Kraamhulp, kraamtranen, kraambed

Hup naar bed zegt de kraam. Naar boven jij en de komende week mag je niet van de trap af. Ik slik een keer, wat zegt ze nu? Niet naar beneden, die is gek. Maar als je dan in je eigen veilige bed ligt. Dan is het eigenlijk ook wel goed zo. Ik teerde nog echt op de paracetamol die ik om de zoveel uur mocht en raakte als een malle buiten adem of werd duizelig.

Omdat ze er dus pas om 2 uur 's middags was en rond 5 uur al weer klaar zou zijn was het een kort bezoek. Kennismaking, was aanzetten en dat was het wel zo'n beetje.

Vrijdag was ze er weer. Stipt 8 uur. Dat vond ik echt mega irritant, ik ben compleet geen ochtend mens. En na de 1e nacht thuis met een new born en zonder hulp was ik redelijk geïrriteerd. Echt een super lieve vrouw, maar ze was zo druk. En maar babbelen en doen. Achteraf kan ik hier wel van genieten, ze hield me echt bezig. Mijn gedachten aan de gang in plaats weg te zakken in mijn eigen zielige gedachtes. 

Die 1e nacht thuis. God, wat een drama. Koda wist niet waar hij het hebben moest, van 22 tot 24 volle bak krijs. Mijn vriend en ik wisten ons geen raad, ik mocht misschien niet naar beneden maar ik deed het toch. Mijn vriend was beneden gaan zitten met de kleine in de hoop dat ik zou kunnen slapen, nu ben ik al een slechte slaper en als mijn kind dan nog zit te krijsen word het al helemaal niets. Dus ik naar beneden, half boos mijn vriend weg gestuurd, kind over gepakt en gaan liggen. Stil werd hij absoluut niet maar ik voelde me beter door hem bij mij te hebben. 

De kraam stelde vrijdag voor nadat ze dit gehoord had om een puckababy inbaker slaapzak te proberen bij Koda. Zo gezegd zo gedaan, op die paar helse uurtjes na sliep hij. Hij sliep. En dan niet 2 uurtjes, nee tot in de ochtend. Oke, dit werkt dus, die lastige handen weg, lekker warm en lekker veilig. Toen de kraam dit weer hoorde stelde ze ook voor om zijn flesjes aan te passen, iets meer overdag en dan 's nachts niet meer wakker maken. Alweer dacht ik, die is gek. Maar wat was dat fijn. Hij sliep toch, dus waarom wakker maken was de theorie. Het ging hartstikke goed. Onze zoon doet de naam van zijn vader eer aan, slapen kan hij als de beste.

Zaterdag kregen we van de kraam allerlei uitleg en lesjes. Over koorts, voeding, etc zodat we het als ze klaar was met werken bij ons wij het zelf zouden kunnen. Terwijl ik aandachtig mee aan het pennen was, want ja ik was nog steeds de meest onzekere mama in Brabant, lag mijn vriend stiekem een beetje te knikkebollen. Nou ja, stiekem, op een gegeven moment heeft de kraam maar een pen naar zijn hoofd gegooid. Die man kan echt overal en altijd slapen, uniek is het. Ook werd op deze zaterdag 1 van onze neefjes 5, hier zijn we niet heen gegaan maar we hebben contact gehad en het cadeau hadden we al eerder afgegeven. Gek is dat, een verjaardag met familie en wij zitten thuis in bed. 

De verloskundige van de praktijk, voor dat ik naar het ziekenhuis ben verwezen, kwam de controle doen. Ik kon alleen maar janken, over alles en over niets. Dat ik Koda niet in bad durfde te doen. Dat ik Koda nog niet zag als mijn zoon, maar hem wel perse bij me wilde hebben. Dat ik me schuldig voelde omdat ik niets kon of om eerlijk te zijn, niets wilde doen. Ik voelde me rot. Niks roze wolk. Grijs en onweer, puinhoop en chaos. De kraamhulp had heel zachtaardig in mijn schriftje geschreven, Emma heeft last van kraamtranen. Nou en dat dan in het kwadraat. 

Officieel krijg je na een keizersnede maar beperkt kraamzorg, maar omdat ik al bij de POP-poli liep en mijn kraamweek dus geen rozengeur en maneschijn was hadden we in overleg besloten dat ze iets langer bij onze zou blijven. Ik ben daar erg dankbaar voor. Naar mate de week vorderde en ze me meer liet doen en het ook goed liet doen met Koda kreeg ik weer een beetje zelfvertrouwen. Ook het besef, hij is van ons en wij moeten dit doen werd duidelijker. Relativeren noemen we dat. Gelukkig had mijn lieve vriend 2 weken vrij en konden we dus nog een week samen oefenen voordat ik het alleen moest doen. Op zondag heb ik beneden gegeten, wat fijn. Mijn 2 katten werden helemaal gestoord zonder mij en alleen maar mijn vriend die beneden was. En dan ook nog die kraam met die stofzuiger. We hadden ook al een paar dagen geoefend met Koda tijdens de middag slaap beneden bij de kraam ipv bij mij. Dit vond ik toch wel erg moeilijk.

Op zondag kwamen mijn schoonouders weer langs, met veel pijn en moeite heb ik Koda af gegeven, ze mochten hem vasthouden. Er zijn foto's gemaakt, ik hoorde dat dit belangrijk was voor de herinneringen. Kijken jullie vaak naar de kraam visite foto's? Wij niet, maar goed, ze zijn gemaakt. En niet eens van iedereen kom ik later achter, er is geen foto gemaakt van mijn zus met Koda en ook erg weinig van mijn moeder met Koda. Dus daar heb je het al, van de een wel en de ander niet. Terwijl ik normaal zo ontzettend gestructureerd ben. Verschrikkelijk om zo'n chaos in je hoofd te hebben. 

Maandag was de laatste halve dag kraam. Nu moeten we het zelf doen. Alles. Maar ook weer niet, ik hing om de haverklap met mijn schoonzus aan de telefoon, haar 2e zoon is van december, scheelt dus 5 maanden. En natuurlijk mijn moeder, die heb ik plat gebeld. 

Ik vind dit nog steeds moeilijk en vervelend. Waarom kon ik niet gewoon sterk en zelfzeker zijn. Waarom kwam dat oer gevoel niet? Waarom leek alles op de automatische piloot te gaan maar zonder besef? Mijn allergrootste droom is altijd geweest om mama te worden, waarom kan ik er dan nu niet van genieten?