Onze reis en alles daar omheen. Deel 2

Ondertussen waren wij dus thuis aangekomen met onze dochter en helaas de antibiotica. We wisten op dat moment nog steeds niet wat ze nu had maar ze deed het heel goed en dat deed me heel veel goeds. Toen we thuis kwamen stond er een hele lieve kraamverzorgster voor ons klaar en ook al was ik al vrij mobiel was het toch fijn dat ze er was. Het is toch je eerste kindje en als je dan thuis komt moet je het toch opeens zelf gaan doen. De tijd met de kraamverzorgster vloog voorbij en toen moesten we het echt zelf doen. Borstvoeding lukt helaas niet omdat ze me in het ziekenhuis heel erg slecht hadden begeleid dus was alles ermee gestopt dus dan maar flesvoeding. Voor de paps ook erg leuk om zijn kleine meisie te voeden. Ook al maakte we ons enorme zorgen over wat ze nu had genoten we enorm van onze kleine meid. De aankomende maanden gingen niet makkelijk worden want het was ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Eerst bij ons eigen ziekenhuis in Emmen. De kinderarts en dermatoloog die kende we ondertussen wel en dan ook nog naar het consultatiebureau. Elke keer als ze nou net eindelijk lag te slapen moesten we haar weer wakker maken omdat we naar het ziekenhuis moesten. En dan nog al die onderzoeken. Constant uitkleden en onderzoeken en weer aankleden en ze was al zo moe. En dan naar Groningen. Ook zo'n pokken eind rijden. Daar ook weer allerlei onderzoeken maar het was voor een goed doel. De onderzoeken vielen op zich wel mee maar toen moesten we bloedprikken aangezien ze een vermoeden hadden wat het kon zijn. Daar heb ik wel even een traantje gelaten. Echt zo zielig. Zo'n klein handje en zo'n grote naald. Na het prikken viel ze dan ook als een blok in slaap op mijn schouder. Ze had de hele dag nog niet geslapen want ze had allemaal vervelende onderzoeken. Na het bloedprikken moesten we 2 weken wachten op de uitslag. En ik kan je vertellen dat waren de 2 langste weken van mijn hele bestaan. Maar daar was uiteindelijk dan de uitslag : pigmenti incontinentia. Nog nooit van gehoord. Het is een genetische afwijking die alleen meisjes kunnen krijgen aangezien het te maken heeft met het X-chromosoom. Wij dames hebben er daar 2 van dus als er eentje 'ziek' is kan de andere het overnemen. Jongens/mannen hebben maar een X-chromosoom als mijn dochter een jongen was geweest zou het een miskraam worden. Er komt helaas nog veel meer bij de zieke kijken. Zo heeft mijn dochter een verhoogde kans op epileptische aanvallen, kan ze blind worden, kan ze kale plekken op o.a. haar hoofd krijgen, rare, verlaten of geen tand groei, rare nagel groei en nog veel meer. Maar geluk bij een ongeluk. De enige gespecialiseerd arts in heel Europa zit in Groningen dus dat is gelukkig dichterbij dan Spanje of zo. Nu we dus weten wat onze kleine dame heeft, word het tijd dat we ons zelf laten onderzoeken. We willen natuurlijk graag weten of het bij ons weg komt en zo ja bij wie. Dus weer bloedprikken maar dit keer gelukkig voor ons. En weer moesten we 2 ontzettend lange weken wachten. Uit de uitslag bleek dat we geen van beide drager waren dus onze dochter had gewoon dikke vette pech gehad. Op de dag van vandaag zou ik nog steeds niet weten waar aan het zou hebben gelegen en in het begin nam ik het mezelf vaak kwalijk ook al kon ik er helemaal niks aan doen. Ondertussen ging het met ons wel heel goed. De eerste 3 maanden waren een hel maar na die 3 maanden namen de ziekenhuisbezoeken af en kwamen wij in rustiger vaarwater terecht. Onze meid deed het enorm goed en kon eindelijk overdag haar dutjes pakken wat er toe leiden dat ze ook de nacht door ging slapen. Dat