Mijn spoedkeizesnee

Ik wilde dit altijd al wel eens neertypen. Het is toch iets wat je niet vergeet en wat je voor altijd bij blijft. Mijn bevalling, mijn ervaring en dat van niemand anders. Je hoort vaak mensen zeggen “geef mij maar een keizersnee of natuurlijke bevalling” . Maar eigenlijk kan je dat niet weten of zeggen.

Ik was exact 40 weken zwanger. Ik had fysiek (buiten wat bekkenpijn) echt een fijne zwangerschap. Mentaal was minder (lees vorige blog). Het was heel de maand mei al heel warm. Dus ik liep wel met dikke enkels maar paradeerde vrolijk over de markt met 30graden. In de ochtend van 25mei stobd ik op en begon ik met het wassen van mijn ramen. Dit doe ik NOOIT. Mijn vriend doet dat altijd. Ik stuurde naar mijn moeder wat ik aan het doen was en ze antwoorde “oke, je gaat bevallen 1 vd dagen” . Maar nee moeder, ik doe 42 weken uit zn beval op de datum dat ze me gaan in leiden. Smiddags at ik een broodje mexicano. Had echt zin in vette dingen. Nadien voelde ik wel wat rugpijn opkomen met wat buik krampen. Oefen of voor weeen dacht ik. Niks bijzonder. Stond sowieso rustig tegenover de bevalling. Maar ik voelde hem al heel de dag niet, daar maakte ik me meer zorgen over. Ook begon ik meer krampen te krijgen zo wat om de 10min. Al had ik dat al meer gehad in de zwangerschap. Die voorweeen. Ik stuurde naar een vriendin van mij en die zei dat ik direct naar het ziekenhuis moest omdat in hem niet voelde. Ook zei ze dat ik hoogstwaarschijnlijk met een baby terug zou komen. Maar nee, ik ga niet bevallen vandaag joh. Die zit nog veel te goed. Een telefoontje naar het ziekenhuis verder adviseerde ze me toch om langs te komen. Eerst langs de frituur voor een frietje en een frikandel speciaal. Lekker vettig, I know. Om 19u15 kwamen we ongeveer aan in het UZA (uzantwerpen). Wegens een risicozwangerschap wou/moest ik daar bevallen. Heel fijn ziekenhuis. Aangekomen op spoed was ik nog steeds rustig maar om de 7 minuten had ik wel krampen. Ze hadden geen rolstoelen meer en omdat het ziekenhuis zo groot was, brachten ze me met de ziekenwagen naar de materniteit. Mijn bloeddruk was wel heel hoog. Nog steeds had ik in mijn hoofd dat ik na een check up wel naar huis kon. Eindelijk rond 20u kon ik aan de monitor want was wel ongerust omdat ik hem niet voelde bewegen. Gelukkig klopte het hartje wel krachtig. De gynaecoloog was wel wat ongeruster omdat hij kiet bewoog. Dus kwam ze naar mij en zei ze “ je bent morgenvroeg rond 8u ingepland voor een keizersnee omdat we niet weten waarom hij niet beweegt en je blijft heel de nacht aan de monitor en om het uur komt er iemand kijken. Dat had je niet verwachr zeker? Een keizersnee?” . Nou zei ik. Wat maakt het uit, als ie er maar gezond uit komt. Het gaf me totaal geen stress of zenuwen. 

Ik lag lekker chill te luisteren naar zijn mooie hartslag. Een half uur later liet de gynaecoloog me zo lachen tot ik iets voelde lossen . Net of mijn water brak en toen begon ik ook enorme weeen te krijgen. Echt tot op het maximum om de 15 a 30 sec. Echt een weeengolf. Ik bleek vanonder veel bloed te hebben verloren. Dit was niet goed zei ze en zeker niet omdat ik ineens in volle wee zat. Opening was maar 2 a 3cm. Ineens was het alle hens aan dek. Buiten de pijn, helse pijn, jullie kennen dat vast wel die weeengolf, was ik best rustig. Mijn vriend begon met telefoontjes naar het thuisfront. 2 gynaecologen kwamen kijken, voelen maar verloor nog wat bloed en toen ging het heel snel. Iedereen werd opgebeld. Mevrouw het wordt een spoedkeizersnede, het kindje is in moeilijkheden en je mag absoluut niet op een natuurlijke wijze bevallen omdat we niet weten waarom je kindje kiet beweegt. Uiteindelijk wisten ze al wel wat er aan het handje was maar vertelde ze me het nog niet. Oh man, keizersnee vond ik niet erg. Die ruggenprik? Daar was ik banger voor.

