Het was dinsdag. Gisteravond hadden we het ziekenhuis kamertje in Drachten al helemaal opgeruimd zodat we snel snel weg konden. Terwijl onderweg zijn naar Sarah gaat mijn mobiel, de kinderarts belt. Goeiemorgen, er is plek in het UMCG en Sarah wordt om 11 uur verwacht. Ergens was er opluchting omdat je weet dat we een stapje dichter bij een oplossing zijn maar wat gaat er komen? Na afscheid genomen te hebben van alle verpleegsters en kinderartsen die voor Sarah gezorgt hebben gaan we weg. Op naar het UMCG.

Op woensdagavond kwamen we weer in het ziekenhuis. Eigenlijk weer opgelucht dat we er waren. We kwamen weer in het zelfde kamertje,  er was een patiëntenstop maar ze wouden Sarah niet naar een ander ziekenhuis sturen. Sarah werd meteen van top tot teen bekeken. Er werd urine op gevangen en ze wouden ook graag ontlasting hebben om te kijken of ze iets van een virus had. Haar navel was ook nog steeds nat en dat viel de kinderarts meteen op. 

Er werd besloten dat de kinderarts Sarah toch graag wou zien. Wat waren wij opgelucht! Als je thuis steeds moet aanmodderen is ook geen pretje. Snel naar huis om een paar spulletjes te pakken en dan voor de volgende voeding in het ziekenhuis zijn want dan kunnen ze mee kijken. Goed plan!

Op 20 november 2021 mochten wij ouders worden van een prachtig meisje Sarah. Eindelijk was ze er na een hele zware bevalling, waarbij Sarah met haar schoudertje vast zit in mijn bekken. Ze werd geboren met een blauw armpje. Na dat de kinderarts Sarah had beoordeeld mocht ze 10 min bij me liggen om te kijken of dit het huilen op gang zou brengen. Helaas was dit niet het geval en werd ze snel mee genomen. Ze kreeg een beetje extra zuurstof en ze moest aan de monitor. Ik had haar eigenlijk nog helemaal niet gezien, met het persen had ik zoveel druk op mijn ogen gezet dat ik alles dubbel zag. Mijn man ging met Sarah mee naar de kinderafdeling en ik bleef nog in de verloskamer.