Voor alles een 1e keer maar ook de laatste!

Ruíz is afgelopen vrijdag "afgestudeerd" van het kinderdagverblijf en heeft met trots zijn peuterdiploma behaald. Iedere dag zie ik hem groeien en meer en meer openbloeien. Het kinderdagverblijf is een afgesloten hoofdstuk en 4 januari begint hij aan een nieuw. De kleuterschool. Toen ik hem vrijdag ging halen, was het toch met een krop in de keel. Een besef dat ik nooit meer aan het kinderdagverblijf zou staan om ons kind op te halen. Een gesprek met mijn mama heeft me er nog maar eens op gewezen dat ieder hoofstuk dat we nu met Ruíz beginnen of afsluiten dat we dat ook niet meer gaan meemaken.  Iedere keer een laatste begin of einde van een hoofstuk in zijn en ons leven. Hij groeit. Wij groeien en het gaat reuze snel. Voor het eerst vond ik het best confronterend. "Doortje, komt er dan echt geen 2e meer?" Voor het eerst was het alsof er met een hand in mijn hartje kneep en het besef.... Dat we ten volle moeten genieten van Ruíz zijn ontwikkeling en dat we dit nooit meer gaan meemaken omdat er geen 2e komt. Waarom er geen 2e komt? Vroeger wilde ik altijd 2 kids. Ik kom zelf uit een gezin van 3. Warm gezin. Ik kon altijd rekenen op mijn grote broer en zorgde altijd voor mijn kleine zusje. Ik voelde me nooit alleen.  Ik had altijd wel.iemand om dingen mee te doen of dingen mee uit te steken. Toch hebben we besloten dat Ruíz enigskind blijft. Bewust. Ik wil sowieso gewoon nooit meer zwanger worden. Ik ben er een beetje traumatisch uitgekomen ookal bleek het voor niks te zijn. Ik wil gewoon de liefde niet delen tussen 2 kinderen. Ik wil Ruíz ten volle kunnen verwennen en laten genieten van alles wat we hem kunnen geven. Tuurlijk doe je dat met 2 kinderen ook.. of met 3 of meer. Die geef je ook alle liefde en verwen je met alles. Maar ik heb het gevoel en idee dat ik dat nog niet kan. Nee het staat vast. Toch blijven mensen vragen waarom.... Ik kan er geen juist en volledig antwoord aan geven buiten dat dit gewoon onze beslissing is en dat we er beide achter staan. Maar toch wordt het nu lastiger omdat we Ruíz zo snel zien opgroeien en waar we ten volle van genieten maar ook weten dat we dit dan niet meer zullen meemaken. Ik heb hier toch ook al menig traan om gelaten. Ook om de kleine dingen. Zeker nu hij zulke sprongen maakt met praten en fratsen uithalen. Hij doet dingen bewuster en leert als een sneltrein. Gelukkig zit hij nog in een pamper, dat ik hem toch nog als een babytje kan verschonen. Hihi. Ik vroeg mezelf af, of er nog mamas zijn die kiezen voor 1 kind en waarom?