Het is weer tijd voor de controle afspraak van Brandon. Met papa,mama en zijn tweelingbroer Bradley gaat we op pad naar het LUMC. Ondanks alles lijken de mannen dit een leuk uitje te vinden. Je kunt er inderdaad best leuk spelen dus op zich begrijp ik het wel. 
We hoeven niet heel lang te wachten voor we geroepen worden voor het eerste deel van de afspraak het hartfilmpje, wegen en meten. Alle plakkertjes worden op spelende wijze op zijn lichaam geplakt en meneer vind het allemaal wel prima. Hij blijft keurig stil liggen en al snel zitten we weer in de wachtruimte te wachten op het tweede gedeelte. Bradley wil ook altijd graag even gewogen en geweten worden. En dit mag gelukkig ook. Het is nu wel duidelijk te zien dat Bradley een ruime kilo zwaarder is en ook een aantal centimeters langer is. Na even lekker gespeeld te hebben worden we geroepen voor het tweede gedeelte van de afspraak. De echo van zijn hartje. 20 minuten moet hij ongeveer stil liggen maar gelukkig heb ik netflix op mijn telefoon en aangezien de troetel beertjes op dit moment helemaal in zijn bij de mannen zet ik die voor ze op. Want waar Brandon ligt wil Bradley er ook bij zijn. Ook dit gedeelte van de afspraak gaat zonder slag op stoot. Vervolgens weer terug naar de wachtruimte waar weer heerlijk gespeeld word ook met de andere kindjes die zitten te wachten op hun afspraken. Daarna het derde en laatste deel. We mogen bij Dr. Roest (Brandon zijn grote vriend) binnen komen. Hij vraagt altijd even hoe wij het ervaren en waar wij tegen aan lopen in het dagelijkse leven. Zo vind ik dat hij de laatste tijd sneller moe is. De juf op school ziet ook dat hij trucjes verzint om niet te hoeven laten zien dat hij moe is . Wel fijn dat zij dit ook ziet. Gelukkig  ziet de arts geen hele grote achter uitgang maar vind hij de vermoeidheid  die  vaak opspeelt een rede om hem met alle artsen te bespreken. Ook wil hij alle echo's van de afgelopen paar keer terug kijken en alles goed op een rijtje zetten. over 4 weken heb ik een bel afspraak met de dokter dan horen we of ze het nog even aan gaan kijken of dat ze toch een ingreep gaan doen. nog even spannend.

Eind vorig jaar vertelde ik jullie dat we op 22 januari te horen kregen dat Brandon zijn hartje achteruit was gegaan. Het was op zich niet zo'n hele grote schok want ik had al een vermoeden maar toch kon ik mijn tranen niet binnen houden. In die tijd nam ik ook weer contact op met mijn psycholoog. We hebben toen een hele tijd aan de telefoon gezeten maar gelukkig constateerde ze dat ik geen terug slag had. Ze vond dat ik het goed kon relativeren en dat ik het zelf toch even moest proberen. Ik kon natuurlijk altijd op haar terug vallen als het echt niet meer zou gaan.
De maanden en controles hierna waren goed. Brandon bleef na de achteruitgang stabiel. Dat was positief want we kregen uitstel op de operatie. Elke afspraak was weer spannend en je wist nooit wat je te horen zou krijgen. 

In mijn vorige blog eindigde ik met de liesbreuk operatie van Brandon.
Gelukkig kunnen we nu in snelle sprongen een stukje vooruit gaan in de tijd. Brandon bleef stabiel en natuurlijk hadden we nog regelmatig ziekenhuis bezoeken we konden even rustig ademhalen.

