Dat is het hè, evenwicht zoeken. In je nieuwe leven. In je nieuwe rol. Koda is ondertussen een maand oud geworden, in de chronologische volgorde van mijn blogs. Het lijkt wel voorbij gevlogen, hoe kan hij al een maand buiten mijn buik zijn?! Onbegrijpelijk. En wat heb ik in die maand geproduceerd? Mee gedaan in de maatschappij? Nuttig geweest voor mens en dier? Al die dingen die ik zo belangrijk vind/vond vallen in het niet. 

Na de kraam had afgesloten en klaar was stonden we er met ons 2 voor. Ik nog slecht te been, had nog veel last van mijn buik . Maar hier hadden we voor gekozen toch, het kindje was welkom en wij gingen dit doen.

Zo, even afwijkend van de chronologische volgorde. 

Hup naar bed zegt de kraam. Naar boven jij en de komende week mag je niet van de trap af. Ik slik een keer, wat zegt ze nu? Niet naar beneden, die is gek. Maar als je dan in je eigen veilige bed ligt. Dan is het eigenlijk ook wel goed zo. Ik teerde nog echt op de paracetamol die ik om de zoveel uur mocht en raakte als een malle buiten adem of werd duizelig.

Daar liggen we dan, aan de morfine, baby op de borst, verdwaasd, verbaasd en emotioneel. Half 10 waren we binnen op de afdeling en half 12 waren we weer op de kamer terug. Ongelooflijk, alsof het niets is. 

Augustus 2018, de positieve test! Onze droom komt uit na kort proberen.