Onze reis en alles daar omheen.

Ik was 22 jaar toen we de knoop doorhakten, wij willen graag papa en mama worden !! Nooit gedacht dat dat zo'n lange en hectische tijd zou worden. Het eerste jaar ging gewoontjes. De pil was al een tijdje de deur uit en de condooms nu dus ook. Na een jaar had ik toch een raar gevoel dat er iets niet klopte. Ik werd niet ongesteld maar de testen bleven negatief. Nu man, toen vriend zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken maar toch wilde ik naar de huisarts. Hij kon weinig voor me doen dan me door te sturen naar de gynaecoloog. Met de gezonde tegenzin dus naar het ziekenhuis. Na heel wat testen, die niet altijd even fijn waren, kregen we dan eindelijk de uitslag. PCOS !?! Na de hele uitleg door de gynaecoloog kregen we gelukkig ook wat folders mee zodat we op een rustig moment terug konden wat het nu allemaal inhield. Ik had dus geen spontane eider sprong dus werd ik heel logies ook niet ongesteld. Van de schrik bekomen en kwamen erachter dat er gelukkig nog wel een mogelijkheid was om op natuurlijke wijze zwanger te worden. Wel met een klein beetje hulp door middel van clomiet tabletjes. Vol goede moed vervolgende we onze 'reis' maar na een jaar, ondertussen dus 2 jaar verder, nog niks. Nog steeds niet zwanger terwijl veel vriendinnen wel zwanger werden. Dus toch maar weer naar het ziekenhuis toe. Aangezien je niet lang aan die tabletjes mag wilde ze gaan onderzoeken of mijn eileiders niet 'verstopt' zaten. Dus uitleg over dat onderzoek gekregen en zat er al gelijk tegen op. Al ben ik niet preuts aangelegd, met je benen wijd liggen voor jan en alle man is en blijft niet prettig. Datum was gepland op een dinsdag (Dat weet ik nog zo goed ;-) Vergeet die datum nooit meer) Ze zouden een vloeistof in mijn baarmoeder en eileiders spruiten om zo te kunnen kijken of ze niet verstopt zaten. Voor dat onderzoek moest ik zeker weten of ik niet zwanger was dus op de dag voor het onderzoek voor de zoveelste keer een test doen. Dus wij wachten tot dat hij negatief werd om ons zo voor te kunnen bereiden op de volgende dag maar wat bleek nou POSITIEF !!!! Ik kon het echt niet geloven. Na zo'n lange tijd eindelijk zwanger. Dus gelijk maar het ziekenhuis gebeld en die afspraak afgezegd en een andere afspraak gemaakt om onze kleine boontje ;-) te bekijken. 25 April 2013 hadden we de afspraak voor de eerste echo. En dat terwijl ik 2 dagen eerder (op mijn verjaardag) in tranen was uitgebarsten omdat ik bang was dat mijn grootste droom nooit werkelijkheid zou worden. Het kleine knipperlichtje op de echo was het mooiste wat we ook gezien hadden !!! En ik was al 7 weken zwanger en genoot met volle teugen ^_^ Omdat we gezien hadden dat er een hartje klopte wilde we het nieuws graag delen met onze familie aangezien hun wisten dat we graag papa en mama wilde worden. Eerst waren mijn schoonouders aan de beurt en natuurlijk waren die super blij voor ons. Toen was mijn moeder aan de beurt. Die lag op dat moment in het ziekenhuis want die was al een tijdje aan het vechten tegen kanker. Dat gesprek vergeet ik nooit meer. Ze was druk aan het vertellen hoe het met haar ging want ik vroeg natuurlijk eerst hoe het maar haar ging. Terwijl ze aan het vertellen was stond ik maar van ongeduld voor de woonkamer te springen. Ik kon gewoon niet meer wachten en riep terwijl mams aan het praten was JE WORD OMA !!!! Het werd even stil maar toen zei ze : ik ga er keihard