te doen.
Zodra ik mijn hand op de deurklink leg hoor ik achter mij: 'Waar denk jij naartoe te gaan?'
'Ik ga weg, je hebt gezegd dat dat mag. Daarnaast is het mijn verjaardag, dat wil ik graag met mijn vrienden vieren.'
'Gefeliciteerd, lieve Jess. Ik heb een cadeau voor je, wacht even.' Patrick loopt weg en ik hoor hem in de woonkamer rommelen. 'Alsjeblieft. Je mag gaan.' Hij overhandigt mij een envelop en nieuwsgierig bekijk ik de inhoud. Het is een stapel foto's met daarop de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik zie Patrick nergens op staan, wel allemaal onbekende mannen en vrouwen. Het meest schokkende zijn de handelingen die ik verricht, ik word misselijk als ik eraan denk. Ik slik de gal weg. Patrick tovert zijn gemene lach tevoorschijn als hij mijn verbijsterde gezicht ziet en zegt: 'Mocht je hier ooit over praten dan zal ik deze foto's verspreiden, Jess.' Ik probeer iets te zeggen, ik kan geen woord uitbrengen. Ik schud snel mijn hoofd en ga weg.

'Jess, je kan niet zomaar drie dagen verdwijnen zonder dat wij daarvan op de hoogte zijn,' zegt Lex boos. Ook Martine kijkt boos en tuit haar lippen afkeurend. 'Het is natuurlijk prima als je een paar dagen bij je vriendje blijft slapen, maar laat het dan weten.'
'Het spijt me,' zeg ik zacht en buig mijn hoofd.
'Alles bij elkaar genomen moeten wij je mededelen dat er hier geen plek meer voor je is,' zegt Martine. Ik kijk haar geschokt aan maar ze heft haar hand ter geruststelling op.
'Je bent achttien geworden, dat betekent dat wij moeten stoppen met de begeleiding. We helpen je uiteraard nog met het zoeken van woonruimte, daarna moet je het zelf doen.' Martine pauzeert even en vervolgt: 'Ik wil er wel bij zeggen dat als je nog geen achttien was geworden je ook had moeten vertrekken. Alle akkefietjes, het drugsgebruik, wilde feestjes... Onnodig om te zeggen dat het echt ongewenst gedrag is.'
'Ik gebruik niets meer, al drie dagen niet,' zeg ik. Het is geen leugen, ik ben zo nuchter als het maar kan en het nieuws dat ik moet vertrekken laat ik over mij heen komen. Ben ik wel klaar om het allemaal zelf te doen? Ik heb iemand nodig, iemand die er voor mij is en die mij aandacht geeft. Liefde heb ik niet nodig, besluit ik. Liefde maakt alles kapot en de enige die mij ooit liefde heeft gegeven is er niet meer.
'Waar denk je nu aan?' vraagt Lex.
'Aan mijn moeder. Ik denk dat ik haar mis.'
'Natuurlijk mis je haar, zij had je moeten voorbereiden op een zelfstandig leven, niet wij.' Lex knikt ter bemoediging en ik voel ergernis op komen borrelen.
'Ik ga mijn spullen inpakken,' zeg ik en sta op. Martine en Lex knikken allebei maar zeggen verder niets.
Eenmaal op mijn kamer komt Coby binnen. 'Hoi, lieverd! Gefeliciteerd!' Ze knuffelt mij en geeft mij een cadeautje.
'Een cadeautje? Voor mij?' Ik pak het snel uit en hou even later een boek in mijn handen: “Koken voor beginners”. Coby grinnikt. 'Het was naar aanleiding van jouw poging om macaroni te maken. Sorry dat ik het nu pas zeg maar het was echt niet te vreten.'
Geschokt sla ik mijn hand voor mijn mond. 'Ik heb dat wel tientallen keren voor jullie gemaakt! Omdat jullie niets zeiden dacht ik dat het lekker was!' Ik schiet ook in de lach en ik merk dat alle spanning van de afgelopen dagen van mij af glijden. Coby kijkt mij serieus aan.
'Waar was je?'
'Ik was bij Patrick.' Ik aarzel even omdat ik niet weet of ik het Coby moet vertellen of niet. Ik denk aan de foto's die onderin de bak met sokken liggen en besluit niets te vertellen. 'Ik heb denk ik niet in de gaten gehad dat ik er drie dagen ben geweest, het was gewoon te gezellig.' Blijkbaar heb ik de afgelopen jaren geleerd om goed te kunnen liegen, Coby accepteert mijn uitleg.
'Kom,' zegt ze. 'We gaan boodschappen doen en samen koken, Vincent zou het toetje meenemen zei hij. Hij bromde iets onverstaanbaars en het enige woord dat ik hoorde was “softijs”.'
'Coob, ik ga verhuizen.'
'Verhuizen? Oh ja, omdat je achttien bent natuurlijk. Waar ga je wonen? Heb je al iets gevonden? Blijf wel in de buurt als je wil, dan kunnen we nog heel vaak afspreken.' Coby's enthousiasme werkt aanstekelijk en neem mij voor om morgen zelf actief op zoek te gaan naar een appartement.