De dagen die volgde heb ik in een roes beleefd. Ik ontving wel kraamvisite maar echt blij was ik niet. Het liefste hield ik Brandon bij me. Ik was zo bang dat hij iets zou oplopen waardoor hij zieker zou worden. Ik weet het nog als de dag van gisteren. De jongens waren 4 weken oud en ik dacht even leuke foto's van ze te maken. Brandon keek niet helemaal helder uit zijn ogen. Ik heb ze lekker in bed gelegd om te gaan slapen maar toen het tijd was voor de fles kreeg ik hem niet wakker. En toen hij eindelijk zijn ogen open deed kreeg ik geen contact met hem. Zijn benen voelde koud en zijn lichaampje was slap. Ik belde mijn man dat ik het ziekenhuis zou bellen en of hij naar huis wilde komen. Ik belde het ziekenhuis en zoals ik had verwacht moesten we direct komen. Meteen belde ik mijn moeder om te vragen of ze wilde komen voor Bradley. Mijn man en moeder kwamen tegelijk aan en we vertrokken naar het LUMC. Daar stond onze cardioloog al op ons te wachten. Ze gingen meteen allerlei onderzoeken en testjes doen. Brandon bleek achteruit te gaan maar ook een griepje te hebben wat er voor zorgde dat zijn lichaampje in de rust stand ging om te herstellen. Hij moest 3 dagen blijven en ik weet nog goed dat hij weer mee naar huis mocht totdat hij de week erop geopereerd zou worden. Ik vond het dood eng om hem weer mee te nemen. Ik had doodsangsten uitgestaan toen ik hem slap in mijn armen had. De arts kwam overleggen en ik vertelde hem mijn angst. Hij begreep het volkomen en zei tegen mij dat ik het gewoon moest proberen maar dat als ik ondanks dat het stabiel ging met Brandon ik hem altijd "terug" kon brengen als ik me onzeker voelde. Door die woorden ben ik de week door gekomen. Ik wist dat ik een achterban had en dat maakte me sterker. Een week later waren we in het ziekenhuis om een ballonkatheterisatie te laten doen bij Brandon. We moesten ons een dag van te voren melden en ik bleef in het ziekenhuis slapen. De volgende ochtend was het zover gelukkig mochten we van de artsen allebei mee naar de OK daar ging hij zonder weinig tegenstribbelen onder narcose. Tranen stroomden over mijn wangen mijn kleine mannetje! Dan begint het wachten wat een hel is dat. Toen de arts kwam en vertelde dat de operatie geslaagd was waren we opgelucht echter kwam er een maar. Brandon kon niet zelfstandig ademhalen en lag daarom op de IC in plaats van op de uitslaap kamer. Wat we daar aantroffen leek in niets op mijn kleine jongen. Overal draadjes en slangetjes en piepende monitoren. Die nacht mocht ik niet blijven slapen en ben ik naar huis gegaan. Ik belde om het uur naar het ziekenhuis om te vragen hoe het met ging. Gelukkig naar 1,5 dag mocht hij van de beademing af en kon hij weer zelf ademhalen. 3 dagen later gingen we naar huis maar de angst zat er nog erg in. We letten goed op al zijn signalen maar de artsen zeiden dat het echt heel erg goed was gegaan. De vrijdagen bleven Brandon zijn controle dagen. En naar verloop van tijd mochten we steeds langer wegblijven. Toen Brandon 2,5 maand uit was huilde hij heel erg veel en zag ik op een gegeven moment een bult in zijn lies. Ik ging naar de huisarts om te laten bevestigen dat hij een liesbreuk had. Ik kreeg één of andere co assistent die niet zag wat ik zag. Vervolgens was onze eigen huisarts aan de telefoon in een andere kamer en hij liet mijn zoontje aan zijn luier liggen wachten. Op een gegevens moment was ik het zat en ben mijn kind gaan aankleden ik kreeg commentaar maar ik negeerde zijn opmerkingen. Toen de huisarts kwam liet ik duidelijk merken hoe ik erover dacht. Hij keek nog even snel maar zag het ook niet. Ik heb toen om een verwijzing gesmeekt naar het LUMC en gelukkig ook gekregen. Daar hebben ze een echo gemaakt en goh wat vreemd deze mama had gelijk. Toen hij ruim 3 maanden was moest hij dus weer onder het mes. Wat voor hun geen grote ingreep is was voor mij weer een hel. Wat als hij weer niet goed uit de narcose zou komen? Toch moest ik vertrouwen op de artsen en Brandon niet laten helpen was geen optie het kind had pijn veel pijn. Toen de arts voor de operatie langskwam vroeg hij mij of ik een pijl op het been wilde tekenen aan welke kant de breuk zat want ook hij kon het op dat moment niet zien maar hij vertrouwde en geloofde in mij. Na de operatie lag Brandon gelukkig wel op de uitslaap kamer. Papa ging er heen maar Brandon was verdrietig en ontroostbaar. Mama werd gehaald en ik liep met hem in mijn armen terug naar de zaal. Bij mama was hij stil wat voelde ik mij bijzonder. Toen ik wilde gaan eten en hem slapend in zijn bed lag dacht ik dat het wel even kon. Na 15 min werd ik gebeld of ik alsjeblieft terug wilde komen want hij was ontroostbaar. De arts kwam nabespreken en zei dat het niet uitmaakte vanaf welke kant hij de buik opengemaakt zou hebben. De breuk was zo groot dat we daarom de zwelling af en toe niet zagen. Zijn darmen konden er gemakkelijk doorheen maar ook weer terug.

