Nog meer onderzoeken

Op woensdagavond kwamen we weer in het ziekenhuis. Eigenlijk weer opgelucht dat we er waren. We kwamen weer in het zelfde kamertje,  er was een patiëntenstop maar ze wouden Sarah niet naar een ander ziekenhuis sturen. Sarah werd meteen van top tot teen bekeken. Er werd urine op gevangen en ze wouden ook graag ontlasting hebben om te kijken of ze iets van een virus had. Haar navel was ook nog steeds nat en dat viel de kinderarts meteen op. 

De volgende dag zouden er weer onderzoeken plaatsvinden maar Sarah moest eerst rusten. Dus weer volledig op de sonde en we gaven geen fles meer. Als ze haar voeding langzaam kreeg was er niks aan de hand.

De donderdag voor kerst moesten we voor onderzoeken. Er werd weer een echo gemaakt van de maag en de darmen. Er werd vooral gekeken naar de uitgang van de maag want er was een kans dat Sarah pylorushypertrofie zou hebben. Dit houd in dat de spier bij de uitgang van de maag te  dik of te breed zou zijn en dat ze daarom zo moest spugen. Ook werd er naar de navel gekeken. 

Tegen de avond kwam de kinderarts bij me op de kamer. Mijn man was aan het werk dus ik was alleen. Ze hadden wel een afwijking in spier gezien omdat hij iets te lang was maar zei ze normaal levert dit geen problemen op. Morgen gaan we bloedprikken om te kijken wat daar de waarden van zijn. Kloppen die bij dit beeld dan moet ze daar aan geopereerd worden. Meteen schoot ik in de stress. Sarah op een grote operatie tafel dat was mijn grootste angst!! Toen over de navel ze heeft een urachuscyste. Dit betekend dat de verbinding van de blaas naar de navel en navelstreng die je hebt bij je moeder in buik, niet is dichtgegroeid. Daar moest ze sws aan geopereerd worden maar dat geen haast. Het had ook niks te maken met het spugen en niet willen drinken.  Morgen maar bloedprikken dus. Komt daar niks uit dan willen ze een slik foto maken met contrast vloeistof zodat we precies kunnen zien hoe het loopt. Mooi dacht ik, er wordt actie ondernomen en ze zien dus wel dat er echt wat met Sarah aan de hand is. De volgende dag kwam de kinderarts weer, de bloedwaarden waren goed dus het kon geen pylorushypertrofie zijn. Maandag na kerst gaan we een foto maken met contrast vloeistof. De kerstdagen kreeg Sarah rust. Al die onderzoeken namen best veel van haar. Er werd tegen ons gezegd dat wij de kerstdagen ook even naar ons familie moesten en dat ze daar wel even op Sarah zouden passen. Iedereen was weg van Sarah! Ondanks de pijn die ze had bleef ze haar best doen om naar iedereen te lachen en zo lief mogelijk te zijn. Toen we bij mijn ouders vandaan kwamen en weer naar het ziekenhuis gingen was het kamertje leeg. Huh, waar is ze nou zeiden we. Er kwam een zuster bij ons ze zei, Sarah ligt mooi bij ons. We hebben chinees gekregen en Sarah doet even met ons mee. Het was een prachtig gezicht. Daar zat ze bij de zuster grote ogen en iedereen in de gaten houden. 

Maandag werd de slikfoto gemaakt. We zagen het drinken door de slokdarm in de maag komen en dat zag er keurig uit. Toen zei de man die bij mij stond zometeen zie je het naar de darmen gaan. Dat duurde lang en na een minuut zei ik, ik zie nog niks hij zei nee dat duurt een beetje lang. Ze lag op een tafel maar na een tijdje werd die helemaal omhoog gezet zodat ze rechtop zat. En nog zagen ze niks. Toen dacht ik hier is wat aan de hand en ze zien nu iets. In de avond kwam de kinderarts. Hij zei, er is geen  doorloop van de maag naar de darmen. Als er plek is in het UMCG moet jullie daar morgen heen. 

Wordt vervolgd