Keizersnede, ziekenhuis, kraamtranen, liefde

Daar liggen we dan, aan de morfine, baby op de borst, verdwaasd, verbaasd en emotioneel. Half 10 waren we binnen op de afdeling en half 12 waren we weer op de kamer terug. Ongelooflijk, alsof het niets is. 

Een klein, nogal vies, bubbelend mannetje ligt bij me, in een soort crop top. Hij is knap en schattig. Maar het besef dat dat mijn kind is? Nee dat is er echt nog niet. 

Na een uurtje bij mij komt de lieve zuster de kamer op en vraagt hoe het met me gaat, of ik een beetje wil lunchen. Ze vraagt of ze mijn zoon mag aankleden samen met papa. Dat mag, ik moet zeggen dat ik redelijk afwezig was door alles. 

Op de recovery hadden ze gezegd als je pijn voelt of ongemak, druk op de morfine knop. Dus dat deed ik ook. Achteraf was dit dus niet helemaal de bedoeling, ik ben er kneiter ongelooflijk ziek van geworden. En overgeven een paar uur na een keizersnede is echt geen pretje, kan het je niet aanraden. 

Anyways, onze zoon Koda werd aangekleed, gemeten door ons zelf en bij papa gelegd. Shit wat keek die man gelukkig. Zo heeft hij naar mij nog nooit gekeken! Wat een liefde. Ik heb denk ik mijn ogen dicht gedaan, ben er wel een deel van kwijt. 

Toen ik mijn moeder belde met de video verbinding lag Koda weer bij mij, mijn moeder nam op terwijl ze in haar auto zat. De muts. Ze begint te huilen en roept "oh shit, hij is er! Ik moet even van de weg af". Euh ja mam, neem dan niet op gekkerd. Tranen van geluk. Ze was oma geworden. 

Van de middag weet ik niet veel meer, er was veel gebel en geapp. Veel geknuffel en gekus met ons 3. 

Rond het avondeten kwam mijn moeder langs. Weer tranen van geluk. Ik voelde me ontzettend beschermend over Koda en liet niemand toe hem vast te houden. Terwijl ik nog steeds niet echt het besef had dat hij van mij was, uit mijn buik kwam, dat ik zijn mama was. Ook mijn schoonouders die na mijn moeder kwamen mochten hem niet vasthouden. 

Toen begon het overgeven door de morfine, die knop durfde ik dus niet meer aan te raken. Auw. 

Naar mate de avond en nacht kwam merkte ik aan mijn vriend dat hij dood op was. Koda werd lekker dik ingewikkeld in het ziekenhuis wiegje gelegd, op wielen, handig! Het uitklapbed werd klaar gemaakt en de lampen gingen uit en slapen maar. 

Daar lag ik dan, hulpeloos. Nog steeds bloot btw, katheter, OK schort, misselijk, pijn en zonder baby. En die baby die wist natuurlijk niet dat nacht en dag andere dingen waren. Terwijl Koda dus begint te huilen, 1 uur snachts denk ik, word mijn vriend niet wakker. Die lag ontzettend diep te slapen. Oh my God. Wat nu? Met veel pijn en moeite ben ik een beetje overeind gekomen, ik kon met mijn hand bij het wiegje en rolde het voorzichtig naar mijn bed. Met alle kracht die ik had tilde ik Koda er uit en legde hem tegen me aan half onder de deken. En meneer was stil. Oke, dat was de pijn dus even waard. Niet veel later komt de nacht verpleging om Koda zijn flesje te geven, ze schrikt, baby ligt bij mama. Hoe dan? Euh ja met moeite. Maar dan bel je ons toch! Ik zeg, ik wist niet dat dat mocht, ik moet toch voor mijn kind zorgen niet jullie. Nee Emma, je bent nu nog een paar dagen bij ons, dus zorgen we samen voor Koda en zeker snachts mag je ons bellen! Je hebt je rust nodig, je bent net geopereerd. Oh oke dacht ik. Klinkt logisch maar ergens ook moeilijk. 

De volgende dag, dinsdag, gebeurde er gelukkig ontzettend weinig, ik kon weer eten, de morfine werd afgekoppeld, de katheter verwijderd en ik mocht douchen. Ik moest proberen zelf te lopen, dus schuifelde ik als een oma naar de douche ruimte. Jee wat komt er een hoop vies spul daar onder uit! 

Woensdag was weer een spannende dag, omdat ik dus een pre natale depressie had liep ik bij de Pop-poli en kwam er elke week een lieve psychiatrisch verpleegkundige aan huis, zij kwam vandaag in het ziekenhuis. Pfrt. Wat een heftige afspraak. De traumatische ervaring van de keizersnede was natuurlijk nog maar 2 dagen oud. Niet het gevoel hebben voor mijn kind. Schuld, verdriet, hulpeloos, eenzaamheid. Alles kwam er uit. En daar begon het gejank. Later in de middag kwam mijn chirurg even checken, hij heeft ingezien dat het misschien beter was geweest om mij onder narcose te brengen. Hij was er van geschrokken hoe slecht ik alles onder controle had tijdens de ingreep. Ik heb tijdens het gesprek op woensdag ook gevragen naar de placenta, de Apgar score en dat soort dingen, dit is me allemaal verteld na de keizersnede, tijdens het hechten maar dat is allemaal blanco in mijn hoofd. Mijn vriend vraagt nog voor de grap, je hebt toch niet per ongeluk de verkeerde baby gegeven he. Maar nee, er was maar 1 baby in de OK. Ook is Koda op deze datum aangegeven bij de gemeente. Zal je zien dat die mevrouw de kamer op komt als mijn vriend net zit te kakken! 

Ook zou deze dag mijn broer langs komen met zijn vriendin en hun zoon. Mijn allerliefste neefje. Mijn vriendje. Jee, wat was het fijn om hun te zien. Het trotse gezicht van mijn neefje dat hij nu grote neef was. En weer janken. Ook zijn mijn schoonbroer en zijn vriendin langs geweest. Weer janken. Snikken, horten en stoten. Snot overal. En die kleine meneer ligt lekker bij mij of op het voedingskussen. Te slapen. Rustig. Niks aan de hand. Maar niemand mocht hem vast houden. Daar was ik zeker van. 

Donderdag. Naar huis. De verpleging wilde graag een warme overdracht met de kraam, dit betekent dat de kraam naar het ziekenhuis komt, er het een en ander word door gesproken zodat de kraam goed op de hoogte is van mijn situatie. Toen we te horen kregen dat er niemand beschikbaar was raakte ik ongelooflijk in paniek. Ik had mijn situatie toch uitgelegd, de datum van de keizersnede en de datum van ontslag door gegeven. Hoe kan dit. Paniek. Ze zouden zorgen dat er iemand was zodra we thuis zouden zijn. 

Toen we thuis kwamen was er niemand, maar wel 2 uur dus tijd voor een fles. K*t. Hoe moet dat? In het ziekenhuis hadden ze van die voor gemixte. Euh, schepje, zo veel water. Paniek. Om tien over 2 ging de bel. De kraam. 

Een duidelijke tante. Ze stuurde mij meteen naar boven. In bed jij, beetje achterover zodat je litteken lucht krijgt.