Dit moest van mijn hart!

Vooroordelen, commentaar, boze afwerende blikken. Ik ben ze zo beu. Door wat een goede vriendin van me vanochtend vertelde , ben ik hier ineens diep over gaan nadenken. Waarom? Waarom geven mensen commentaar op het doen en laten van een ander. Wij zijn toch ook maar mensen. Wat maakt andere beter dan ons? Wat maakt ons beter dan andere, niks toch?

Even om een klein voorbeeldje te geven. Ik was in oostende met mijn zusje en mijn moeder en uiteraard mijn lieve zoontje Ruíz. Heel de dag waren we druk in de weer. Wat winkeltjes bezoeken, wandelen op de dijk,.... Ruíz slaapt normaal smiddags nog 2,5u en meestal als hij niet slaapt en hij onderneemt veel dan kan hij tegen een uur of 3 (15u) wel eens moe en wat vervelend worden. Zeuren, zichzelf op de grond werpen, vechten tegen zijn moeheid en niet opgeven. Wat voor heel wat ouders herkenbaar gedrag is, lijkt me. Toen ik Ruíz in de buggy wou vast zetten brak bij hem “de hel los” (om het cru te zeggen). Huilen, krijsen, brullen. Maar het moest gedaan worden. Hij moest even tot rust komen. Althans, volgens mij. Wat een ander zou doen of wat een ander zou denken dat is niet mijn zaak. Ik wilde dat hij tot rust kwam. Er kwam een vrouw bij staan, iet wat ouder en franstalig. “Ooh mama toch, doe dit niet, ocharme je kind” in het frans gemompel bleef ze dat maar herhalen en liet ze me echt uitschijnen alsof ik daar de slechte moeder was. Als mijn zus er niet stond dan had ik ze diep in haar ogen mijn gedacht eens gezegd. Maar mens hou je commentaar voor jezelf denk ik dan. Alsook ik hield het voor mezelf. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 en verder doen. 5 minuten later sliep hij, hij had dit echt nodig want toen hij wakker werd nadien was hij weer zijn vrolijke zelf. 

Ik ben van mening, als moeder ken je je kind het best en een vreemde heeft er niks maar dan ook niks mee te maken of over te zeggen. Ik sta zeker open voor raad, voor een babbeltje of voor de vraag waarom mijn kind huilt. Maar ik sta niet open voor kritiek over mijn handelen of voor vooroordelen of commentaar. Althans zeker niet van vreemde. Nee ik ben geen prefecte moeder en nee ik doe niet alles juist of volgens het boekje maar ik doe alles maar dan ook alles wat voor mij goed voelt voor mijn kind. Als het je niet aan staat? Kijk gewoon de andere kant op. We zijn maar mensen en we proberen de beste versie van onszelf te zijn tegenover onze kinderen en hen de beste opvoeding te geven dat mogelijk is. Het is ook vaak de manier waarop mensen dingen tegen je zeggen.

Zoals die kleine dingen als je kind huilt dat mensen dan gaan zeggen “jeetje volgens mij heeft je kind honger” “of jeetje dat doet pijn aan mijn oren, doe er wat aan” .Of ook die kleine dingen “ oh kan je kind dat nog niet? Loopt hij dan niet achter?” Pas op, vaak ook goed bedoeld, dat zeg ik niet, ik antwoord dan altijd vriendelijk maar je weet nooit wat er achter de 4 muren thuis afspreelt. De waarom.... Als er iets is zal ik je dat wel vertellen maar ga niet speculeren of commentaar geven. Als moeder zijnde heb ik het al lastig genoeg af en toe om zeker te zijn over wat ik doe en of ik het allemaal wel goed doe. Ik ben als moeder zo kwetsbaar als het over Ruíz gaat. Zo ongelooflijk breekbaar. Doe er geen schepje bij en denk sommige dingen gewoon beter en hou ze voor jezelf. En als je wil helpen, vraag dan gewoon. Ook ik denk soms “ oei zou ze dat niet beter anders doen, of zus en zo.” Uiteraard, ik ben ook maar een mens maar ik denk nadien ook wel weer verder dan die waarom... En ik ga dat nooit zeggen omdat ik ook weet dat een goede moeder alleen maar het beste voor heeft voor zijn kind en ook daaruit zal handelen. Onze kinderen zijn ook maar kinderen die deze wereld leren kennen en ontdekken. Ieder kind doet dat op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo. Iedere ouder ondersteunt zijn of haar kind daar anders in. Ik heb een muur opgebouwd en kan er beter tegen, oor in oor uit. Tot het mijn kind raakt. Dan raakt het mij. Ik ben verre van perfect. Maar ik probeer goed te doen. In doe mijn uiterste best om Ruíz zijn leventje zo goed mogelijk te maken. Ook ik faal in veel dingen, of pak dingen verkeerd aan. Ik maak ook fouten en probeer er uit te leren. Ik zeg het nogmaals. Maar ik ben al onzeker genoeg en om dan nog eens commentaar of kritiek van een ander te dragen? Nee soms breekt je dat als moeder en dat moet stoppen. Ik steek hierbij een hart onder de riem voor alle moeders. Jullie doen het prima. Ik ben er zeker van als er iets is en als jullie hulp nodig hebben dat jullie dat dan ook vragen uit jullie zelf. En niet door bemoeienissen van een ander. Laat een ander je zeker niet slecht voelen. Want je doet het gewoon goed. Al die negativiteit. Het is nergens voor nodig. Moeder zijn en kind zijn is in deze wereld al lastig genoeg. Je weet zelf beter. Heeft een ander in een restaurant last omdat jou kind huilt? Zit je in de trein met een gillende kleuter en klagen mensen? Laten klagen. Het is misschien vervelend voor een ander maar ook voor de moeder die daar zit met de handen in het haar. Omdat haar kind met iets zit dat hij/zij niet kan vertellen of uiten en vis het dan maar even uit als moeder. Wij doen ons best, meer dan ons best en meer kunnen we niet doen. Kijken ze vies? Kijk dan maar eens vies terug. Iedereen is ook 2,5 geweest. Iedereen heeft ooit gekrijst gehuilt zn ruzie gemaakt. Zo is het leven nu eenmaal. Voor een kind is het ook niet makkelijk om in deze wereld groot te worden. 

Lieve Ruíz, weet dat ik van je hou. Hoe onzeker deze wereld is, hoe onzeker mensen mij soms maken. Weet dat ik alleen maar het beste met je voor heb en wil dat je gelukkig bent. Jou geluk is mijn nummer 1. Jij bent mijn nummer 1. Sorry voor mijn fouten, dingen die ik niet goed doe. Maar ik doe mijn best en jouw glimlach is mijn leven en daar doe ik ALLES voor. Als een ander zegt dat je te veel huilt of brult? Dat is dan hun probleem. Niet het onze.