De kinderarts kwam langs om nog eens naar Brandon zijn hartje te luisteren. Ze hoorde nog steeds een duidelijke ruis en wilde daarom een hart filmpje maken. Het hartfilmpje was in orde toch ging ze even overleggen met het LUMC. Na een half uur kwam ze terug dat het LUMC de volgende dag op vrijdag een plekje had en dat ze hem graag even wilde zien. We schakelde meteen onze "hulptroepen" in. Ik kon nog niet eens zitten dus mee gaan was geen optie. Mijn man zou dus samen met de kleine naar het LUMC moeten en ik zou achterblijven met Bradley. Mijn man vroeg zijn ouders om mee te gaan want hij wilde echt niet alleen met een 2 dagen oud kindje naar een ander ziekenhuis rijden. Ik vroeg mijn moeder om naar mij toe te komen want ik wilde niet alleen achter blijven. Ook al waren de zusters nog zo lief ik wilde mijn eigen moeder om me heen. Die vrijdag vertrok mijn man al vroeg met Brandon en zijn ouders naar het LUMC. Onder tussen probeerde de zusters om mij te laten zitten op de rand van het bed. We hadden het over Brandon en volgens hun hoefde ik me geen zorgen te maken het zou allemaal wel mee vallen. We vroegen ons af het lang het zou duren voor ze terug zouden zijn. Het duurde niet eens zo heel erg lang voor ze weer terug waren. Het was druk bij mij op de kamer en ik hoorde mijn broertje en zijn vriendin ook op de gang. Mijn man kwam binnen en ik zei tegen hem dat het zeker allemaal in orde was. Op het moment dat ik hem aan keek wist ik dat het helemaal mis was. Hij huilde en kon niet uit zijn woorden komen. Hij haalde Brandon uit de maxicosi en ik nam hem over. Ze hebben toen geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand was maar niets kwam er binnen. Ik wilde liggen met mijn kleine man in mijn armen en ik wilde met rust gelaten worden. Ik had even nodig om tot rust te komen voor zover dat kon. Toen werd me duidelijk hoe ernstig de situatie was. Brandon heeft aortaklepstenose dat betekend dat zijn aorta klep in het hart niet goed open kan en zijn hart het heel zwaar heeft om bloed door zijn lichaam te pompen. Hij zou binnen 8 weken geopereerd moeten worden anders zou hij het niet overleven. In die 8 weken zou hij iedere vrijdag op controle moeten om een zo goed mogelijke indicatie te krijgen hoe de klep ontwikkelde en of ze die zouden moeten vervangen of dat ze het met een katheterisatie konden oplossen. Wat heb ik gehuild en gevloekt waarom moest dit kleine mannetje dit overkomen. De volgende dag wilde ik naar huis. Ik wilde echt niet langer blijven. Ik had het maximale aan bloedtransfusie gekregen dus ze konden toch niets meer voor mij betekenen en ik wilde na 3 weken ziekenhuis wel weer terug naar mijn eigen plekje en vooral mijn eigen bed. Gelukkig waren de artsen het met mij eens en mocht ik gaan. Mijn vader wachten ons thuis op met de hondjes die mij ook erg gemist hadden. 