scheelt echt een hele hoop aangezien je dan zelf ook je rust kunt pakken. We maken regelmatig ‘uitstapjes’ naar mijn schoonouders. Waren we er toch even uit. Zo ook die ene keer. Ik was al een tijdje verschrikkelijk moe en was sinds die dag ook al de hele dag enorm misselijk. Dus ik begon er over tegen manlief en die had ook al zo’n vermoeden. Een test doen durfde ik gek genoeg niet. Die deed ik pas ook toen manlief naar zijn werk was vertrokken. En ja hoor positief. Ben je eerst zo enorm lang bezig met nummer 1 en nummer 2 komt letterlijk uit de lucht vallen. Ik wist niet of ik nu moest huilen van blijdschap of van verdriet. Natuurlijk was ik blij met nog een kindje maar het was wel heel snel. 2 maanden na de bevalling was ik dus alweer zwanger. Toen toch maar manlief bellen om hem het goede nieuws te vertellen. Gelukkig was hij net zo blij als mij na dat ik van de schrik was bijgekomen. Aangezien ik nog niet zo lang geleden was bevallen dus mijn baarmoeder dus nog aardig uitgerekt was kon ik mijn zwangere buik al snel niet meer verbergen. Zo liep ik dus een keer met mijn dochter in de kruidvat toen er een vrouw naar me toe kwam of ze wat mocht vragen. Ze vroeg dus of ik alweer zwanger was. Toen ik dus ja zei keek ze me toch raar aan. Ze zei wat doe je je toch aan meisje. Zo onbeschoft !!!! Maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Ik was toen ook gewoon weggelopen. Rare vrouw was dat. Had haar ook nog nooit gezien en dan zoiets zeggen. Maar goed waar was ik. Owja die enorm dikke buik. Ondertussen wisten zo’n beetje alle mensen in mijn omgeving dat ik alweer zwanger was. Verbergen zat er nu helemaal niet mee in maar dat wilde ik ook niet. Ik was weer zwanger van een prachtig wondertje en ondertussen kwam de 20 weken echo dichterbij. Ik ben enorm nieuwsgierig dus wachten tot de bevallig met het geslacht zit er niet in. Ook dit keer was het super spannend en waren we benieuwd wat het werd. Allebei was welkom maar we hoopte op een jongetje. En ja hoor !!! Een jongen !!! Hartstikke blij natuurlijk. We hadden al een prachtige meid en nu ook een prachtige jongen !!! Het volgende waar we naar uit konden kijken was onze bruiloft. We gaven geen groot feest aangezien ik daar gewoon te zwanger voor was. Je word op zo’n dag echt geleefd en dat zag ik niet zitten. Dus dan maar op een ochtend gratis op het gemeentehuis en voor naaste familie een feestje thuis. Gewoon even een hapje en drankje. Mijn getuige was mijn broertje en die van mijn man zijn broertje. Aangezien mijn vader en broertje van ver moesten komen mocht niet alleen mijn broertje mee naar het gemeentehuis maar ook mijn vader. Dat was maar goed ook aangezien onze dochter niet mee het kamertje in mocht. Te belachelijk voor woorden eigenlijk. Het was letterlijk in 5 minuten klaar maar gelukkig kon mijn vader even oppassen wat hij met veel plezier deed. Het was ook zeer geslaagde dat met natuurlijk de nodige drama… Er is toch altijd wel iemand die zo’n dag moet verpesten voor je. Gelukkig verliep de rest van de zwangerschap goed. Wel had ik het enorm zwaar. Onze dochter liep nog niet dus moest ze wel getild worden en dat was loodzwaar. Tegen het einde van de zwangerschap had ik dus enorm last van mijn bekken. Gelukkig nam mijn man zoveel mogelijk uit handen. Her rommelde al een tijdje en op 5 december verloor ik bloed. Aangezien mijn vorige bevalling was ingeleid had ik geen idee wat me te wachten stond. Toch maar even het ziekenhuis bellen en we mochten komen. Eerst maar even een oppas regelen voor dochterlief die gelukkig al op de hoogte waren. Ze bleef wel vaker bij mijn schoonouders slapen dus konden we met een gerust