Een jaar weg geweest

Eind vorig jaar vertelde ik jullie dat we op 22 januari te horen kregen dat Brandon zijn hartje achteruit was gegaan. Het was op zich niet zo'n hele grote schok want ik had al een vermoeden maar toch kon ik mijn tranen niet binnen houden. In die tijd nam ik ook weer contact op met mijn psycholoog. We hebben toen een hele tijd aan de telefoon gezeten maar gelukkig constateerde ze dat ik geen terug slag had. Ze vond dat ik het goed kon relativeren en dat ik het zelf toch even moest proberen. Ik kon natuurlijk altijd op haar terug vallen als het echt niet meer zou gaan.
De maanden en controles hierna waren goed. Brandon bleef na de achteruitgang stabiel. Dat was positief want we kregen uitstel op de operatie. Elke afspraak was weer spannend en je wist nooit wat je te horen zou krijgen. 

Ondertussen ging het thuis niet goed meer. Ik had al een tijd lang het gevoel dat ik naast mijn man leefde en niet meer met hem. Ik heb echt geprobeerd te vechten voor de relatie maar de strijd was op. Er was teveel gebeurd waardoor ik het niet meer kon opbrengen en ik koos voor mezelf maar ook voor de rust van de kinderen. De spanning was voor hun ook niet goed. En in mei ben ik naar mijn ouders gegaan. Daar hebben we een half jaar gewoond wat niet ideaal is voor iedereen maar het was wel super fijn. In de tussen tijd werd de scheiding in gang gezet. We hebben gelukkig samen met 1 advocaat het convenant en het ouderschapsplan kunnen maken. En in oktober ben ik verhuisd naar mijn eigen huur huisje waar we opnieuw konden beginnen. Intussen heb ik een nieuwe liefde mijn beste vriend! Nooit gedacht dat zo iets zou gebeuren maar beter kon het echt niet treffen. Het is echt niet altijd makkelijk met 2 kinderen maar het gaat goed. Voor mijn gevoel hebben we ons ritme gevonden. 

Afgelopen kerst zijn de jongens 4 jaar geworden. Dat betekend naar de basisschool! Ik dacht dat ik dat wel zonder horten en stoten aan kon maar ik moet toegeven dat ik met een dikke strot het lokaal uit liep. Ze worden ineens zo groot. Toch heb ik weer het gevoel dat Brandon wat achteruitgang maakt. Hij valt na school soms in slaap en wil soms om kwart over 6 al naar bed. Ook wil hij met het avond eten wel eens geen honger hebben en van vermoeidheid gaan spugen. Overigens is het een slim mannetje hij denkt dat hij het soms wel kan verbloemen dat hij moe is. Zo zegt hij ineens als we aan het voetballen zijn dat hij wel even de scheidsrechter is en gaat dan op een bankje zitten. Komt na een kwartiertje weer mee doen en herhaalt dit kunstje dan nog een keer. Als ik dan vraag waarom hij gaat zitten geeft hij wel toe dat hij moe is. Zijn broer Bradley is inmiddels ook groter en zwaarder maar ja dat zou ook gewoon toeval kunnen zijn. Volgende week moeten we weer terug voor controle maar de buikpijn begint al op te spelen. Laten we hopen en duimen dat het stabiel is gebleven zodat we nog even niet aan een operatie hoeven te denken.