10 minuten later kwam de kraamverzorgster al en wat een topper was dat. Ik zei haar dat het bed te hoog stond en ik zeker wist dat ik er hoe ik me nu voelde echt niet in of uit zou kunnen dus ze ging met mijn man en onze vaders naar boven en het bed werd iets lager gezet. Ze hielpen mij naar boven en in mijn bed en Geertje onze kraamverzorgster ging heerlijk aan de gang. Ze trok kastjes open als ze wat zocht en wachten tot ik rustig lag en bijgekomen was van de rit. Ze maakte thee en kwam toen gezellig een bakkie met mij doen om kennis te maken. ik vertelde het verhaal in tranen en ze begreep zo goed hoe ik me voelde. Ze ging meteen bellen om te zorgen dat ze langer mocht blijven en dat was ook zo geregeld. Oud en nieuw vierden we dat jaar in het kraambed met mijn ouders en de volgende ochtend stond Geertje gewoon weer klaar voor ons. De dagen erna knapte ik snel op. Dat moest ook van mezelf want ik wilde zelf voor mijn mannen kunnen zorgen hoe rot ik me ook voelde. Niemand had gedacht dat ik zo snel weer beneden op de bank zou zitten. Die vrijdag moesten mijn man en Brandon weer op tijd weg om naar het ziekenhuis te gaan voor controle zijn ouders ging mee en Geertje begon gewoon om half 8 in plaats van half 9 zodat ze ons kon helpen met klaar maken. Ik bleef thuis met Bradley en mijn zenuwen want die gierden door mijn lijf. Toen ze terug kwamen uit het ziekenhuis bleek zijn hartje toch weer achter uit te zijn gegaan  en wisten we dat hij eerder geholpen zou moeten worden.

 e kerstdag 08.00 uur ik word meegenomen naar de verloskamer, daar gaan ze kijken of mijn baarmoederhals al helemaal verweekt is. Dit blijkt niet het geval ze brengen daarom een pil in die dat moet gaan stimuleren na 4 uur weer controle maar het was nog niet zo ver. Weer werd er een pil ingebracht en weer moest ik 4 uur wachten. Na die 4 uur was het nog niet genoeg en kreeg ik weer een pil ingebracht. Dit is echt geen pretje het doet pijn maar je weet waar je het voor doet. Na de derde pil was het afwachten tot de volgende ochtend want meer doen ze niet. Ik had wel kans dat de bevalling nu vanzelf opgang zou komen. Mijn ouders en schoonouders kwamen langs om nog even kerst te "vieren". Ik werd nog verwend met cadeautjes maar het duurde niet lang of ik vroeg iedereen te gaan. Ik was moe en gespannen voor de volgende dag. Die morgen zou ik zo ie zo een infuus krijgen met weeën opwekkers. Ik had mijn moeder gevraagd of ze ook bij de bevalling wilde zijn, ik had daar meerdere redenen voor. De eerste is dat ze mij echt super goed kent en weet wat ik nodig heb. Ten 2e heeft ze zelf ook een tweeling (mijn jongere broertjes) en ten 3e wilde ik dat mijn kinderen in de handen van familie terecht zouden komen. Om 8 uur moest ik mij weer melden in de verloskamer en ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben maar geen weeën. Toen hebben ze me aangesloten op het infuus. In het begin zaten we nog gewoon heerlijk met te kletsen toen mijn moeder kwam maar al gauw kreeg ik een weeën storm en wist ik niet meer hoe ik het had. Mijn man moest echt met mij mee puffen anders wist ik niet eens meer hoe het moest. Uiteindelijk was het echt geen doen meer. Het voelde zo on natuurlijk, wat natuurlijk ook zo was. Ik kreeg morfine om wat te ontspannen, dat was lachen. Ik voelde me stoned en ik heb het over champagne gehad en een appartementen complex geen idee hoe ik er op kwam. Toen het dan eindelijk zo ver was dat ik wilde persen mocht het nog niet want ik moest nog en klein randje voor ik volledige ontsluiting had. Ik mocht gelukkig al wel wat mee geven dat was al een hele opluchting. Al gauw was het toen zo ver dat ik mocht gaan persen. Toen waren er geen pers weeën dacht ik. Op de ecg was duidelijk te zien dat ik die wel had, maar