Blijkbaar was de placenta losgekomen en daarom werd het een spoedkeizersnee

Hop hop sneltempo naar de operatiekamer. Ik kreeg daar mijn ruggenprik, terwijl ze de naald in mijn rug porde (zo voelde het) trok ik de schort van mijn verpleegster die voor me stond omlaag. Mijn excuses nog daarvoor ;-) . Ik werd zo zo zo misselijk. Had ik je verteld over mijn frikandel speciaal? Awel, die kwam er praktisch in zijn geheel terug uit (sorry voor de details). Toen kwam ronald binnen en ging het heel snel. Voor ons was het vooral spannend of hij 100% gezond ging zijn. We kregen 70% van onze gynaecoloog. Toen hoorde ik zijn eerste kreetje. In een flits heb ik hem gezien en toen duurde het 1,5u voor hij bij mij kwam. De ergste 1,5u in mijn leven. Maar Ronald kwam tussendoor wel vertellen dat het goed was. Hij was gezond. Ik mocht terug naar de kamer, nog steeds aan de epidurale. En kreeg eindelijk ons heerlijke mannetje in mn armen. Al voelde in wel dat ik het eerste moment met hem heb gemist. Zo direct uit je buik op je borst gelegd worden. Dat heb ik gemist en kan ik nog vaak om huilen omdat ik dat gemist heb. 48u heb ik aan die epidurale gehangen. 48u heb in dus niet kunnen bewegen. Mijn zoontje kon ik niet zelfstandig pakken. Ik moest er altijd iemand voor bellen. Al lag hij veel bij mij. Ook zo vreselijk vond ik dat ik als een lappen pop aan bed genageld was. Ik zweette enorm. Het was 30 graden op de kamer, ik bloedde nog fel, de verpleging kwam me wassen en moesten me opheffen en omdraaien alsof ik een pop was. Voelde me vaak hulpeloos omdat ik Ruíz niet zelf kon pakken. Borstvoeding lukte niet. Als hij huilde en hij stond ver van we weg dan moest ik bellen en vaak 20min later kwamen ze pas op de kamer. Ik kon niks. Ik heb zo moeten huilen. Pas op dag 3 kwamen ze de epidurale verwijderen. Toen kwam die helse pijn van de operatie. Ik kon amper lopen, amper ruiz dragen, nog maar te zwijgen over het naar wc gaan. Leek wel opnieuw zwanger omdat ik niet kon. Dag 4 mocht ik naar huis. Eigenlijk te vroeg omdat ik nog zo een pijn had. En toen was het revalideren geblazen.

Ik kon geen trappen lopen, geen maxicosi dragen, ik kon echt heel weinig en mijn vriend was veel van huis door zijn eigen zaak dus die had geen verlof. Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Omdat ik niks mocht/kon ben ik na een week toch vanalles beginnen doen. Het kon niet anders dacht ik toen. Ik moest een proper huisje hebben voor Ruíz. Toen 2 weken later sprong mijn keizersnede open. 6 maanden later ontstak mijn snee. 9 maanden later haalde ik er nog een draadje uit. ( verteerbare draad die niet verteert was).

Wat een klaagzang hierboven he? Maar dit is gewoon hoe ik het ervaren heb. Mijn persoonlijke ervaring en die is voor iedereen anders. Ik heb er een droom van een ventje van over gehouden en dat is voor mij wat telt. Daar heb ik alles voor over. ALLES.