Jess, tussen fictie en non-fictie #8

Elke keer als David mij aankijkt heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds krijg ik er kippenvel van, maar dan niet het goede soort. Anderzijds is het lang geleden dat er iemand op die manier naar mij kijkt. Met enige weemoed denk ik terug aan Remco, hij kon ook zo naar mij kijken. Op de momenten dat David mij weer indringend aankijkt mis is Remco en zou ik zo weer rechtsomkeert maken naar Hoogeveen. Meestal direct schud ik het van mij af, dat was een ander leven en niet bepaald een om trots op te zijn.
David is anders, hij is volwassener en net een tikkeltje te glad. Toch weet hij mij elke keer weer te raken, de ene keer met een klein cadeautje, de andere keer met een onverwachts bezoekje. Het meest vreemde van alles is dat hij mij met nog geen vinger heeft aangeraakt. Hij probeert me ook niet te verleiden om drugs te nemen, hij weet dat ik die rommel heb afgezworen. Ik weet na een paar maanden nog steeds niet wat hij precies van mij wil. Elke keer als ik het hem vraag glimlacht hij en klopt mij dan zachtjes op mijn schouder. 'Ik wil helemaal niets van je, Jess. Ik vind je leuk en wie weet komt er een dag dat je mij ook leuk vind. Gewoon op jouw tempo, want als het aan mij lag waren we gister al uit eten geweest.'
“Hij is veel te mooi voor je Jess, je bent te gewoon voor hem. Te lelijk ook. Jij hoort bij gewone mannen, die net niet mooi zijn.” De stem in mijn hoofd waarschuwt mij al heel lang voor David, maar ik merk dat ik de stem steeds meer weet te negeren.
In een opwelling bel ik Coby. 'Coobster, ik moet met je praten!'
'Jezus Jess, weet je wel hoe laat het is,' zegt een slaperige Coby. Ik kijk snel op mijn horloge.
'Sorry, ik had even geen idee. David is net weg, hij zei weer hetzelfde als altijd. Wat moet ik doen?'
'Hou nou eens op met dat getwijfel!' Coby klinkt ineens heel wakker. 'Of je maakt een move of je haakt af. Dat eeuwige gedraai om David heen. Ja, hij is misschien te mooi om waar te zijn en ja, het is een gladjakker, maar hij lijkt oprecht. Als ik het mis heb mag je me vermoorden.' We schieten tegelijk in de lach.
'Zoals altijd weet je het weer goed te verwoorden. Het wordt tijd dat ik hem eens aan de haak sla. Ga maar gauw weer slapen, spreek je snel.'

'Sorry, Jess, WAT zei je? Wil je met me uit eten? Zeg je eindelijk “ja”?' Ik kijk David aan en knik. Daarop slaat hij zijn armen om mij heen en drukt zijn lippen op de mijne. Hij zoent in ieder geval net zo goed als dat hij eruit ziet en ik laat mij een klein beetje gaan. Als hij zijn hand onder mijn shirt schuift duw ik hem weg. 'Rustig aan zei je toch? Op mijn tempo?'
'Je hebt gelijk,' zegt David en gooit ter overgave zijn handen in de lucht. 'Ik heb zo lang op je gewacht dat ik misschien nu ietwat ongeduldig ben.' Hij grijnst schaapachtig en daarmee zorgt hij weer eens voor knikkende knieën.
'Zullen we na het eten naar jouw huis gaan?' vraag ik terwijl ik een slok hete thee neem. Ik probeer nonchalant te klinken, ik ben nog nooit bij hem thuis geweest. Elke keer had hij een excuus en wist hij het uit mijn hoofd te praten.
'Daar lijkt het mij inderdaad nu wel tijd voor,' knikt hij. Verrast kijk ik hem aan, ik ging er al vanuit dat hij weer met een smoes zou komen. 'Nou, hup! Douchen, we moeten over een half uur weg.'
'Hoe bedoel je?'
'Ik reserveer al weken elke zaterdag een tafeltje aan het water,' zegt David schouderophalend alsof het niks is. Ik grijns en vlucht snel de douche in.
Het lijstje in mijn hoofd met dingen die ik moet doen wordt steeds langer. Dit keer komt de kapper en schoonheidsspecialiste erbij. Ik kijk naar mijzelf en vraag me af wat hij in hemelsnaam in mij ziet. Saai melkboerenhondenhaar, fletse ogen en een treurige glimlach. “Laat het dan los en enjoy the ride,” hoor ik in mijn hoofd. Voor het eerst geef ik de stem gelijk.