doordat mijn baarmoeder erg groot was geworden door de tweeling voelde ik ze niet meer. Ik moest volledig vertrouwen op de gynaecoloog wanneer hij zei dat ik moest persen deed ik dat. Doordat je geen gevoel erbij hebt maak je ook geen adrenaline aan daardoor voel je alles veel erger. Helaas moest ik ook nog ingeknipt worden en hebben ze Brandon met een vacuümpompje ter wereld geholpen. Hij werd heerlijk bij me gelegd en al huilend vroeg ik: " moet ik alles nu nog een keer doen?". Het antwoord was dat de 2e meestal vrij snel er achter aan komt omdat de doorgang al vrij is gemaakt door de eerste. Brandon werd onderzocht door de kinderarts daar heb ik niets van mee gekregen omdat ik alweer bezig was met de "volgende" bevalling. Bradley was lekker eigenwijs en lag met zijn arm onder zijn hoofd waardoor het erg moeilijk zou zijn om normaal te bevallen van hem. De gynaecoloog probeerde hem te draaien door met zijn had in mijn baarmoeder te gaan en de kleine bij zijn beentjes te pakken en hem proberen te draaien zodat hij in stuit zou bevallen. Dit gebeurde echter niet hij draaide elke keer weer terug. Ik kreeg het moeilijk en ik hoorde de gynaecoloog bellen dat de OK klaargemaakt moest worden. Toen besloot Bradley dat het tijd was om ter wereld te komen op de manier die we niet wilde. Bradley scheurde daardoor mijn baarmoeder en ik verloor vreselijk veel bloed. Ik kan me nauwelijks herinneren dat hij bij mij werd neergelegd. Ik voelde me niet goed worden en zakte weg. Ik heb mijn moeder nog horen schreeuwen dat ze me moesten helpen daarna weet ik het allemaal niet meer. Toen ik na een paar minuten er weer was waren ze nog druk aan het hechten, er moest een wandje in mijn baarmoeder gehecht worden om het bloeden te laten stoppen. Ik keek naar mijn man en mijn moeder en zag dat ze lijk wit waren van angst om mij. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor hun moet zijn geweest. Ze dachten echt dat ze mij kwijt zouden raken. Toen ze klaar waren met hechten kreeg ik mijn mannen bij me en besefte ik pas echt dat ik moeder was geworden van deze prachtige kereltjes. We kregen wat te eten omdat ik zo slap was en het was inmiddels al 19.00 uur. Mijn man belde zijn ouders om te vertellen dat de jongens waren geboren en dat ze om 20.30 in het ziekenhuis mochten komen om de mannetjes te bewonderen. Ze wilde graag met de hele familie komen maar dat was op dat moment veels te zwaar voor mij en we vertelden hun dat ze samen mochten komen. Daarna belde ik mijn vader die zaten al erg lang te wachten op een telefoontje omdat ze wisten dat ik bezig was. Daarna belde ik mijn zus om te vertellen dat haar petekind geboren was. Ze klonk zo gelukkig en ze zei me dat ze mij ook wat te vertellen had. Mooier kon de dag niet worden dacht ik, maar niets was minder waar mijn zus vertelde dat ze voor de tweede keer zwanger was. Het was een mooie emotionele bijzondere dag. Helaas zat er nog een randje aan deze dag. Eenmaal terug op de kamer met de mannen vroeg mij man me of ik had gehoord dat ze bij Brandon een ruis hadden gehoord bij zijn hartje. Ik moest bekennen dat ik daar niets van mee had gekregen. Ze zouden de volgende dag nog een keer komen luisteren omdat het vaker gebeurd bij te vroeg geboren kindjes dat ze een ruis horen en dat na een dag weer weg is.