voor vechten want ik wil mijn kleinkind zien. Haar geluk kon niet meer op en ze moest natuurlijk gelijk vertellen aan iedereen die bij haar op de kamer lag dat ze oma werd. En ik hing daar maar (zo trots als een pauw ;-) ) aan de telefoon. Alle felicitaties die ik aan de andere kant hoorde deden me goed. En dat deed mijn mams ook goed. Ik kon gewoon het gezicht voor zien hoe blij ze was. Mijn zwangerschap is gelukkig goed verlopen. Mijn enorm snelgroeiende buik was al snel zichtbaar maar dat boeide me niks. Ik was eindelijk zwanger en de hele wereld mocht het weten. Helaas ging het met mams minder goed. Ik smste en belde vaak om te vragen hoe het ging en elke keer kreeg ik het antwoord dat het goed ging met haar. Dus ik blij natuurlijk. Tot dat ik op een dag telefoon kreeg van mijn tante, dat ik toch meer eens langs mama moest want ze ging in rap tempo achteruit. Omdat ik al een heel eind was gevorderd in mijn zwangerschap viel het op en neer reizen niet mee. (lees Emmen --> Breda en terug) Het lange zitten in de auto was zwaar en ook het vaak naar de wc moeten was erg vervelend en dan heb ik het nog niet over de moeheid gehad maar ik had het er voor over. Ik was gewaarschuwd dat mams er slecht uitzag dus ik bereide me op het ergste voor. Maar hier voor kan je niemand voor bereiden. De vrouw die daar in het bed lag zag eruit als mijn moeder, had de stem van mijn moeder, was mijn moeder maar zag er heel slecht en mager uit. En dat terwijl mijn mams altijd een vrij forsen vrouw was. More to love zeg maar ;-) Toen ik haar zag kon ik niks anders doen dan in tranen uitbarsten. Wat heb ik toen gehuild want ze zag er echt slecht uit. En het ging dus niet goed met haar. Maar dat is wat mama's doen, die willen je niet ongerust maken en maken dan wel eens een leugentje om jou bestwil. Maar natuurlijk was het erg fijn om mijn mams te zien, te knuffelen en haar de baby te laten voelen schoppen !!! Ik had ook een klein kadotje meegenomen natuurlijk. De 3D Echo !!! En wat heeft ze daar van genoten zeg. Ik zag haar helemaal opbloeien en dat deed me goed. Voor dat we helaas weer weggingen hebben we haar verteld dat het een meisje werd en dat haar 2de naam haar naam zou worden. En natuurlijk voelde ze zich enorm vereerd. Dus wij weer de weg op en na zo'n slopende dag heb ik vrij goed geslapen. Alles goed weer als normaal, voor zover dat kon. Tot dat ik een telefoontje kreeg van mijn oudere zus, het ging nu echt heel slecht met mams en of de mogelijkheid er was om langs te komen. Natuurlijk doe je dan dus wij weer die kant op. En ze zag er nog slechter uit dan de vorige keer. Na heel wat te hebben gepraat met familie was het toch echt weer tijd om terug naar huis te gaan. Dus wij weer de weg op terug naar huis. Dit hebben we een paar keer gedaan tot dat we op 9 december 2013 (Ik was toch een ruime 8 maand zwanger) het telefoontje kregen dat mama in haar slaap was overleden. Ze had het gevecht tegen die verschrikkelijke rot ziekte verloren. Het enige wat ik op dat moment kon doen is (vrij logies) huilen, huilen en nog eens huilen. Het gevoel wat ik toen voelde heb ik nog nooit gevoeld. Alsof er een deel van jou weg is gerukt uit je leven en dat komt nooit meer terug. De dagen daarna waren helemaal slopend. Op de dag van de uitvaart reden mijn schoonouders met ons het hele stuk. Zodat mijn vriend niet hoefde te rijden en zo de volle aandacht bij mij kon houden. Het was een prachtige