Eindelijk een oorzaak!

Het was dinsdag. Gisteravond hadden we het ziekenhuis kamertje in Drachten al helemaal opgeruimd zodat we snel snel weg konden. Terwijl onderweg zijn naar Sarah gaat mijn mobiel, de kinderarts belt. Goeiemorgen, er is plek in het UMCG en Sarah wordt om 11 uur verwacht. Ergens was er opluchting omdat je weet dat we een stapje dichter bij een oplossing zijn maar wat gaat er komen? Na afscheid genomen te hebben van alle verpleegsters en kinderartsen die voor Sarah gezorgt hebben gaan we weg. Op naar het UMCG.

Aangekomen werden we al op gewacht door de assistent van de chirurg. We krijgen een kamer toegewezen. Mijn man en ik moeten een corona test doen en Sarah wordt bekeken door de assistente van de chirurg. Ze verteld ons dat Sarah nuchter moet blijven en dat we om 15.00uur voor een echo gaan. Sarah heeft al vanaf 8 uur in de ochtend geen eten meer gehad maar ze blijft lief. Zo nu en dan moet ze even huilen maar na een stukje lopen is ze zo weer in slaap gewiegd. Daar gaan we dan voor een echo. Sarah heeft hier helemaal geen zin in en zet het flink op huilen. Doordat ze zo haar buikspieren aanspant is het heel lastig te zien op een echo. Er worden veel fotos gemaakt en dat valt vooral mijn man op. Na een tijdje mogen we weer naar de kamer. De tijd gaat heel langzaam en het is zenuwslopend! En dan om 17.00 uur komt de chirurg binnen met het verlossende woord. Sarah heeft malrotatie en staat op de spoedlijst voor een operatie. Dit houdt in dat je darmen losliggen en in de knoop kunnen draaien. De situatie is nu nog oke maar dit kan snel veranderen en dan is het levensbedreigend. Hierdoor blijft dus al haar eten in haar maag zitten. Morgen zal ze geopereerd worden. Haar urachuscyste wordt meteen meegenomen. Er gaat van alles door mijn hoofd. Mijn hart is opgelucht dat ze eindelijk gevonden hebben waar Sarah zoveel last van heeft. Maar mijn hart is ook bang voor de operatie! Ik mag blijven slapen maar er gaat zo veel door mijn hoofd en Sarah wordt regelematig gecontroleerd. Dus echt slapen zat er niet in.

Woensdagochtend vroeg komt de chirurg langs of we er klaar voor zijn. Want als er een O.K. vrij is, is Sarah als eerste aan de beurt. Ze krijgt een infuus omdat ze een paar dagen niet kan en mag eten. Dan rond 10.00 uur is het zover en brengen we Sarah naar de O.K.  Ik ga met haar mee naar binnen. Sarah voelt dat ik onrustig ben en dat wordt ze zelf ook. Gelukkig mag ik haar troosten. Nog in dikke laatste kus en dan moet ik ons lieve meisje daar achter laten! En het lange wachten begint. Mijn schoonmoeder en mijn eigen moeder komen in het ziekenhuis om deze tijd met ons door te komen. Na een paar uur, sneller dan verwacht werd ik gebeld. Ze waren klaar en Sarah wordt naar de uitslaapkamer gebracht. Snel haasten we ons naar boven. Terwijl we wachten dat 1 van ons de uitslaapkamer naar binnen mag komt de chirurg bij ons. Alles was goed gegaan en precies zoals hij had verwacht. Wat een opluchting! Daar lag ons lieve kleine en vooral dappere meisje! Ze was helemaal rood en opgezet van het vocht. Ze kreeg morfine voor de pijn, ze had een maaghevel om niks door de darmen te laten lopen een katheter en het infuus voor vocht. Na een tijdje mochten we weer naar de afdeling. En het herstel kon beginnen!

Lees ook: Nog meer onderzoeken