hart naar het ziekenhuis. De weeën waren er ook dus het was echt begonnen. Ik moest dus ook blijven. Het was ongeveer 7 uur in de avond toen we dus ik het ziekenhuis lagen. De weeën kwamen regelmatig en ik kon ze net als bij de eerste bevalling goed wegpuffen en dat zonder zo’n cursus !!! Het ging eigenlijk vrij goed tot dat ze besloten dat het hun niet snel genoeg ging en in dus aan de weeën opwekkers moest. Daar reageerde ik heel heftig op en met 5cm ontsluiting had ik al pers weeën. En maar weg blijven puffen, het viel niet mee en met 7cm kon ik het niet meer. Ik was uitgeput en had enorm veel pijn. Ik raakte in paniek en schreeuwde dat ze maar een keizersnede moest doen omdat ik het niet meer trok. Ik mocht met de volgende perswee mee persen en dat deed ik dus ook. Het luchten enorm op dat ik eindelijk mocht persen terwijl het enorm pijn deed. Met 7 cm heb ik dus uiteindelijk mijn 4 kilo wegende zoontje op de wereld gezet. Tijdens de uitdrijving was was de snavelstreng geknapt dus alles en iedereen zat onder. Ik had totaal niks door want ik was mijn zoontje aan het bekijken. Mijn man liep opeens weg en ik had geen idee waar hij nou heen ging. Nou hij ging dus zijn gezicht schoonmaken aangezien hij helemaal onder zat. En dat terwijl hij bij het hoofdeinde zat. En natuurlijk moest hij even foto’s maken van de bende. 1 verpleegkundige zat helemaal onder het bloed maar haar hebben we helaas niet op de foto gezet. Was leuk voor later hihi. Ondertussen werd in opgelapt. Daar waren heel wat hechtingen voor nodig. Graag wilde ik douche maar ik kon niet van het bed afkomen. Mijn hele bekkenbodem was naar de galemiezen (voor mijn gevoel) en ik had enorm veel pijn. Ook was ik dus de hele nacht bezig geweest met bevallen en was ik kapot. Terwijl mijn zoontje aan de borst dronk ben ik in slaap gevallen en werd ik wakker omdat er iemand aan mijn borst zat. Het was mijn man die even een handje hielp. Tijdje later naar de kraamafdeling gereden met gelukkig mijn kind bij me. Manlief was naar huis om te douche en ook te slapen want ook hij was de hele nacht wakker geweest. En ook ik heb eerst even een paar uur geslapen. Werd wel wakker gemaakt voor ontbijt. Ben natuurlijk wel netjes gebleven maar ze mochten van mij dat ontbijt ergens steken wat de zon niet scheen want ik wilde alleen maar slapen, slapen en nog eens slapen. Gelukkig dacht ik daar na een paar uurtje slaap wel anders over en wilde ik eten. Mijn man belde zijn kant van de familie en ik mijn kant van de familie. Natuurlijk waren ze allemaal blij dat ze het nieuws hoorde dat hij er was. En de naam vonden ze mooi. Aangezien onze dochter is vernoemd naar mijn kant van de familie, kreeg onze zoon zijn tweede naam van mijn man zijn kant van de familie. Mijn man zijn opa leeft nog dus vonden wij het mooi om zijn naam de tweede naam van onze zoon te laten worden. Hij was enorm vereerd en heeft het op de dag van vandaag er nog steeds over. Iedereen in zijn omgeving moet het ook elke keer weer aanhoren en wij vinden het dan alleen maar mooier. Ik liep nog steeds enorm moeilijk maar wilde koste wat het kost naar huis. Maar gelukkig mocht dat ook. Natuurlijk wilde de kersverse opa en oma hun eerste kleinzoon zien dus alleen hun hebben we die avond nog over de vloer gehad. Voor de rest wilde we geen bezoek omdat het een enorm zware bevalling was geweest. We zeiden ook dat we vanzelf wel zouden aangeven wanneer we bezoek wilde ontvangen. De eerste nacht thuis verliep alles behalve vlekkeloos. Ik kon niet zelfstandig uit bed dus moest ik geholpen worden door manlief. Omdat ik ook verging van de pijn was borstvoeding niet te doen. Ik kon niet