'Wauw! Woon je hier?!' We stoppen voor een prachtig huis en David loopt snel om de auto heen om het portier voor mij open te houden. Het kan niet anders dan dat het echt te mooi is om waar te zijn. Wat vertelde David ook alweer over zijn werk? Iets met investeren in bedrijven en goede zakelijke deals afsluiten. Daar zal inderdaad een hoop geld mee gemoeid zijn.
'Kom duifje, laten we direct naar boven gaan,' fluistert David in mijn oor en pakt mijn hand. Gewillig laat ik mij meevoeren en ondertussen begint de stem weer te zeuren. “Ga nou niet te snel, rustig aan. Hij is gek op je, hij wil echt wel wat langer wachten op de seks.” Zou de stem gelijk hebben? Moet ik mij niet laten meeslepen?
'Lieve mooie Jess, waar zit je met je gedachten?' David pakt mijn kin vast en kijkt mij indringend aan. Direct voel ik de kippenvel weer opkomen en ik sta direct op.
'Ik wil naar huis, David,' zeg ik zachtjes. David knikt. 'Ik breng je.'

'Jess, Jess, Jess, wat moet ik toch met jou? Je maakt een wanhopig man van mij.'
'Sorry, David.' Ik aarzel even maar besluit toch open kaart te spelen. 'Je bent ergens te mooi om waar te zijn en je bezorgt mij een dubbel gevoel. Ik weet gewoon niet zo goed wat je van mij wil. En ik weet niet zo goed wat ik wil. Ik voel me gewoon zo nietig in vergelijking met jou en er zijn vast hordes mooie vrouwen die je zonder moeite kan krijgen.' Ik laat mijn hoofd hangen en de tranen druppen op mijn handen.
'Kijk mij eens aan.' Weer die blik... 'Ik wil jou, niemand anders. Je bent bijzonder, oprecht en het allerbelangrijkste is dat jij jezelf bent. Natuurlijk wil ik een dag met je winkelen zodat je eindelijk eens van die afschuwelijke garderobe afkomt en natuurlijk wil ik dat je je mooi voelt. Maar wel op je eigen tempo. Ik blijf het herhalen, zo lang als nodig is. Ik wacht wel op je.'
Voor het eerst geloofde ik hem. Voor het eerst had ik geen kippenvel. Voor het eerst voelde ik voorzichtig wat kriebelen in mijn buik. Voor het eerst hoorde ik geen zeurende stem. Dat geeft me moed en ik haal diep adem. 'Morgen een rondje Koopgoot dan?' glimlach ik en stap snel uit voordat ik spijt krijg. David stapt ook uit en leunt op zijn auto. 'Koopgoot? Ik weet wel iets beters. Ik haal je om 12 uur op, we gaan eerst lunchen.' Dat laatste klonk als een bevel, maar dat hoor ik niet. Ik knik lachend en werp hem een handkus toe. 'Tot morgen!'

