Zo zijn ook hun vaak daar te vinden als ik daar bezig ben. Maar tijdens het koken of bakken is altijd het hekje dicht. Voor hun veiligheid maar ook die van mij. En altijd als ik het avond eten aan het maken ben is mijn man nog niet thuis dus zijn hun gewoon lekker aan het spelen of staan ze bij het hekje te kijken wat mama aan het doen is. Op zo'n moment voel ik me gewoon intens gelukkig!!! Dat hun beide zo geboeid naar mij kunnen kijken maar ook als ik naar hun kijk terwijl ze spelen. Mijn hart maar dan een enorme vreugde sprong. Je kunt je wel indenken dat ik als huismama met een enorme grote lach op mijn gezicht loop de hele dag. Het feit dat ik de heledag thuis kan blijven bij mijn kindjes heb ik te danken aan mijn prachtige man. Hij werkt zich elke dag helemaal kapot en komt vaak echt helemaal uitgeput thuis. Zodra ik zijn auto zie aankomen ren ik enthousiast, schreeuwend 'papa is thuis' naar de voordeur. Natuurlijk komen mijn beide kindjes achter me aan. Allebei schreeuwen ze net zo hard mee natuurlijk hihi. Als mijn man de auto uitstapt zie ik gewoon dat hij bek af Is maar zodra hij mij en de kindjes zie, licht zijn gezicht op. Zo mooi om te zien. En dan weet ik weer dat ik met de juiste man getrouwd ben. 

Mijn zoontje is een echte stuntpiloot. Hij heeft echt al een heleboel val partijen echter de rug. En dat terwijl mijn dochtertje dat helemaal niet had. We hebben natuurlijk allang alle maatregelen genomen zoals hoekjes op de punten van de tafel maar meneer valt altijd ergens waar die hoekjes niet zitten. Zo ben ik van de week gewoon op de bank gaan zitten en hem gaan observeren. En wat blijkt nou hij loopt op de zijkant van zijn voetjes. Nooit opgelet en nooit gezien ook. Hij heeft natuurlijk wel schoentjes alleen dat zijn niet van die goed steunende, stevige schoentjes. Maar toen dacht ik opeens dat ik van mijn zus voor mijn dochtertje toen een paar schoentjes had gekregen die echt heel stevig zijn van het merk Clark zijn ze geloof ik. Dus ik gewoon die schoentjes opgezocht en bij hem aangetrokken. Heb er wel even om moeten lachen aangezien ze hartstikke roze zijn met jawel roze glitterstof. Maar het maakt op dit moment niet uit!!! Want sinds hij de schoentjes aan heeft is hij niet meer gevallen. Een echte win win dus!!! Binnenkort maar eens opzoek naar wat mannelijke schoentjes voor mijn kereltje. 

Ik ben dus al mama van een dochtertje van nu 2 jaar en een zoontje van nu 1 jaar maar het spookt al heel wat dagen in mijn hoofd dat ik graag nog een kindje wil. Alleen mijn man wil het dus absoluut niet. Mijn man werkt en ik ben thuis voor de kindjes. We hebben het niet heel breed maar dat hoef van mij ook niet. We hebben elke avond eten en ik kan mijn kinderen opvoeden zoals ik dat wil. Met mijn normen en waarden en niet die van een kinderdagverblijf. Nog een kindje erbij is totaal niet logies maar toch denk ik er de laatste tijd erg veel aan. We hebben totaal geen plaats in huis. Alle slaapkamers zijn bezet maar ik heb het idee als we het nu niet doen het nooit meer word. Oké ik ben nog jong maar de jaren vliegen voorbij hier. Ik zie ook echt overal weer vrouwen zwanger en dan denk ik, dat wil ik ook!!! Mijn beide kindjes zijn enorm makkelijk dus nog een baby erbij kan ik gewoon aan. Ik heb al heel wat meegemaakt in mijn korte leven waardoor ik aardig stevig in mijn schoenen sta. Ik weet ook niet goed hoe ik hier over moet beginnen met mijn man. Iemand hier ervaring mee? Dan hoor ik het graag :-)

