Zoals de meeste al wel weten hebben wij 2 golden retrievers. Vorig jaar hadden we er nog 3 maar in oktober hebben we afscheid genomen van Buddy. Ruíz zijn allee beste vriend. Van de 3 was er toen maar eentje die zo goed met Ruíz overweg kon en dat was zij. Nu zijn we een jaar later en heeft 1 van onze honden puppies gekregen. 8 golden retrievers meer in huis… Waarvan onze Ruíz er eentje heeft gekozen…. Maak kennis met onze lieve Baco.

Ik wilde dit altijd al wel eens neertypen. Het is toch iets wat je niet vergeet en wat je voor altijd bij blijft. Mijn bevalling, mijn ervaring en dat van niemand anders. Je hoort vaak mensen zeggen “geef mij maar een keizersnee of natuurlijke bevalling” . Maar eigenlijk kan je dat niet weten of zeggen.

Bijna 3 jaar heb ik voltijds voor Ruíz gezorgd, opgevoed, verwent en zien groeien en nu is het moment daar dat ik terug voltijds ga werken en het leventje als huisvrouw en voltijdse mama ga verlaten. Ik heb eerst mijn ouderschapsverlof opgemaakt en dan ben ik beginnen werken in de zaak van mijn vriend. Ruíz kon toen altijd mee en was dus altijd bij ons. Ik typ dit toch met een krop in mijn keel. ik keek er uiteindelijk ook wel naar uit om terug te gaan werken, zeker omdat ons dat financieel weer even een kleine boost zal geven maar toch breekt mijn hartje een beetje en hoe meer ik erover begin na te denken en hoe dichter het moment komt hoe moeilijker het wordt.

Vooroordelen, commentaar, boze afwerende blikken. Ik ben ze zo beu. Door wat een goede vriendin van me vanochtend vertelde , ben ik hier ineens diep over gaan nadenken. Waarom? Waarom geven mensen commentaar op het doen en laten van een ander. Wij zijn toch ook maar mensen. Wat maakt andere beter dan ons? Wat maakt ons beter dan andere, niks toch?

Ruíz is en ik hadden alles behalve een leuke start. Nu na 2,5 jaar weet ik dat niet iedereen start met die roze wolk maar toen leek ik echt de enige op de wereld te zijn die het moeilijk had en struggelde met het prille moederschap. Hij is geboren na een spoedkeizersnee maar was in blakende gezondheid. Als je mijn vorige blog hebt gelezen was dit nog een vraagteken voor ons. Soit, hij woog een mooi gezonde 3705gram. Mijn borstvoeding lukte niet, kwam in het begin niet op gang en happen wou hij niet. De vroedvrouwen waren toen letterlijk mijn borsten aan het pletten om er wat melk uit te krijgen. Ook zeiden ze me om hem om de 3u wakker te maken omdat hij dan moest eten . Hij kreeg in het begin veel te weinig binnen en ik was ook echt alleen. Mijn vriend was zelfstandige en dus amper aanwezig en ik was herstellende van die spoedkeizersnee. Nu ja, uiteindelijk lukte het met kolven wel maar dat is voor een andere keer om uit te leggen. Eenmaal we thuis waren , sliep Ruíz snachts van voeding tot voeding (om de 3u) en overdag sliep hij af en toe wat powernapjes de eerste weken. Laten we zeggen dat hij overdag amper sliep. Na 4 weken kolven en babyblues te hebben gehad ben ik overgeschakeld naar flesvoeding. Met heel wat schuldgevoel omdat ik gefaald had maar merkte wel dat ik met flesvoeding veel gelukkiger werd. Na het vinden van goede melk was Ruíz alweer 6 a 7 weken oud. Hij dronk zo goed en zo veel. Maar overdag sliep hij nog niet goed. Wij zijn dan begonnen met een tip van flip. De stofzuiger aanzetten. Je kan het al raden? Hij sliep binnen de 5 min na zijn flesvoeding en sliep well 3u aan een stuk door. Toen sliep hij overdag ook van voeding tot voeding. Soms was hij wel wat langer wakker om lekker te knuffelen en buiten zijn huiluurtje sliep hij goed. Snachts kwam hij ook om de 3u. Hij had wel iedere keer die stofzuiger nodig om in slaap te vallen. Toen hij 8 a 9 weken was, sliep hij snachts 10u aan een stuk. Iedere keer wel met die stofzuiger maar ik kuste beide handjes dat hij zo goed sliep. Ik was herstellende van die rotte babyblues en dit hielp enorm. Ik kon lekker doorslapen. En zo waren we vertrokken. Met 3 maanden sliep hij zo goed als de klok rond en was ik echt een dolgelukkige mama en omarmde ik die roze wolk. Hij had altijd wel muziek of lawaai nodig. Maar met een ruis geluid sliep hij zo goed in. Man wat was ik trots en nog steeds zo zo trots met zo een goede slaper. Tot zijn 1,5 jaar deed hij 2 dutjes van 2 tot 3u per dag. Nu slaapt hij nog steeds +12u snachts en 3u in de namiddag (als hij thuis is van school). Ik weet maar al te goed wat een geluk ik hiermee heb want ik heb in mijn vriendenkring mamas die na bijna 3 jaar nog steeds weinig slapen snachts. En een baby die vanaf 8 weken al 10u slaapt, dat vind ik ook al best bijzonder. Soms voel ik me wel schuldig tegenover andere mamas en zou ik graag hun nachten eens een keer overnemen zodat ik hun eens de slaap kon geven die ze nodig hadden en verdiende want ik had/heb tonnen energie na zo een goede nachten. Nu slaapt hij nog steeds met muziek of ruis. We gebruiken nu de numsy original. Fijn apparaatje trouwens. Gaat echt lang mee zonder op te laden! 