uitvaart die prachtig was geregeld. Na die dag was ik helemaal uitgeput. Als zwangere heb je je emoties al niet onder controle laat staan in combinatie met de uitvaart van je eigen moeder. We hebben veel gehuild maar ook gelachen, raar maar waar. Op zo'n uitvaart zie je toch weer al je neven en nichten die je normaal nooit ziet. Vooral ik niet aangezien ik vrij ver weg woon. Toen ik de dag na de uitvaart wakker werd wilde ik me graag volledig richten op mijn zwangerschap en de steeds maar dichterbij komende bevalling. Met de baby ging alles nog steeds goed en dat deed mij ook goed. Oud en nieuw ondertussen ook weer overleefd en het was weer tijd voor een bezoekje aan de gynaecoloog. Die stond op 03-01-2014 en dus vol goede moed gingen we daar heen. Alles was goed. Ik moest alleen even bloedprikken en urine inleveren. Weer thuis aangekomen heerlijk onder de douche gesprongen om lekker in mijn pyjama voor de tv te hangen. Daar kwam snel een einde aan want we werden door het ziekenhuis gebeld. We moesten weer terug komen want ik had zwangerschasvergiftiging. Op dat moment dacht ik dus heb ik weer !!!! Ik was al geen fan van ziekenhuizen en nu moest ik ook nog opgenomen worden. Gelukkig was het in een heel begin stadium dus waren ze er echt op tijd bij. De inleiding stond gepland voor 05-01-2014 dus die nacht  goed geslapen. dus vol goede moed begonnen we dan om 9 uur sochtends. Best raar zo'n inleiding. Je weet dat je gewoon (als alles goed gaat) die dag papa en mama word. Om 9 uur begonnen sloten ze het infuus en daar waren al die fijne weeën. Van 0 tot 3849356237 weeën is niet fijn kan ik je vertellen maar ik kon ze enorm goed opvangen en bleef er erg relax onder. Van de tijd heb ik vrij weinig mee gekregen want voor ik het wist had ik 10 cm ontsluiting en was het persen geblazen. En ook daar kreeg ik complimenten over (of dat ze dat altijd zo doen weet ik niet maar het geeft ze een enorme zelfvertrouwen boost ;-) ) En na zo'n half uur was mijn kleine meid daar eindelijk !!! En wat was ze mooi. Ze had echt al een hele flinke bos met pik zwart haar en prachtige donkere oogjes. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden maar toch even naar de kersverse papa kunnen kijken en die had een flinke brok in zijn keel ;-) . Maar helaas was ons geluk van korte duur. Ze wilde niet goed huilen en met het eraf wrijven van dat witte spul kwamen ze er achter dat ze onder de wonden zat. Dus werd ze meegenomen en ging de papa met haar mee. Die verloor zijn kleine meid niet uit het oog. Maar wel bleef ik moederziel alleen achter. Gelukkig stond daar een enorm lieve zuster voor me klaar die mij opving. Verder is het erg in een roes verlopen. Ik herinner me kleine stukken van wat er nu allemaal gebeurd was. Onze kleine Evolet Cornelia was opgenomen op de kinderafdeling en ik werd met bed en al die kant op gereden naar opgelapt en gedouched te zijn. Eindelijk kon ik mijn mooie meid goed zien. En ze was nog steeds een prachtig popje. Ze lag wel aan een boel draden en apparatuur maar dat moest nu eenmaal helaas. Ik moest toen nog met dochterlief 5 dagen in het ziekenhuis blijven en was enorm blij dat we toen eindelijk op uitgerekende datum naar huis mochten.  We hadden een antibiotica meegekregen maar we wisten nog steeds niet wat ze nu had. Gelukkig deed ze het heel goed en was (en is) ze het mooiste meisie van de wereld. 

Hoe het verder afloopt vertel ik jullie in mijn volgende blog.