Ondertussen waren wij dus thuis aangekomen met onze dochter en helaas de antibiotica. We wisten op dat moment nog steeds niet wat ze nu had maar ze deed het heel goed en dat deed me heel veel goeds. Toen we thuis kwamen stond er een hele lieve kraamverzorgster voor ons klaar en ook al was ik al vrij mobiel was het toch fijn dat ze er was. Het is toch je eerste kindje en als je dan thuis komt moet je het toch opeens zelf gaan doen. De tijd met de kraamverzorgster vloog voorbij en toen moesten we het echt zelf doen. Borstvoeding lukt helaas niet omdat ze me in het ziekenhuis heel erg slecht hadden begeleid dus was alles ermee gestopt dus dan maar flesvoeding. Voor de paps ook erg leuk om zijn kleine meisie te voeden. Ook al maakte we ons enorme zorgen over wat ze nu had genoten we enorm van onze kleine meid. De aankomende maanden gingen niet makkelijk worden want het was ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Eerst bij ons eigen ziekenhuis in Emmen. De kinderarts en dermatoloog die kende we ondertussen wel en dan ook nog naar het consultatiebureau. Elke keer als ze nou net eindelijk lag te slapen moesten we haar weer wakker maken omdat we naar het ziekenhuis moesten. En dan nog al die onderzoeken. Constant uitkleden en onderzoeken en weer aankleden en ze was al zo moe. En dan naar Groningen. Ook zo'n pokken eind rijden. Daar ook weer allerlei onderzoeken maar het was voor een goed doel. De onderzoeken vielen op zich wel mee maar toen moesten we bloedprikken aangezien ze een vermoeden hadden wat het kon zijn. Daar heb ik wel even een traantje gelaten. Echt zo zielig. Zo'n klein handje en zo'n grote naald. Na het prikken viel ze dan ook als een blok in slaap op mijn schouder. Ze had de hele dag nog niet geslapen want ze had allemaal vervelende onderzoeken. Na het bloedprikken moesten we 2 weken wachten op de uitslag. En ik kan je vertellen dat waren de 2 langste weken van mijn hele bestaan. Maar daar was uiteindelijk dan de uitslag : pigmenti incontinentia. Nog nooit van gehoord. Het is een genetische afwijking die alleen meisjes kunnen krijgen aangezien het te maken heeft met het X-chromosoom. Wij dames hebben er daar 2 van dus als er eentje 'ziek' is kan de andere het overnemen. Jongens/mannen hebben maar een X-chromosoom als mijn dochter een jongen was geweest zou het een miskraam worden. Er komt helaas nog veel meer bij de zieke kijken. Zo heeft mijn dochter een verhoogde kans op epileptische aanvallen, kan ze blind worden, kan ze kale plekken op o.a. haar hoofd krijgen, rare, verlaten of geen tand groei, rare nagel groei en nog veel meer. Maar geluk bij een ongeluk. De enige gespecialiseerd arts in heel Europa zit in Groningen dus dat is gelukkig dichterbij dan Spanje of zo. Nu we dus weten wat onze kleine dame heeft, word het tijd dat we ons zelf laten onderzoeken. We willen natuurlijk graag weten of het bij ons weg komt en zo ja bij wie. Dus weer bloedprikken maar dit keer gelukkig voor ons. En weer moesten we 2 ontzettend lange weken wachten. Uit de uitslag bleek dat we geen van beide drager waren dus onze dochter had gewoon dikke vette pech gehad. Op de dag van vandaag zou ik nog steeds niet weten waar aan het zou hebben gelegen en in het begin nam ik het mezelf vaak kwalijk ook al kon ik er helemaal niks aan doen. Ondertussen ging het met ons wel heel goed. De eerste 3 maanden waren een hel maar na die 3 maanden namen de ziekenhuisbezoeken af en kwamen wij in rustiger vaarwater terecht. Onze meid deed het enorm goed en kon eindelijk overdag haar dutjes pakken wat er toe leiden dat ze ook de nacht door ging slapen. Dat scheelt echt een hele hoop aangezien je dan zelf ook