Het leed dat keizersnede heet

Augustus 2018, de positieve test! Onze droom komt uit na kort proberen. 

Februari 2019, mevrouw uw zoon ligt nog steeds stuit. 

Maart 2019, versie mislukt, we gaan de keizersnede inplannen. 

Oke, als ik dus iets niet wilde was het een keizersnede. God God wat eng. De OK, het wakker zijn, de complete hulpeloosheid, alles. Ik wilde veel liever met pijn en moeite en viezigheid bevallen dan een keizersnede. Maar helaas onze zoon dacht er anders over. 

Samen met de gynaecoloog hebben we een datum gekozen, eerst noemde hij de verjaardag van mijn neefje dus die wezen we af, het mocht eerder in de week. Ik zou dan 38,5 zwanger zijn. Een maandag. 

Sochtends vroeg om 8 uur gaat de wekker, niet dat ik die nodig had want slapen deed ik toch niet meer. Ik wil nog douchen voor dat we gaan, afscheid nemen van de dikke buik en even een momentje voor mezelf pakken. We moesten om half 10 melden op de afdeling dus zaten we om 9 uur, stervend van de honger, in de auto. Allebei stik zenuwachtig. Het komt goed zegt mijn vriend nog goed bedoeld. Zodra we in de buurt van de afdeling komen lijken mijn voeten steeds zwaarder te worden. In mijn hoofd weet ik, mijn zoon moet geboren worden, maar dit was absoluut niet de manier waarop ik het wilde en durfde. We lopen de schuifdeuren binnen en worden begroet door een lieve zuster, zodra ik haar zag maakte ik rechtsomkeert, de schuifdeuren weer uit. Daar stond een bankje. Daar ben ik gaan zitten. Mijn vriend en de zuster komen naar me toe, "mevrouw, u bent volgens mij een beetje gespannen". Goh. 

Na wat getreuzel gaan we naar de kamer waar we de komende 3 dagen gaan wonen. Op de kamer geeft de zuster me een tablet om te kalmeren, we zouden pas om 11 uur naar de OK gaan dus ik had even tijd om alles te installeren en mezelf om te kleden in het OK short. Na een paar minuten komt de zuster terug de kamer op, er is gebeld, u mag alvast naar de OK. 

Euh, nee. Nee. Nee. Ik heb nog een uur om voor te bereiden. Dit gaat te snel. Nee. 

Maar er is geen weg meer terug. Hup in je blote kont in dat schort, op dat bed, want je mag zelf niet lopen. Dat tablet om te kalmeren deed echt helemaal niets. Volle paniek /angst aanval. Zoals ik had verwacht en de chirurg voor had gewaarschuwd. Eenmaal bij de OK moet mijn vriend zich om gaan kleden. Ze rijden mij vast naar de ruimte om een infuus aan te leggen. 

Inmiddels is iedereen op de hoogte dat het met mij psychisch niet goed gaat, ik lig te trillen, huilen, alles. En dat terwijl het een mooi moment zou moeten zijn. Dus werd ik ook nog eens boos op mezelf dat ik me niet kon vermanen. Schuldig tegenover mijn vriend dat ik het voor hem ook zo ontzettend moeilijk maak. 

Op de OK moet ik gaan zitten voor de ruggenprik, ik merk al meteen dat de anesthesist niet mijn type mens is, hij is ontzettend druk en joviaal. Iets waar ik op dat moment helemaal compleet niks aan had. U mag gaan liggen mevrouw, eum, ja hoe dan, ik heb een bolle buik ik kan niet recht naar achter.... 

Katheter word gezet, God wat onprettig als die ruggenprik nog niet eens volledig is aangeslagen! Dat had van mij wel even mogen wachten. 

En daar komt de horde aan artsen, gelukkig had ik ivm de prenatale depressie de arts die de keizersnede ging doen al ontmoet dus die herkende ik, maar voor de rest, ze hebben zich voorgesteld maar ik kan het je niet meer na vertellen. Ik was terug getrokken in mijn eigen wereld. Helemaal afgesloten. Toen ze bezig waren en ik dus duw en trek werk voelde raakte ik nog meer in paniek, ik zei tegen mijn vriend dat hij dichterbij moest komen. Ik wilde bewegen, rennen, weg hier, maar niks daar van is mogelijk. De anesthesist dacht de paniek op te lossen door me met een schaar te prikken, het verschil tussen pijn en aanraking aan te geven. Werkte niet. Ze vroegen of we wilde kijken hoe ze mijn zoon uit de buik haalde, nou nee absoluut niet. Ook mijn vriend zei nee maar spiekt toch een beetje boven het scherm. 

Daar is hij! Ja, het is zeker een jongen, roept de anesthesist. Maar het blijft stil, wat lijkt wel een uur, blijkbaar moeten keizersnede baby's even wennen aan het buiten zijn, wat logisch is als je er over nadenkt, maar weet ik het. 

Hij huilt! En poept! En mijn vriend zegt, oh shit. En valt redelijk flauw tegen mij aan. Lekker hulpeloos lig ik daar met de beschikking over wel geteld 1 arm. Wat een ontzettend rot gevoel, niet voor mijn vriend kunnen zorgen en owja mijn kind is er ook al. 

Als mijn vriend een beetje is bij gekomen mag hij naar onze zoon, de navelstreng knippen, voor de sier maar toch een momentje. Een zuster heeft foto's gemaakt. Dan leggen ze hem bij mij. 

Jeetje wat onwerkelijk. Een uur geleden zat hij nog in mijn buik veilig weg gestopt. En nu. Nu ben ik mama. Wij zijn mama en papa. En dan? Wat moet ik nu voelen of doen of? Ik weet echt niet meer wat me allemaal overkomt. 

Ondertussen nog wat duw en trek werk, de placenta en hechten. De chirurg komt nog van alles tegen me zeggen en mijn hand vast houden. Ik heb geen idee wat hij zegt. Niks komt binnen. Zo'n ontzettend angstig, hulpeloos en paniek gevoel heb ik nog nooit gehad. En hopelijk ga ik dat ook nooit meer mee maken. 

Op de recovery krijgen we allebei een waterijsje en onze zoon een flesje. Ik val in en uit slaap. De morfine word aangesloten. 

Wat voor mij een ontzettende nare ervaring. Maar ook weer niet. Nu bijna anderhalf jaar later. Na er veel over gesproken te hebben, de foto's terug gekeken, mijn vriend zijn kant van het verhaal door nemen, begint het een beetje iets moois te worden. Een heel klein beetje want het traumatische overheerst nog steeds. 

Ik hoop dat er meer dames zijn die zo ontzettend bang zijn geweest.