Ruíz is afgelopen vrijdag "afgestudeerd" van het kinderdagverblijf en heeft met trots zijn peuterdiploma behaald. Iedere dag zie ik hem groeien en meer en meer openbloeien. Het kinderdagverblijf is een afgesloten hoofdstuk en 4 januari begint hij aan een nieuw. De kleuterschool. Toen ik hem vrijdag ging halen, was het toch met een krop in de keel. Een besef dat ik nooit meer aan het kinderdagverblijf zou staan om ons kind op te halen. Een gesprek met mijn mama heeft me er nog maar eens op gewezen dat ieder hoofstuk dat we nu met Ruíz beginnen of afsluiten dat we dat ook niet meer gaan meemaken.  Iedere keer een laatste begin of einde van een hoofstuk in zijn en ons leven. Hij groeit. Wij groeien en het gaat reuze snel. Voor het eerst vond ik het best confronterend. "Doortje, komt er dan echt geen 2e meer?" Voor het eerst was het alsof er met een hand in mijn hartje kneep en het besef.... Dat we ten volle moeten genieten van Ruíz zijn ontwikkeling en dat we dit nooit meer gaan meemaken omdat er geen 2e komt. Waarom er geen 2e komt? Vroeger wilde ik altijd 2 kids. Ik kom zelf uit een gezin van 3. Warm gezin. Ik kon altijd rekenen op mijn grote broer en zorgde altijd voor mijn kleine zusje. Ik voelde me nooit alleen.  Ik had altijd wel.iemand om dingen mee te doen of dingen mee uit te steken. Toch hebben we besloten dat Ruíz enigskind blijft. Bewust. Ik wil sowieso gewoon nooit meer zwanger worden. Ik ben er een beetje traumatisch uitgekomen ookal bleek het voor niks te zijn. Ik wil gewoon de liefde niet delen tussen 2 kinderen. Ik wil Ruíz ten volle kunnen verwennen en laten genieten van alles wat we hem kunnen geven. Tuurlijk doe je dat met 2 kinderen ook.. of met 3 of meer. Die geef je ook alle liefde en verwen je met alles. Maar ik heb het gevoel en idee dat ik dat nog niet kan. Nee het staat vast. Toch blijven mensen vragen waarom.... Ik kan er geen juist en volledig antwoord aan geven buiten dat dit gewoon onze beslissing is en dat we er beide achter staan. Maar toch wordt het nu lastiger omdat we Ruíz zo snel zien opgroeien en waar we ten volle van genieten maar ook weten dat we dit dan niet meer zullen meemaken. Ik heb hier toch ook al menig traan om gelaten. Ook om de kleine dingen. Zeker nu hij zulke sprongen maakt met praten en fratsen uithalen. Hij doet dingen bewuster en leert als een sneltrein. Gelukkig zit hij nog in een pamper, dat ik hem toch nog als een babytje kan verschonen. Hihi. Ik vroeg mezelf af, of er nog mamas zijn die kiezen voor 1 kind en waarom? 