je rust kunt pakken. We maken regelmatig ‘uitstapjes’ naar mijn schoonouders. Waren we er toch even uit. Zo ook die ene keer. Ik was al een tijdje verschrikkelijk moe en was sinds die dag ook al de hele dag enorm misselijk. Dus ik begon er over tegen manlief en die had ook al zo’n vermoeden. Een test doen durfde ik gek genoeg niet. Die deed ik pas ook toen manlief naar zijn werk was vertrokken. En ja hoor positief. Ben je eerst zo enorm lang bezig met nummer 1 en nummer 2 komt letterlijk uit de lucht vallen. Ik wist niet of ik nu moest huilen van blijdschap of van verdriet. Natuurlijk was ik blij met nog een kindje maar het was wel heel snel. 2 maanden na de bevalling was ik dus alweer zwanger. Toen toch maar manlief bellen om hem het goede nieuws te vertellen. Gelukkig was hij net zo blij als mij na dat ik van de schrik was bijgekomen. Aangezien ik nog niet zo lang geleden was bevallen dus mijn baarmoeder dus nog aardig uitgerekt was kon ik mijn zwangere buik al snel niet meer verbergen. Zo liep ik dus een keer met mijn dochter in de kruidvat toen er een vrouw naar me toe kwam of ze wat mocht vragen. Ze vroeg dus of ik alweer zwanger was. Toen ik dus ja zei keek ze me toch raar aan. Ze zei wat doe je je toch aan meisje. Zo onbeschoft !!!! Maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Ik was toen ook gewoon weggelopen. Rare vrouw was dat. Had haar ook nog nooit gezien en dan zoiets zeggen. Maar goed waar was ik. Owja die enorm dikke buik. Ondertussen wisten zo’n beetje alle mensen in mijn omgeving dat ik alweer zwanger was. Verbergen zat er nu helemaal niet mee in maar dat wilde ik ook niet. Ik was weer zwanger van een prachtig wondertje en ondertussen kwam de 20 weken echo dichterbij. Ik ben enorm nieuwsgierig dus wachten tot de bevallig met het geslacht zit er niet in. Ook dit keer was het super spannend en waren we benieuwd wat het werd. Allebei was welkom maar we hoopte op een jongetje. En ja hoor !!! Een jongen !!! Hartstikke blij natuurlijk. We hadden al een prachtige meid en nu ook een prachtige jongen !!! Het volgende waar we naar uit konden kijken was onze bruiloft. We gaven geen groot feest aangezien ik daar gewoon te zwanger voor was. Je word op zo’n dag echt geleefd en dat zag ik niet zitten. Dus dan maar op een ochtend gratis op het gemeentehuis en voor naaste familie een feestje thuis. Gewoon even een hapje en drankje. Mijn getuige was mijn broertje en die van mijn man zijn broertje. Aangezien mijn vader en broertje van ver moesten komen mocht niet alleen mijn broertje mee naar het gemeentehuis maar ook mijn vader. Dat was maar goed ook aangezien onze dochter niet mee het kamertje in mocht. Te belachelijk voor woorden eigenlijk. Het was letterlijk in 5 minuten klaar maar gelukkig kon mijn vader even oppassen wat hij met veel plezier deed. Het was ook zeer geslaagde dat met natuurlijk de nodige drama… Er is toch altijd wel iemand die zo’n dag moet verpesten voor je. Gelukkig verliep de rest van de zwangerschap goed. Wel had ik het enorm zwaar. Onze dochter liep nog niet dus moest ze wel getild worden en dat was loodzwaar. Tegen het einde van de zwangerschap had ik dus enorm last van mijn bekken. Gelukkig nam mijn man zoveel mogelijk uit handen. Her rommelde al een tijdje en op 5 december verloor ik bloed. Aangezien mijn vorige bevalling was ingeleid had ik geen idee wat me te wachten stond. Toch maar even het ziekenhuis bellen en we mochten komen. Eerst maar even een oppas regelen voor dochterlief die gelukkig al op de hoogte waren. Ze bleef wel vaker bij mijn schoonouders slapen