Het was allemaal weer rustig. Ik kreeg nu iedere 2 weken een echo en een gesprek bij de Gynaecoloog. Ik werkte op dat moment nog gewoon op de luchthaven als beveiliger. Het begon langzamerhand wel erg zwaar te worden. Die grote buik begon ik al aardig zat te worden en ik was pas net over de helft. Ik begon het ook zat te worden dat iedereen telkens zei "je bent al bijna uitgerekend zeker". Nou NEE dat was niet zo, en als je dan zei dat het 2 waren kreeg je altijd de opmerking dat word zwaar of jij liever dan ik. Daar was ik dus ondertussen zo klaar mee. Ach ja de hormonen gierde natuurlijk ook volop door het lijf haha. Toen ik 28 weken zwanger was besloot ik dat het tijd was om met verlof te gaan. En toen met 32 weken voelde ik een vreemde activiteit in mijn buik die ik niet kon plaatsen. Het leek of het met regelmaat terug kwam. Toen mijn moeder 's middags kwam om te helpen in het huishouden wilde ze dat ik meteen het ziekenhuis belde. De gynaecoloog wilde dat we meteen kwamen. Daar werden we even tussen door geholpen. Gelukkig waren het geen weeën maar mijn baarmoederhals was wel al aardig verkort. Ik moest nu toch echt rust gaan houden, van de gynaecoloog moest ik toch echt wel de 34 weken halen dat is zo belangrijk voor de kleintjes. Dat nam mijn lichaam wel erg serieus. Toen ik precies 34 weken zwanger was scheurde mijn vlies toen ik naar de wc wilde gaan. Ik wekte mijn man en belde het ziekenhuis. Omdat het gesneeuwd had adviseerde ze ons om geen haast te maken omdat ik niet echt het idee had dat ik hele erge weeën had. Ik belde ook meteen mijn moeder dat ze er rekening mee moest houden dat ik zou kunnen gaan bevallen en ik wilde haar er heel erg graag bij hebben. We waren voorbereid op vroeg geboorte door iedereen want dat kwam nu eenmaal vaker voor mij tweelingzwangerschappen. Toen we in het ziekenhuis kwamen werd ik meteen aangesloten op de monitoren maar de weeën waren weg. Na een dag daar gelegen te hebben zonder weeën kreeg ik een eigen suite zonder andere patiënten en met wifi en tv kon ik heerlijk vertoeven. Ik dacht echter altijd dat als je vlies scheurde je binnen 48 uur zou bevallen. Niets was minder waar want ik maakte gewoon vruchtwater aan en met bedrust zouden de kindjes het best nog wel eens wat langer vol kunnen houden. Liggen op bed lukte me totaal niet ik werd er echt onrustig van. Gelukkig mocht ik dan toch wel in de luxe stoel zitten die ook op de kamer stond, ik mocht verder nog naar het toilet maar meer ook echt niet. Omdat je kans hebt op infecties met een gescheurd vlies moest ik in het ziekenhuis blijven. Gelukkig kwam er iedere middag en avond visite want de dagen duurde erg lang. Met mijn boeken en laptop probeerde ik de uren door te komen. Gelukkig begon het WK darten ook weer en kon ik 's avonds als mijn man er was gezellig darten kijken. Ook een aantal zuster vonden dat niet erg. Wanneer het bezoek weg was kwamen ze nog even darten met me mee kijken. Slapen kon ik toch niet meer dat lukte al een tijdje niet. Inmiddels had ik ook een infuus waar ze bloed af konden tappen omdat ik niet te prikken ben. Met van die vervelende rollende aders en vocht in het lijf was het niet meer te doen. Om te zorgen dat het infuus niet dicht zou gaan lieten ze het doorlopen met water. 's nachts werd er gecontroleerd of het zakje nog vol was. Heel zachtjes kwam de zuster binnen en ik zeg heel droog je hoeft niet zo zachtjes te doen hoor. Die stond binnen 2 seconden op de hal omdat ze zo geschrokken was. Ik heb gebulderd van het lachen. Dat was toch wel een teken voor de zusters dat ik niet sliep. De volgende nacht kreeg ik een pilletje waar ik beter van zou moeten gaan slapen maar ook dat hielp niet. De nacht erna kreeg ik een injectie in mijn bil daar sliep ik wel van. Ik was zo stoned als een garnaal. Toen ik 36 weken en 3 dagen zwanger was kon ik echt niet meer en werd er besloten om de volgende dag ook al was dat 1e kerstdag in te gaan leiden. Spannend nu zou het niet lang duren voor ik mijn mannen zou gaan ontmoeten.