Vandaag zoals iedere vrijdag bracht ik Ruíz naar het kinderdagverblijf. Hij vindt het daar enorm leuk, in het begin liet hij wel een traantje hier en daar maar voor de rest is hij daar echt een engeltje. Nou ja, tot vandaag. Hij ging vrolijker als anders naar het kinderdagverblijf. Zonder een traan. Smorgens zat hij ook al te dansen in bed dus ik dacht " nou die gaat zich voorbeeldig gedragen vandaag". 

"Ver" voor ik Ruíz had, sporte ik wel 6 a 7 keer per week waarvan 3 a 4 keer hardlopen. Het was een passie. Ik was verslaafd. Ik droomde ervan om een marathon te lopen. Ik loop dus vanaf mijn 18. Ik kon mezelf er in kwijt. Gewoon een rondje rennen. Hoofdje leeg. Iedere keer botste ik wel op tegenslag. Blessures, overtrained, moe. Iedere keer in tegen mijn halve marathon niveau zat kwam er weer een tegenslag of iets tussen. Ik ben dus nu 27e. Normale mensen lopen na enkele jaren trainen een marathon. Ik ben bijna 10 jaar verder en ben dit jaar terig begonnen vanaf 0. Ochja mijn wijze ex collega zei ooit " je moet pas lange afstanden gaan lopen na je 28e". Hier klampte ik me aan vast. Ik kreeg Ruíz, ging terug aan het werk en toen kwam de twijfel. Is het wel te combineren? Kind, werk en trainen voor een marathon? JA dat is te combineren. Na veel babbelen mer super lieve en alsook hardlopende mamas die al marathons op hun naam hebben staan , ben ik weer gaan trainen. Alsook om van die 10kg af te geraken maar vooral om die droom na te jagen. Die new york marathon. Wat die mamas ook zeiden was " je moet geen excuses gaan zoeken in je leven als mama". Dus ik ben gaan zoeken naar een balans tussen rennen en zorgen en werken. Aluwel er nu met corona amper balans te zien is omdat ik niet werk. Het is bizar hoeveel vrijheid lopen mijn geeft. Hoeveel rust. Ik krijg vaak de vraag " waar krijg je toch die energie vandaan om te gaan lopen?". Awel , vertrekken is het moeilijkst. Lam in de bank, geen zin. Kom op, schoenen aan en vertrekken. Je hebt er geen energie voor nodig. Het geeft je energie. 

Toen ik 12 weken zwanger was ging in naar de gynaecoloog voor de echo en controle. Na letterlijk 2min kijken vertelde ze me dat hij 100% "gehandicapt" zou zijn (haar woorden) en 99% was ze er van overtuigd dat het syndroom van down zou zijn vanwege de nekplooi van 7mm en omdat ze dacht dat het neusbeen niet aanwezig was. Hoe koud en ongeinteresserd ze ook was, hoe de grond onder ons wegzakte en het haar niet uit maakte. Nee " 70 euro alstublieft dan kan de volgende komen" . Zo liepen we onwetend naar buiten. Wel een nipttest gedaan. Nieuwe gynaecoloog gekozen, en een specialist die mij opvolgde en de vruchtwaterpunctie deed. Vanaf 14 weken was het om de 2 weken naar het UZA. De nipttest was goed, de punctie was ook goed. Niks bleek op een afwijking. Nadien belde mijn eerste gynaecoloog me op en die stond versteld dat het goede resultaten waren waarna ik haar verteld heb dat ik niks meer van haar wou horen. Fysiek had ik een zalige zwangerschap maar mentaal maakte ik me continu zorgen..