dus konden we met een gerust hart naar het ziekenhuis. De weeën waren er ook dus het was echt begonnen. Ik moest dus ook blijven. Het was ongeveer 7 uur in de avond toen we dus ik het ziekenhuis lagen. De weeën kwamen regelmatig en ik kon ze net als bij de eerste bevalling goed wegpuffen en dat zonder zo’n cursus !!! Het ging eigenlijk vrij goed tot dat ze besloten dat het hun niet snel genoeg ging en in dus aan de weeën opwekkers moest. Daar reageerde ik heel heftig op en met 5cm ontsluiting had ik al pers weeën. En maar weg blijven puffen, het viel niet mee en met 7cm kon ik het niet meer. Ik was uitgeput en had enorm veel pijn. Ik raakte in paniek en schreeuwde dat ze maar een keizersnede moest doen omdat ik het niet meer trok. Ik mocht met de volgende perswee mee persen en dat deed ik dus ook. Het luchten enorm op dat ik eindelijk mocht persen terwijl het enorm pijn deed. Met 7 cm heb ik dus uiteindelijk mijn 4 kilo wegende zoontje op de wereld gezet. Tijdens de uitdrijving was was de snavelstreng geknapt dus alles en iedereen zat onder. Ik had totaal niks door want ik was mijn zoontje aan het bekijken. Mijn man liep opeens weg en ik had geen idee waar hij nou heen ging. Nou hij ging dus zijn gezicht schoonmaken aangezien hij helemaal onder zat. En dat terwijl hij bij het hoofdeinde zat. En natuurlijk moest hij even foto’s maken van de bende. 1 verpleegkundige zat helemaal onder het bloed maar haar hebben we helaas niet op de foto gezet. Was leuk voor later hihi. Ondertussen werd in opgelapt. Daar waren heel wat hechtingen voor nodig. Graag wilde ik douche maar ik kon niet van het bed afkomen. Mijn hele bekkenbodem was naar de galemiezen (voor mijn gevoel) en ik had enorm veel pijn. Ook was ik dus de hele nacht bezig geweest met bevallen en was ik kapot. Terwijl mijn zoontje aan de borst dronk ben ik in slaap gevallen en werd ik wakker omdat er iemand aan mijn borst zat. Het was mijn man die even een handje hielp. Tijdje later naar de kraamafdeling gereden met gelukkig mijn kind bij me. Manlief was naar huis om te douche en ook te slapen want ook hij was de hele nacht wakker geweest. En ook ik heb eerst even een paar uur geslapen. Werd wel wakker gemaakt voor ontbijt. Ben natuurlijk wel netjes gebleven maar ze mochten van mij dat ontbijt ergens steken wat de zon niet scheen want ik wilde alleen maar slapen, slapen en nog eens slapen. Gelukkig dacht ik daar na een paar uurtje slaap wel anders over en wilde ik eten. Mijn man belde zijn kant van de familie en ik mijn kant van de familie. Natuurlijk waren ze allemaal blij dat ze het nieuws hoorde dat hij er was. En de naam vonden ze mooi. Aangezien onze dochter is vernoemd naar mijn kant van de familie, kreeg onze zoon zijn tweede naam van mijn man zijn kant van de familie. Mijn man zijn opa leeft nog dus vonden wij het mooi om zijn naam de tweede naam van onze zoon te laten worden. Hij was enorm vereerd en heeft het op de dag van vandaag er nog steeds over. Iedereen in zijn omgeving moet het ook elke keer weer aanhoren en wij vinden het dan alleen maar mooier. Ik liep nog steeds enorm moeilijk maar wilde koste wat het kost naar huis. Maar gelukkig mocht dat ook. Natuurlijk wilde de kersverse opa en oma hun eerste kleinzoon zien dus alleen hun hebben we die avond nog over de vloer gehad. Voor de rest wilde we geen bezoek omdat het een enorm zware bevalling was geweest. We zeiden ook dat we vanzelf wel zouden aangeven wanneer we bezoek wilde ontvangen. De eerste nacht thuis verliep alles behalve vlekkeloos. Ik kon niet zelfstandig uit bed dus moest