Het aanbod voor een appartement komt uit onverwachte hoek en ik ben blij en verdrietig tegelijk. 'Jess, met Marvin. Ik heb een appartement voor je gevonden, in Rotterdam.'
'Rotterdam? Wat heb ik daar nou te zoeken?' Ik klink agressief en heb geen idee waarom. Misschien dat het verhuizen naar de Randstad mij angst aanjaagt.
'Rustig maar, meisje, ik bedoel het goed. Ik heb via mijn maatje ook werk voor je als je wil.' Marvin klinkt vriendelijk en ik heb geen reden om aan hem te twijfelen.
'Vertel!' Ik probeer enthousiast te klinken en voel tegelijkertijd mijn keel dichtknijpen.
'Ik hoor de angst in je stem. Kom anders even langs, dan kan ik je alles vertellen.'
'Ik kom er nu aan.' Ik loop naar het kantoor van Lex en klop aan.
'Binnen.'
'Hoi, ik ga even naar een vriend, hij heeft een appartement en werk voor me,' zeg ik gemaakt vrolijk.
'Dat is goed nieuws, Jess!' Lex legt zijn pen neer en kijkt mij blij aan. 'Heb je al wat meer details?'
'Nee,' zeg ik en schud mijn hoofd. 'Ik ga nu naar Marvin om een en ander te bespreken. Het is namelijk in Rotterdam.'
'Rotterdam?' Lex trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt mij vragend aan. Ik haal mijn schouders op.
'Ik denk dat het helemaal niet zo verkeerd is om helemaal opnieuw te beginnen in een grote stad. Ik heb er eigenlijk wel zin in!' Ik weet dat Lex mij langer kent dan vandaag en ik weet ook dat hij allang weet dat ik niet sta te popelen om te gaan verhuizen, laat staan naar Rotterdam.
'Je moet doen waar jij je goed bij voelt, Jess,' zegt Lex en pakt zijn pen weer op. 'Ben je een beetje op tijd terug?'

'Ik kreeg een envelop met een interessante inhoud,' zegt Marvin als ik binnenkom. Mijn adem stokt in mijn keel en kijk Marvin angstig aan. Hij geeft mij de envelop en maak deze met trillende vingers open. Het zijn foto's van Marvin en mij samen.
'Hoe kom je hieraan?'
'Patrick gaf deze aan mij en dreigde deze te gaan verspreiden als ik hem zou vertellen waar jij naartoe gaat verhuizen. Ik heb hem mijn huis uitgegooid en gemeld dat hij dat vooral maar moest doen. Ik zou mijn leven geven om jou te beschermen. Hij weet dus van niks.'
'Wat is het toch ook een kneus, ik kreeg ook een envelop met foto's en bijbehorende bedreigingen. Ik denk dat het goed is als ik naar Rotterdam ga verhuizen. Dus vertel, wat heb je voor me?'
'Gewoon een simpel appartement aan de Viervantstraat, in de Alexanderpolder, een mooie manier om te starten.'
Ik knik. 'En het werk?'
'Je hebt natuurlijk in het eetcafé gewerkt, dus ik heb een soortgelijke baan voor je weten te regelen. In de binnenstad. Dus, wat zeg je ervan?' Marvin kijkt mij stralend en trots aan en ik lach terug.
'Lijkt mij geweldig! Per wanneer?'
'Direct. Ik geef je het telefoonnummer van Niels, hij heeft het allemaal geregeld en je kan hem bellen om verdere afspraken te maken.'
'Bedankt, Marv, ik waardeer echt alles wat je voor me hebt gedaan,' zeg ik met een brok in mijn keel.
'Stoere Jess, we gaan nu niet sentimenteel doen hè? Ik ga jou ook missen.' Marvin omhelst mij en we doen allebei geen moeite om elkaar snel weer los te laten.

Terwijl ik de laatste doos in de woonkamer zet denk ik ineens weer aan Eva en aan onze plannen om samen naar Amsterdam te gaan verhuizen.
'Volgens mij was dit het laatste,' zegt Marvin en ik ben blij dat hij er vandaag is. Niet dat ik ooit gevoelens voor hem heb gehad, het is toch een goede vriend in alle opzichten.
'Zal ik maar gaan koken? Zo vaak zullen we elkaar niet meer zien,' glimlacht Coby en gaat op zoek naar servies en pannen.
'Ik wil weer studeren,' zeg ik tegen Coby. 'Misschien iets in de richting van bedrijfseconomie of iets dergelijks, ik wil niet niet de rest van mijn leven serveerster zijn.'
'Wat een geweldig goed idee! Ik twijfel nog, maar ik denk dat het ons verder zal brengen in het leven. Denk je niet?'
Er klinkt gerinkel uit de broekzak van Marvin, hij vist zijn telefoon eruit en neemt op. Ik maak een notitie in mijn hoofd dat ik ook nodig zo'n mobiele telefoon moet kopen.
'Niels komt straks langs en neemt een vriend mee,' deelt Marvin mee. Ik knik afwezig en pak wat dozen uit. Als ik in ieder geval maar beddengoed en handdoeken heb dan komt de rest morgen wel.
Nog nagenietend van de kookkunsten van Coby gaat de bel en ik was alweer vergeten dat Niels langs zou komen.
'Hoi Niels en vriend, kom erin,' zeg ik en zodra ik de vriend van Niels zie valt mijn mond open en weet ik niets meer te zeggen.
'Jij moet Jess zijn, ik ben David.'