'Je hoeft niet meer te werken als je dat wil,' zegt David en hij zet alle tassen met aankopen in de kofferbak. 'Als je wil betaal ik de huur van je flat en zal ik ervoor zorgen dat je niets tekort komt.'
'Ik geloof niet dat ik zo afhankelijk wil zijn,' lach ik en schud mijn hoofd. 'Ik moet trouwens opschieten, ik moet werken.'
'Bel af en ga met mij mee. Ik moet naar een vervelend zakendiner en ik wil jou daar bij hebben.' Weer klinkt het als een bevel, dit keer hoor ik het wel. Ik schud mijn hoofd. 'Ik moet echt werken, David, sorry.' Ik probeer vastberaden te klinken maar zelfs ik hoor de aarzeling.
'Toe, alsjeblieft?' fleemt David en strijkt met zijn vinger over mijn rug, hij weet dat ik daar gevoelig voor ben.
'Marvin komt ook nog vanavond, hij blijft slapen.' Ik weet niet waarom ik dat zeg, ik weet dat hij daar chagrijnig van wordt.
'Dus met hem neuk je wel en met mij niet?' David trapt nors tegen een paaltje en kijkt mij kwaad aan.
'Je weet best dat ik dat niet doe,' zeg ik kalm. Inwendig rol ik met mijn ogen, hij kan soms echt onuitstaanbaar zijn. 'Marvin is mijn beste vriend, ik heb veel aan hem te danken. Dus doe even normaal, wil je?'
'Toch voel ik mij het vijfde wiel aan de wagen als jullie samen zijn.'
'Kom dan niet als hij er is,' snauw ik. 'Ik loop wel naar huis.'
'Doe niet zo raar, ik breng je gewoon thuis. Sorry, Jess, ik gedroeg me als een hork. Het spijt me, echt.' De kus die hij mij geeft maakt me voor de zoveelste keer een weekdier en ik glimlach toegeeflijk. 'Het is al goed. Accepteer nou maar gewoon dat Marvin mijn vriend is, maar zoek er niets achter. Dat is verleden tijd.'
'Dus je gaat mee straks?'
'Nee, David. Ik moet werken en daarna ga ik met Marvin wat drinken in de stad.'
'Neem hem dan mee naar een feestje, ik zal jullie op de gastenlijst laten zetten.'
'Feestje? Daar heb je niets over verteld?' Ik trek mijn wenkbrauwen op en knipper een paar keer met mijn ogen. Wat is dit nu weer voor een truc?
'Dat was een verrassing. Ik ging er vanuit dat je mee ging eten, en nou ja... ehm... Feestje dus,' lacht David.
'Ik heb wel zin in een feestje. Moet ik mij ervoor omkleden?'
'In een van de tassen in de kofferbak zit een prachtige blauwe jurk, die is daar uitermate geschikt voor,' knipoogt David. Blauwe jurk? Wat voor blauwe jurk? Wanneer en hoe... David ziet mij nadenken en lacht. 'Ik voelde me teveel toen je schoenen aan het passen was en ben er even tussenuit geglipt.'
'Ik ben benieuwd!'

'Wauw Jess, je ziet er sprookjesachtig uit!' fluit Marvin goedkeurend. De stof van de jurk is soepel en fluweelzacht, hij zit perfect en ik voel me bijna een prinses. Het goede gevoel verdwijnt net zo snel als dat hij is gekomen.
'Marv, wat wil David toch van mij? Ik ben een grijze muis, deze jurk is een vlag op een modderschuit. Ik ben hem helemaal niet waard.'
'Niet piekeren, lieverd. Je bent prachtig, geloof me.'
'Ik heb zo'n dubbel gevoel bij David, het klopt gewoon niet.' Ik kijk Marvin aan en ik zie dat hij meer weet. 'Vertel, wat weet jij wat ik niet weet?'
'Je weet toch wat voor werk David doet?' Ik knik. 'Wat is daarmee? Is het illegaal? Vertel, Marv! Ik heb er recht op!' Mijn stem klinkt schril en ik vraag niet eens hoe het kan dat Marvin het weet.
'Ik moet het je niet vertellen, het zou je alleen maar verdrietig maken. En het is te lang geleden dat je gelukkig was. Je hebt recht op geluk, niet op alles willen weten.'