ik geholpen worden door manlief. Omdat ik ook verging van de pijn was borstvoeding niet te doen. Ik kon niet zitten, niet liggen, niet staan en al helemaal niet lopen. Ik had al een tijdje last van mijn bekken maar zat er nu helemaal door heen. Op dat moment had ik genoeg aan mezelf en kon ik de borstvoeding er niet bij gebruiken. We hadden flesvoeding in huis dus hebben we dat maar gegeven. Die nacht hebben we amper geslapen. Ik wist niet hoe ik moest liggen want alles deed pijn. Gelukkig was en is mijn man mijn grote steun en toeverlaat. Onze dochter was nog steeds uit logeren. We wilde eerst even kijken hoe de eerste nacht zou verlopen. Die verliep dus waardeloos maar besloten toch de volgende nacht onze dochter maar thuis te laten komen aangezien we het uiteindelijk toch moest. De tweede nacht was nog erger dan de eerste. Onze zoon werd wakker dus ook onze dochter. Beide huilen en aangezien ik niet zelf uit bed kon had mijn man dus een derde ‘kind’ erbij. Die nacht hebben we weinig geslapen maar gelukkig konden we overdag wel wat extra slaap pakken omdat dan de kraamverzorgster er was. Helaas niet de zelfde als mijn onze dochter en er was ook totaal geen klik met deze vrouw. Ze was gelukkig wel lief voor onze dochter en dat vond ik ook belangrijk. Ondertussen had ik nog steeds veel pijn en ging ik achteruit lopend door het huis. Het was best hectisch in huis met een baby een nog net geen eenjarige en een licht gehandicapte vrouw. Aan bezoek had ik totaal geen behoefde maar mijn schoonzusje was enorm aan het aandringen dat ze langs wilden komen dus vooruit dan maar. Gelukkig waren ze snel weer de deur uit want ik had genoeg aan de drukte die er al was. Onze dochter was een engeltje en de tweede nacht met zijn vieren ging een stuk beter. Onze dochter werd wel weer wakker maar is gelijk weer gaan slapen. Ik kon al een stuk sneller met hulp uit bed komen zodat ik naar de wc kon en mijn man onze zoon een voeding kon geven. Natuurlijk hadden we met al onze facebook-vrienden gedeeld dat we weer papa en mama waren geworden en de felicitaties stroomede binnen. Maar omdat we het zo druk hadden schoot een like er nog wel eens bij in dus, ja wel je verzint het niet, kreeg ik een boze app van die zwager met de vraag waarom ik het status niet had geliked van mijn schoonzusje. Ik heel netjes uitgelegd dat het niet de bedoeling was en dat we het gewoon druk hebben met twee kindjes. Nou hun vonden dat het wel expres was en verklaarde een uitleg. Ik wist niet wat ik er mee aan moest dus maar niet gereageerd. Dat vond ik op dat moment het beste. Toen kreeg ik weer een app waarom ik niet reageerde. Toen ik mijn man lichtelijk uit zijn slof geschoten. Nu ik daar op terug kijk is het best wel belachelijk zulk gedrag. Dat ze een kraamvrouw op zo’n manier aanvallen om zo iets benulligs als het niet liken van een status. Sinds die hebben we hun ook niet meer gezien of gesproken en vinden we het wel prima zo. Wij ‘missen’ hun totaal niet maar hun ons wel. Ik hoor nog wel eens dat er naar ons gevraagd word door haar. Ze is (denk ik) jaloers want zij wilt ook graag kinderen. Maar ze is nog jong en heeft nog tijd zat. Met onze dochter en zoon gaat het heel goed. Ze zijn echt kop en kont. Hoe lief onze dochter voor onze zoon is, is hartverwarmend. Ze slapen de nacht beide door en dat geeft ons ook een goede nachtrust. Die twee schelen ook niet veel meer qua lengte. Loki haalt Evolet nog in dat weet ik zeker. Ik ben de gelukkigste mama op deze wereld met twee pracht kindjes. Ik had me geen betere kindjes kunnen voorstellen.