In het ziekenhuis kregen wij te horen dat de kindjes de placenta samen deelden hierdoor maakte de kinderen kans op TTS ( Tweeling Transfusie Syndroom) dat houd in dat ze samen alles delen en dat het bloed ook van het ene kindje naar het andere gaat. Om het maar even in hollandse termen te zeggen want van de ziekenhuis termen werd ik ook niet veel wijzer. Als er TTS ontstaat betekend dit dat het ene kindje het bloed niet terug geeft aan het andere kindje. Ik schrok hier heel erg van ook al was het nog helemaal niet zo ver. We moesten daarom wel voor onze 20 weken echo naar het LUMC. Ik kreeg iedere 2 weken controle in Leiderdorp en dat verliep altijd wel redelijk. Onze familie's waren onwijs trots dat er een tweeling in de familie ( bij ) kwam. Bij omdat mijn jongere broertjes ook een tweeling zijn ( twee-eiig). Toen we onze 20 weken echo hadden was ik heel erg zenuwachtig. Ik heb ruim 1.5 uur gelegen en kon niet meer, ik was het helemaal zat maar die vrouw bleef maar door gaan met dat echo apparaat in mijn buik duwen. Op een gegeven moment gaf ik ook aan dat ik erg lang vond duren. Ze reageerde nauwelijks op mijn opmerking maar niet veel later was het klaar. Ze moest even wat gaan overleggen met de dienstdoende Gynaecoloog. Niet veel later werden we naar de wachtkamer gestuurd voor een gesprek met haar. Daar kregen we te horen dat 1 van de kindjes een verwijd hersenkamertje had en dus een grote kans had op een waterhoofd. Ze vroeg me of ik de zwangerschap af wilde breken. Ik moest huilen hoe kon dit nu ze hadden dit in Leiderdorp niet gezien waarom hier dan wel. ik was kapot. Ik moest bloed laten prikken om te kijken of ik een virus had gehad waardoor dit had kunnen gebeuren. In de auto belde ik mijn vader huilend op. Mijn ouders zeiden meteen dat we het niet weg moesten laten halen, zij zouden ons wel helpen als het zover was. Dit was een hele opluchting ondanks dat we zelf ook al snel hadden besloten om ze niet weg te laten halen. 1,5 week later had ik weer een gesprek bij mijn eigen gynaecoloog die schrok van wat ik vertelde. Hij ging meteen een echo maken, maar wat ze in Leiden hadden gezien dat zag hij absoluut niet. hij heeft wel 4 metingen gedaan maar zijn hersenkamertje was echt niet verwijd. ( we wisten inmiddels dat we 2 jongens zouden krijgen).
 De spanning nam af ik hoopte dat ik nu echt wel een beetje kon gaan genieten.

Ik weet het nog als de dag van gisteren het was Hemelvaartsdag 2012 we hadden een drukke tijd achter de rug. In december hadden we een huis gekocht daar hadden we tot begin maart in geklust toen de verhuizing en in april zijn we getrouwd. In die tijd ben ik totaal niet bezig geweest met mijn menstruatie. Tot die bewuste donderdag in mei. Ik zei tegen mijn man volgens mij had ik al we een keer ongesteld moeten worden. Ik wist niet eens meer wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest. We besloten meteen een test te kopen, en jawel hoor positief. Ik was zwanger terwijl we nog minstens een jaar hadden willen wachten. Toch waren we super blij want het kindje was meer dan welkom. Die maandag had ik een afspraak bij de dokter en werd ik doorverwezen naar een verloskundige praktijk. Met 10 weken kon ik daar terecht. We kregen meteen een echo daar zag ze duidelijk hart activiteit maar het opmeten van het kindje lukte niet helemaal. Met 12 weken moest ik terug komen. Mijn man kon niet mee dus ik vroeg mijn moeder om mee te gaan. Ik droeg toen al een tijdje zwangerschapsbroeken omdat ik niet meer in mijn gewone broeken kon, ik vond dit zo raar dat ik naar de verloskundige mezelf toch in een gewone broek perste ( ik schaamde me een beetje dat ik die al niet meer aankon). Ze maakte weer een echo en ik vond het allemaal erg grappig want het kindje kon wel erg snel draaien in mijn buik. Tot dat de verloskundige tegen me zei: "zeg maar nee dan krijg je er 2". Het kindje draaide toch niet zo snel in mijn buik er zaten gewoon 2 kindjes in mijn buik. Oke hoe ga ik dit aan mijn man vertellen? Mijn moeder was door het dolle heen. En ik werd door verwezen naar het ziekenhuis ze vertelde nog wel dat ik geen scheidingswand had tussen de 2 kindjes dus dat het een 1 eiige tweeling was want ze deelde ook nog eens samen de placenta. Snel naar het werk van mijn man gereden en het hem verteld hij was door het dolle heen zoals bijna iedereen in de familie.