zitten, niet liggen, niet staan en al helemaal niet lopen. Ik had al een tijdje last van mijn bekken maar zat er nu helemaal door heen. Op dat moment had ik genoeg aan mezelf en kon ik de borstvoeding er niet bij gebruiken. We hadden flesvoeding in huis dus hebben we dat maar gegeven. Die nacht hebben we amper geslapen. Ik wist niet hoe ik moest liggen want alles deed pijn. Gelukkig was en is mijn man mijn grote steun en toeverlaat. Onze dochter was nog steeds uit logeren. We wilde eerst even kijken hoe de eerste nacht zou verlopen. Die verliep dus waardeloos maar besloten toch de volgende nacht onze dochter maar thuis te laten komen aangezien we het uiteindelijk toch moest. De tweede nacht was nog erger dan de eerste. Onze zoon werd wakker dus ook onze dochter. Beide huilen en aangezien ik niet zelf uit bed kon had mijn man dus een derde ‘kind’ erbij. Die nacht hebben we weinig geslapen maar gelukkig konden we overdag wel wat extra slaap pakken omdat dan de kraamverzorgster er was. Helaas niet de zelfde als mijn onze dochter en er was ook totaal geen klik met deze vrouw. Ze was gelukkig wel lief voor onze dochter en dat vond ik ook belangrijk. Ondertussen had ik nog steeds veel pijn en ging ik achteruit lopend door het huis. Het was best hectisch in huis met een baby een nog net geen eenjarige en een licht gehandicapte vrouw. Aan bezoek had ik totaal geen behoefde maar mijn schoonzusje was enorm aan het aandringen dat ze langs wilden komen dus vooruit dan maar. Gelukkig waren ze snel weer de deur uit want ik had genoeg aan de drukte die er al was. Onze dochter was een engeltje en de tweede nacht met zijn vieren ging een stuk beter. Onze dochter werd wel weer wakker maar is gelijk weer gaan slapen. Ik kon al een stuk sneller met hulp uit bed komen zodat ik naar de wc kon en mijn man onze zoon een voeding kon geven. Natuurlijk hadden we met al onze facebook-vrienden gedeeld dat we weer papa en mama waren geworden en de felicitaties stroomede binnen. Maar omdat we het zo druk hadden schoot een like er nog wel eens bij in dus, ja wel je verzint het niet, kreeg ik een boze app van die zwager met de vraag waarom ik het status niet had geliked van mijn schoonzusje. Ik heel netjes uitgelegd dat het niet de bedoeling was en dat we het gewoon druk hebben met twee kindjes. Nou hun vonden dat het wel expres was en verklaarde een uitleg. Ik wist niet wat ik er mee aan moest dus maar niet gereageerd. Dat vond ik op dat moment het beste. Toen kreeg ik weer een app waarom ik niet reageerde. Toen ik mijn man lichtelijk uit zijn slof geschoten. Nu ik daar op terug kijk is het best wel belachelijk zulk gedrag. Dat ze een kraamvrouw op zo’n manier aanvallen om zo iets benulligs als het niet liken van een status. Sinds die hebben we hun ook niet meer gezien of gesproken en vinden we het wel prima zo. Wij ‘missen’ hun totaal niet maar hun ons wel. Ik hoor nog wel eens dat er naar ons gevraagd word door haar. Ze is (denk ik) jaloers want zij wilt ook graag kinderen. Maar ze is nog jong en heeft nog tijd zat. Met onze dochter en zoon gaat het heel goed. Ze zijn echt kop en kont. Hoe lief onze dochter voor onze zoon is, is hartverwarmend. Ze slapen de nacht beide door en dat geeft ons ook een goede nachtrust. Die twee schelen ook niet veel meer qua lengte. Loki haalt Evolet nog in dat weet ik zeker. Ik ben de gelukkigste mama op deze wereld met twee pracht kindjes. Ik had me geen betere kindjes kunnen voorstellen.

Ik ga proberen elke zondag een blog te schrijven en jullie op de hoogste te houden van wat er allemaal speelt in mijn leven. Maar vooral hoe het gaat met mijn kindjes.

Tot volgende week zondag !!!