Ik was 22 jaar toen we de knoop doorhakten, wij willen graag papa en mama worden !! Nooit gedacht dat dat zo'n lange en hectische tijd zou worden. Het eerste jaar ging gewoontjes. De pil was al een tijdje de deur uit en de condooms nu dus ook. Na een jaar had ik toch een raar gevoel dat er iets niet klopte. Ik werd niet ongesteld maar de testen bleven negatief. Nu man, toen vriend zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken maar toch wilde ik naar de huisarts. Hij kon weinig voor me doen dan me door te sturen naar de gynaecoloog. Met de gezonde tegenzin dus naar het ziekenhuis. Na heel wat testen, die niet altijd even fijn waren, kregen we dan eindelijk de uitslag. PCOS !?! Na de hele uitleg door de gynaecoloog kregen we gelukkig ook wat folders mee zodat we op een rustig moment terug konden wat het nu allemaal inhield. Ik had dus geen spontane eider sprong dus werd ik heel logies ook niet ongesteld. Van de schrik bekomen en kwamen erachter dat er gelukkig nog wel een mogelijkheid was om op natuurlijke wijze zwanger te worden. Wel met een klein beetje hulp door middel van clomiet tabletjes. Vol goede moed vervolgende we onze 'reis' maar na een jaar, ondertussen dus 2 jaar verder, nog niks. Nog steeds niet zwanger terwijl veel vriendinnen wel zwanger werden. Dus toch maar weer naar het ziekenhuis toe. Aangezien je niet lang aan die tabletjes mag wilde ze gaan onderzoeken of mijn eileiders niet 'verstopt' zaten. Dus uitleg over dat onderzoek gekregen en zat er al gelijk tegen op. Al ben ik niet preuts aangelegd, met je benen wijd liggen voor jan en alle man is en blijft niet prettig. Datum was gepland op een dinsdag (Dat weet ik nog zo goed ;-) Vergeet die datum nooit meer) Ze zouden een vloeistof in mijn baarmoeder en eileiders spruiten om zo te kunnen kijken of ze niet verstopt zaten. Voor dat onderzoek moest ik zeker weten of ik niet zwanger was dus op de dag voor het onderzoek voor de zoveelste keer een test doen. Dus wij wachten tot dat hij negatief werd om ons zo voor te kunnen bereiden op de volgende dag maar wat bleek nou POSITIEF !!!! Ik kon het echt niet geloven. Na zo'n lange tijd eindelijk zwanger. Dus gelijk maar het ziekenhuis gebeld en die afspraak afgezegd en een andere afspraak gemaakt om onze kleine boontje ;-) te bekijken. 25 April 2013 hadden we de afspraak voor de eerste echo. En dat terwijl ik 2 dagen eerder (op mijn verjaardag) in tranen was uitgebarsten omdat ik bang was dat mijn grootste droom nooit werkelijkheid zou worden. Het kleine knipperlichtje op de echo was het mooiste wat we ook gezien hadden !!! En ik was al 7 weken zwanger en genoot met volle teugen ^_^ Omdat we gezien hadden dat er een hartje klopte wilde we het nieuws graag delen met onze familie aangezien hun wisten dat we graag papa en mama wilde worden. Eerst waren mijn schoonouders aan de beurt en natuurlijk waren die super blij voor ons. Toen was mijn moeder aan de beurt. Die lag op dat moment in het ziekenhuis want die was al een tijdje aan het vechten tegen kanker. Dat gesprek vergeet ik nooit meer. Ze was druk aan het vertellen hoe het met haar ging want ik vroeg natuurlijk eerst hoe het maar haar ging. Terwijl ze aan het vertellen was stond ik maar van ongeduld voor de woonkamer te springen. Ik kon gewoon niet meer wachten en riep terwijl mams aan het praten was JE WORD OMA !!!! Het werd even stil maar toen zei ze : ik ga er keihard voor vechten want ik wil mijn kleinkind zien. Haar geluk kon niet meer op en ze moest natuurlijk gelijk vertellen aan iedereen die bij haar op de kamer lag dat ze oma werd. En ik hing daar maar (zo trots als een pauw ;-) ) aan de telefoon. Alle felicitaties die ik aan de andere kant hoorde deden me goed. En dat deed mijn mams ook goed. Ik kon gewoon het gezicht voor zien hoe blij ze was. Mijn zwangerschap is gelukkig goed verlopen. Mijn enorm snelgroeiende buik was al snel zichtbaar maar dat boeide me niks. Ik was eindelijk zwanger en de hele wereld mocht het weten. Helaas ging het met mams minder goed. Ik smste en belde vaak om te vragen hoe het ging en elke keer kreeg ik het antwoord dat het goed ging met haar. Dus ik blij natuurlijk. Tot dat ik op een dag telefoon kreeg van mijn tante, dat ik toch meer eens langs mama moest want ze ging in rap tempo achteruit. Omdat ik al een heel eind was gevorderd in mijn zwangerschap viel het op en neer reizen niet mee. (lees Emmen --> Breda en terug) Het lange zitten in de auto was zwaar en ook het vaak naar de wc moeten was erg vervelend en dan heb ik het nog niet over de moeheid gehad maar ik had het er voor over. Ik was gewaarschuwd dat mams er slecht uitzag dus ik bereide me op het ergste voor. Maar hier voor kan je niemand voor bereiden. De vrouw die daar in het bed lag zag eruit als mijn moeder, had de stem van mijn moeder, was mijn moeder maar zag er heel slecht en mager uit. En dat terwijl mijn mams altijd een vrij forsen vrouw was. More to love zeg maar ;-) Toen ik haar zag kon ik niks anders doen dan in tranen uitbarsten. Wat heb ik toen gehuild want ze zag er echt slecht uit. En het ging dus niet goed met haar. Maar dat is wat mama's doen, die willen je niet ongerust maken en maken dan wel eens een leugentje om jou bestwil. Maar natuurlijk was het erg fijn om mijn mams te zien, te knuffelen en haar de baby te laten voelen schoppen !!! Ik had ook een klein kadotje meegenomen natuurlijk. De 3D Echo !!! En wat heeft ze daar van genoten zeg. Ik zag haar helemaal opbloeien en dat deed me goed. Voor dat we helaas weer weggingen hebben we haar verteld dat het een meisje werd en dat haar 2de naam haar naam zou worden. En natuurlijk voelde ze zich enorm vereerd. Dus wij weer de weg op en na zo'n slopende dag heb ik vrij goed geslapen. Alles goed weer als normaal, voor zover dat kon. Tot dat ik een telefoontje kreeg van mijn oudere zus, het ging nu echt heel slecht met mams en of de mogelijkheid er was om langs te komen. Natuurlijk doe je dan dus wij weer die kant op. En ze zag er nog slechter uit dan de vorige keer. Na heel wat te hebben gepraat met familie was het toch echt weer tijd om terug naar huis te gaan. Dus wij weer de weg op terug naar huis. Dit hebben we een paar keer gedaan tot dat we op 9 december 2013 (Ik was toch een ruime 8 maand zwanger) het telefoontje kregen dat mama in haar slaap was overleden. Ze had het gevecht tegen die verschrikkelijke rot ziekte verloren. Het enige wat ik op dat moment kon doen is (vrij logies) huilen, huilen en nog eens huilen. Het gevoel wat ik toen voelde heb ik nog nooit gevoeld. Alsof er een deel van jou weg is gerukt uit je leven en dat komt nooit meer terug. De dagen daarna waren helemaal slopend. Op de dag van de uitvaart reden mijn schoonouders met ons het hele stuk. Zodat mijn vriend niet hoefde te rijden en zo de volle aandacht bij mij kon houden. Het was een prachtige uitvaart die prachtig was geregeld. Na die dag was ik helemaal uitgeput. Als zwangere heb je je emoties al niet onder controle laat staan in combinatie met de uitvaart van je eigen moeder. We hebben veel gehuild maar ook gelachen, raar maar waar. Op zo'n uitvaart zie je toch weer al je neven en nichten die je normaal nooit ziet. Vooral ik niet aangezien ik vrij ver weg woon. Toen ik de dag na de uitvaart wakker werd wilde ik me graag volledig richten op mijn zwangerschap en de steeds maar dichterbij komende bevalling. Met de baby ging alles nog steeds goed en dat deed mij ook goed. Oud en nieuw ondertussen ook weer overleefd en het was weer tijd voor een bezoekje aan de gynaecoloog. Die stond op 03-01-2014 en dus vol goede moed gingen we daar heen. Alles was goed. Ik moest alleen even bloedprikken en urine inleveren. Weer thuis aangekomen heerlijk onder de douche gesprongen om lekker in mijn pyjama voor de tv te hangen. Daar kwam snel een einde aan want we werden door het ziekenhuis gebeld. We moesten weer terug komen want ik had zwangerschasvergiftiging. Op dat moment dacht ik dus heb ik weer !!!! Ik was al geen fan van ziekenhuizen en nu moest ik ook nog opgenomen worden. Gelukkig was het in een heel begin stadium dus waren ze er echt op tijd bij. De inleiding stond gepland voor 05-01-2014 dus die nacht  goed geslapen. dus vol goede moed begonnen we dan om 9 uur sochtends. Best raar zo'n inleiding. Je weet dat je gewoon (als alles goed gaat) die dag papa en mama word. Om 9 uur begonnen sloten ze het infuus en daar waren al die fijne weeën. Van 0 tot 3849356237 weeën is niet fijn kan ik je vertellen maar ik kon ze enorm goed opvangen en bleef er erg relax onder. Van de tijd heb ik vrij weinig mee gekregen want voor ik het wist had ik 10 cm ontsluiting en was het persen geblazen. En ook daar kreeg ik complimenten over (of dat ze dat altijd zo doen weet ik niet maar het geeft ze een enorme zelfvertrouwen boost ;-) ) En na zo'n half uur was mijn kleine meid daar eindelijk !!! En wat was ze mooi. Ze had echt al een hele flinke bos met pik zwart haar en prachtige donkere oogjes. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden maar toch even naar de kersverse papa kunnen kijken en die had een flinke brok in zijn keel ;-) . Maar helaas was ons geluk van korte duur. Ze wilde niet goed huilen en met het eraf wrijven van dat witte spul kwamen ze er achter dat ze onder de wonden zat. Dus werd ze meegenomen en ging de papa met haar mee. Die verloor zijn kleine meid niet uit het oog. Maar wel bleef ik moederziel alleen achter. Gelukkig stond daar een enorm lieve zuster voor me klaar die mij opving. Verder is het erg in een roes verlopen. Ik herinner me kleine stukken van wat er nu allemaal gebeurd was. Onze kleine Evolet Cornelia was opgenomen op de kinderafdeling en ik werd met bed en al die kant op gereden naar opgelapt en gedouched te zijn. Eindelijk kon ik mijn mooie meid goed zien. En ze was nog steeds een prachtig popje. Ze lag wel aan een boel draden en apparatuur maar dat moest nu eenmaal helaas. Ik moest toen nog met dochterlief 5 dagen in het ziekenhuis blijven en was enorm blij dat we toen eindelijk op uitgerekende datum naar huis mochten.  We hadden een antibiotica meegekregen maar we wisten nog steeds niet wat ze nu had. Gelukkig deed ze het heel goed en was (en is) ze het mooiste meisie van de wereld.